گل های دشت دامنت را دوست دارم! بوی خوش پیراهنت را دوست دارم! باید بخندی روز و شب در چشم هایم شیرینیِ خندیدنت را دوست دارم! من موج هستم رو به آغوشت همیشه ای ساحل زیبا تنت را دوست دارم! این روسری زیباست تنها بر سر تو من رنگ لاک...
شب با خیال آغوشت خوابیدم و صبح، با خیال بوسه ات برخاستم کسی اینجا مرا دید وگفت: امروز تنت چقدر بوی خوش می دهد! به قلم شریفه محسنی \شیدا\
لبخند لبش گر چه کمی سیمی بود در سنتز او مواد تحریمی بود از واکنشش بوی خوشی می آمد معشوقه ی من معلم شیمی بود
من خواهانم؛ خواهان تو ، دستانت ،لبانت... که نامم را صدا می زند و جانم گفتن های پی در پی لبان من که در تمام وجودم انعکاس می یابد .. و من لبریز می شوم از بوی خوش داشتنت ...!!
مرا به بوی خوشت جان ببخش و زنده بدار! که از چیزی از این بیشتر نمی خواهم . ️️️
جایی می رسد که دوست داشتن را در نوشیدن چایی که کنارش هستی در سلامی که صبح بهم می گویید در بوی خوش نان کنار صبحانه ی مشترک، در صدای آرام و بی دلهره ی نفس ها به هنگام خواب و لابلای اشک ها و لبخندهایش می یابی دوست داشتن...
دعا میکنم غرق باران شوی چو بوی خوش یاس و ریحان شوی دعا میکنم در زمستان عشق بهاری ترین فصل ایمان شوی . . .
