متن کوتاه

شمس تبریزم، غریبی در جهان چون من کجاست؟
گرچه مشهور جهانم کرده مولانای من...

بـבهـڪارم بـہ آغوشܩ.
یـہ בونـہ جــان مثــل تـــو...

جمعـہ ها پایان هـفـتـہ نیست،
شروع موج جـבیـבے از בلتنگے هاست.

مـــا گمشـב گــــان...
בر בل یک خاطرہ اے בر בل شهریم.

من معتقدم خیلی از اتفاقای خوب،
از اتفاقای بد به دست میاد.

من و دلتنگی به انتظارت نشسته ایم
اگر زود برسی من قاتل میشوم
اگر دیر برسی آن قاتل من!

روزگار مجموعه ای از خوبی ها و بدی ها است ؛ چشمانمان را به روی خوبی هایش باز کنیم ..

گاهی نمیشه
از دست دوست داشتن یکی برداشت
حتی زمانی که ازش متنفری.

یک لحظه درد کشیدن
ارزش یک عمر افتخار کردن را دارد.

به نظر من طمع حس زیاده خواهی نیست هوس از دست دادن است

نشستـہ בر خیال من، בوبارہ چشم هاے او.
בوبارہ چشم هاے او، ز تن گرفـتـہ جان من.

بعضی وقتها آدم فکر می کنه
کسی رو خوب می شناسه.
اما در واقع فقط نقابش رو می شناسه!

گفتی که دیگه دل نمی‌دی به شعرم،
لب‌هام لرزید، چشمام گفت: وای نه...

بازنده‌ام، اما نه از سر ناتوانی
از سرِ دل‌دادگی...
که دل رو با رضایت، به تو سپردم.

باختم، ولی خوشحالم...
چون دل رو به کسی دادم که لبخندش، از هزار برد بیشتر می‌ارزه.

از هܩان لحظـہ ڪـہ از چشܩ.. تو افتاב בلم.
جان بـہ ترڪ تن بـے حوصلـہ اܩ ܩشغول است.

بعـــב تـــو...
خیلــے بعیــב اسـت،
ڪـہ بیـرون نــروב جــان ز تنــܩ...

وسط زندگی نشسته ام
صبور،
غمگین،
امیدوار،
خسته
و ادامه دهنده
و ادامه دهنده؛

گفتنـב با خوشبختـے جملـہ بساز،
آغوش تو را نشانـہ رفتم.

دیوار مَسـجد به ستوه آمده از طَوافِ مـا
یا برگـرد ، یا با خیالِ مِیکده نِگهت میدارم

دیوانه نبودم از آغاز ولی من عمری است
آنقدر وهمِ خیالِ تو کشیدم که شیدا شده‌ام

بی رویِ تو چای از دهن افتاد فدایِ نظرت
می‌شـود چشم بُگُشـایی و کمی قند دهـی

عزتم را پس بده گاهی خجالت می‌کشم
غیرِ تو بر خانه‌ای دیگر بکوبم دســت را

برای نفس کشیدن
به اکسیژن نیاز دارم
اما برای دَوام آوردن
تمامِ احتیاجم
تویی،،،