عاقبت منزل ما وادی خاموشان است
امشب از پیش من شیفته دل دور مرو نور چشم منی، ای چشم مرا نور،مرو
بدون عشق جهان جای زندگانی نیست
وعده بوسه به صد مهر در آبان دادی هر چه جان کند تنم مهر به آبان نرسید
وقتی جوابم می دهی با عشق:جانم من صاحب عالی ترین حال جهانم
خنک آن قماربازی که بباخت آن چه بودش بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر
ناخوش او خوش بود در جان من جان فدای یار دل رنجان من
دلم را جز تو کس دلبر نباشد به جز شور توام در سر نباشد
اگر عشقی که از تو در دلم دارم عیان گردد رود از یاد مردم قصه ی مجنون و لیلایش
دلم جنگل...دلم باران...دلم مهتاب میخواهد دلم یک کلبه ی چوبی کنار آب میخواهد
ندانم عاشقم مستم چه هستم ؟ همی دانم دلی پر درد دارم
بی روی خوش تو زنده بودن مرگ است به نام زندگانی
چو غنچه گر چه فروبستگیست کار جهان تو همچو باد بهاری گره گشا می باش
مژه برهم نزنم تا که ز دستم نرود ناز چشم تو بقدر مژه بر هم زدنی
دل که می گیرد نمی گوید کجا باید گریست گریه کردن در خیابان نیز آرامم نکرد
دیگری از نظرم گر برود باکی نیست تو، که معشوقی و محبوبی و منظور، مرو
ای خوشا روزا که ما معشوق را مهمان کنیم دیده از روی نگارینش نگارستان کنیم
ملکا مها نگارا صنما بتا بهارا متحیرم ندانم که تو خود چه نام داری
رفتن آسان است و ماندن مرد می خواهد رفیق مرد میدان رفاقت،در جهان بسیار نیست
به روز مرگ چو تابوت من روان باشد گمان مبر که مرا درد این جهان باشد
نیست اکسیری به عالم بهتر از افتادگی قطره ناچیز گردد گوهر از افتادگی
گل نسبتی ندارد با روی دلفریبت تو در میان گل ها چون گل میان خاری
سعدیا گفتی که مهرش می رود از دل ولی مهر رفت و ماه آبان نیز آرامم نکرد
وه که جدا نمی شود نقش تو از خیال من
