آنچه در زندگی اولویت است، این است که شما آن چیزی شوید که واقعا هستید.
بی تو من شبانه با که با که گفتگو کنم ؟ ای حریفِ صحبتِ شبانه‌هایِ من! بمان️
در آن زمان که میان من و تو آشوب است فقط مرا بغلم کن همین خودش کافیست...
همیشه دست میگذاریم روى آدمهایى که از فرسخ ها معلوم است که آدمِ نمانده اند همیشه دست میگذاریم روى آدمهایى که ما را نه براى خودمان بلکه براى اوقاتِ خوششان میخواهند.... ما نسلِ انتخاب هاى اشتباهیم
من آن شمعم که با سوز دل خویش فروزان می کنم ویرانه ای را اگر خواهم که خاموشی گزینم پریشان می کنم کاشانه ای را
یک بوسه بس است از لب سوزان تو ما را تا آب کند این دل یخ بسته ی ما را من سردم و سردم ، توشرر باش‌و بسوزان من دردم و دردم ، تو دوا باش خدا را
گره زدی به غمت هر چهار فصل مرا بیا که در شود این روزگار دلتنگی ...
کی زِ سرم برون شود، یک نفس آرزوی تو..!
آتش و آدم ترکیبی نامتجانس است من از میان این آتش گر گرفته در رویاها و عشق ها غیر ممکن است سالم برگردم بازگشت من اندوه بار خواهد بود کاش مثل نان بودم چه زیبا بر می گردد از سفر آتش!
با حیا بودم ولی با دیدنش فهمیده ام آب گاهی مومنین را هم شناگر می کند
هر کجا میروم ظلم می بینم و همه می گویند خدا جای حق نشسته می شود از جا بلند شوی تا سر جایش بنشیند
دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی؟
او نگاه می کرد مَن هم نگاه او دور می شد مَن ویران .. ! باور کنید آدم ها با چشم هایشان می میرند می کشند .. می روند ..
تو در من زنده‌اى من در تو ما هرگز نمی میریم ...
خواهم ز خدای خویش، کنجی که در آن من باشم و آن کسی که من می‌خواهم
هر چه زیبایی و خوبی که دلم تشنه اوست مثل گل ، صحبت دوست مثل پرواز کبوتر می و موسیقی و مهتاب و کتاب کوه ، دریا ، جنگل ، یاس ، سحر این همه یک سو ، یک سوی دگر چهره همچو گل تازه تو دوست دارم همه عالم...
می روم شاید فراموشت کنم با فراموشی هم آغوشت کنم می روم از رفتن من شاد باش از عذاب دیدنم آزادباش
رنگ پاییز که می گیری دردهایم شبیه برگ می شوند نمی دانم به سرم چه آورده ای,محبوبم که دردهایم هم دوست دارند در تو بریزند..
ناصِح زبان گشود که تسکین دهد مَرا نام تو بُرد و باعث صَد اضطراب شد...
آن که می خواهد روزی پریدن آموزد، نخست می باید ایستادن، راه رفتن، دویدن و بالا رفتن آموزد. پرواز را با پرواز آغاز نمی کنند.
مقصدت دیدن من بود ولی در راهت... آنقدر بود شبیهم ، که مرا یادت رفت...!
میترسم!!! وقتی بیاید که دیر شده باشد! یک من برای ما شدن کم شده باشد...
مثل معتاد ترکت میکنم هربار باز زیر لب میگویم همین یکبار!
من حادثه‌ای هستم ! دلواپس افتادن می افتم و پایان را آغاز نخواهم کرد …
