شعر سپید

صبح را وعده داده بودی
وقتی از ترانه ی انگشتان ام
گذشتی با حجمی تازه!
مریم گمار

در بندِ عشقت اسیرم؛

ببین چه سان،

ژرفای احساسم،

با تکرارِ محبّت،

ترجیع بندِ مهر می سراید!

زهرا حکیمی بافقی، کتابِ گل های سپید دشت احساس.
🍃🌸🍃

به بند کشاندم،
سروادِ احساسم را،
در تکرار هر روزه ی مهر؛
اینک،
دیوانِ دلم،
جز ترجیع بند مهربانی،
شعری ندارد!
زهرا حکیمی بافقی،
کتاب گل های سپید دشت احساس.

چترِ دستانت را،
سایه سارم کن؛
تا احساسم،
رها گردد،
از دستِ باران دلتنگی!
زهرا حکیمی بافقی،
کتاب گل های سپید دشت احساس.

اگر دستم به دامانت برسد،
از عشقی لبریزت خواهم کرد،
که همواره،
به احساسم،
دست داده است!
زهرا حکیمی بافقی،
کتاب گل های سپید دشت احساس.

خود را به خواب زده احساسم؛

شاید،

که رویایت ببیند،

زهرا حکیمی بافقی
(کتاب گل های سپید دشت احساس)
☘🌺☘

گردن چرخانده ای به اضطراب
در پس حفره های مجروح
صدا میزنی مرا

ای بابونه اندوه
بگو چگونه بسرایم ؟
فوران اشک در صدایت را
که شکل در همی از ایستادن بادی


جلوتر بیا
به موازات لب های پنجره
حالا بگو در این تخیل غلیظ
در انتظارِ کدام اشاره ی...

جلوتر بیا
به موازات لب های پنجره
حالا بگو در این تخیل غلیظ
در انتظارِ کدام اشاره ی باران
باشم ؟
که از بسامدش
رنجی ناگزیر بر سرم نریزد
وپرت نشوم بر شمایلِ تاریکی
که ذهنی مرطوب را پس می دهد
مریم گمار

گردن چرخانده ای به اضطراب
در پس حفره های مجروح
صدا میزنی مرا

ای بابونه اندوه
بگو چگونه بسرایم ؟
فوران اشک در صدایت را
که شکل در همی از ایستادن بادی
مریم گمار

بگو درطبیعت تو !
به کدام جهت شعله بگیرم؟
تا طلوع کنم بر نیم رخ کلمات
واز کهکشانی عبور
مریم گمار

ای سطر  سر به زیر
آویخته بر تلألو ماه
قد کشیدن تو  بر ناخودآگاهم را
برگردن کدام حروف معاصر بیاندازم؟
که سبز شود اندیشه اش
در خاک های نابارور
مریم گمار

ای یاس در هم تنیده ؛
ظرافت  لبخندی در عبور!
به دیدنم بیا!
صدا بزن مرا
که در ادامه ات نشسته
هزار ناگهان تازه
مریم گمار

می بینی ؟
این نشانه ها؛
از سمت تو،
عبارتیست از نو
که خواب ِواژ ه های گداخته را بهم می زند
مریم گمار

و من چگونه ورق خوردم
بر صراحت خواب هات
که شکل تو را آویختم بر جنبش نورها

مریم گمار

حالا چطور از روشنایی برگردم؟
که با ریشه های تو
منشور می شوم.

مریم گمار

ای روشنایی بالنده
در گلوگاه پنجره!
ببین که لبانت
رسیده به غشای گردن،
هنوز می پرسی،
چرا در حدود رگ هام شناوری
مریم گمار

ایستاده ای بر شکاف رگ ها
خیره بر اتفاق نیفتاده
بالا می روی لخته های نور را

مریم گمار

ای ستاره ی مست
نشسته بر استخوان شب
بگو چطور ریشه گرفتی  از بطن آسمان
در ریزش  این همه درد

نمی بینی که دریچه ها
متن را طرد میکند

مریم گمار

بگذارپوست بیندازد گونه ی درخت !
در این فصل بی سایه
ومن برگردم به بند ناف
 به برگ های بهار
که لب های این قرن به لکنت افتاده
مریم گمار

کلمات به دست شکوفه می رسید
اگر پای  دشت ترک بر نمیداشت.
مریم گمار

هرروز
چنارپیر
برای پرنده ها
تکّه تکّه
آفتاب می ریزد.

رضاحدادیان

حرف هایت فلج
صدایت روی گسل غربت
سایه ات زخمی
چشم هایت شهادت می داد
که از آواره گی می آمدی!

گفتی بغلم کن!
و من عاشقت بودم
در بی مرزترین لحظه
با دردهایی مشترک!

من:
انگشتری بودم که در بیابان خواب هایت
پیدا می کردی!
تو:
ماه بودی،
بالای...

حالا کافیست؛ چشم بدوزم
به رستاخیز سرانگشتانت
تا نور در رگهای تو جا باز کند
در فرصتی که شب مرور نمی شود

مریم گمار

شعر عاشقانه
اعتیاد خانمان سوز است
ولی اعتیادم به تو خانه ام را آباد کرده است

آروین شاه حسینی