شعر سپید

تو را به اسم صدا زدم و
شتابان به سویت آمدم

ولی تو برعکس من
شتابان به سوی مدعی قدم برداشتی

آیا
شک داشتی
شیرین ترین و زیباترین زن دنیایی؟

و من
آغشته به خواستن وجودت شدم
حوای من بودی تو
منم آدم تو
چیشد هوای دیگر در سرت پر...

شعری از رُزا جمالی

گوجه سبزی نارس
برایِ چاشنیِ این جهان لازم بود به دنیا بیایم.

وقتی جهان ذره ذره از دست های تو می بُرید
من خانه ی مادرم را گم کرده بودم
و خانه ی تو ... دورتر از این بود.

رزا جمالی

در غیابِ من آسمان خاکستری ست
و ابرها مجروح.
بالشی دوخته است مادرم
برایِ خواب شماها.

رُزا جمالی

دستی
گلهای روسری ام را
گره می زند
به سر شاخه ی بهار
پایان می گیرد
فصل ریزش موهام

اگر عشق
تورا باز نگرداند
به راستی
چه چیز باز خواهد گرداند؟
جهان، دیگر چیزی برای آمدنت ندارد
چراکه هستی ِ جهان
از عشق است و
هستی ِ عشق
از عشق

و آنکه با آواز عشق
باز نمی گردد
نرفته است
مُرده است!

طهران شد تهران
اما رویایش همچنان
بی نقطه و ساده
برج میلاد فرزندش
هنوز هم مادرش را دوست دارد
بر روی دیوار های بازار کهنه
هنوز هم
مرگ بر شاه دیده می شود
هنوز هم تاریخ دیده می شود
قهوه های خیابان آرژانتین
دوباره تلخی را
فراموش کرده اند
خط...

همین برایم کافیست
شالی ها سبز بمانند
آب از آبادی ها بگذرد
دهقانان
هلهله هایشان را
لای شبنم زار
به رقص وا دارند
کافیست برایم،
بهار آبستن شود
و دشت سر از خواب بر آورد
و میدانم
تو می آیی
با چمدانی از دلگرمی
مرا صدا میزنی،
همین روزها
شادی...

من دختر شیرین سخن دورهٔ قاجار
تو پست مدرنی و مضامین دل آزار
من اهل دل و چای هل و لعل نگارم
تو اهل شب و شعر سپید و لب سیگار

بالشهای خیس
شانه هایم را کولی می دهد
تا ابرهای بالا
می رود
می رود
قسمتی از تو
کنار باغچه ی خرمالو
تکه ای ابر می ماند

پاییز کوچیده....
تو
رفته ای با ؛
ترکه های انار
به پاهایم میکوبم
که صندل های تابستانی
تو،
جایِ پای ت
را می بوسد!

در معبدِ من می میرند
تمام بولهوسی های جهان!
من راهبه ئی هستم که
آخرین عبادتگاه ساخته شده ام
طرح ست از یک حسِ گمشده.

در مرهمی آغوش،
به پیچیدگی هائی برخورده ام
که رمزِ بوسه هایت را
دنبال می کند!


به جغرافیائی آشنا
هدایتم باش!

(زانا کوردستانی)

پرسید وحشتت از چیست؟
نشستم و شمردم
اما
ترسناک ترین شان
خلوت مرگبار انسان هاست
پس از دریده شدن با دست های هم
دروغ می گفتم
نمی دانست
هراس راستینم
سکوت ملال آور پنجره بود
وقتی که به نور دعوت می شد و
نمی گذاشت بگشایمش
این بار
به خودم...

بلاهت


داسی هولناک وُ گُنگ
کابوسی شد که،
به کمین گل رفت ...
و سَر زد
در صبحی تازه دمیده
غنچه ای نو شکفته را!!!
آه...
به کدامین گناه؟!
مگر عاشقی
در اندرونی ی سیاهت
جُرم بود؟!
در تاریکخانه ی ذهنی پلید
--کارتُنک بسته از جهل!
گلبوته ای معصوم
وجودش...

- باور کنید:


من،،،
مترسکی هستم،
در جالیزاری دور وُ،
متروک!
کلاغ های لعنتی،
با سُخره ای فجیع
کنارم می نشینند!
و خیره مى شوند،
به دکمه های پیراهنم
که پر از تنهائی ست!
و منقار می کوبند
بر کلاه پوسیده ی من...
آه،،،
اگرچه فارغ از چیستی ام،
خرسندم...

- خوبم، تو چطور؟!

خوبم؛
شبیه فانوس کنج انباری،
که دل پری از لامپ ها دارد


خوبم،
شبیه گلدان کنار پنجره
که با حسرت
گل های آفتابگردان مزرعه را نگاه می کند


خوبم؛
شبیه قایقی پیر
در خشکی
که می داند دیگر به آب نمی اُفتد

خوبم؛
شبیه کاسِتی
که...

تو بر نمیگردی
و این غمگین ترین شعر جهان است
که ترجمه نمیشود
یعنی تو را
به هیچ زبانی
نمی توان برگرداند

به فکر من نباش
بی دغدغه راهت را بگیر و برو
شاید من زبانِ نگه داشتنت را نداشتم
اما درسِ سکوت, مفهوم نگاه ها را
خوب به من آموخت
تو هم ماندنی نبودی....
از همان اول چشمهایت سازِ رفتن میزد
میدانستی من دلکندن بلد نیستم
اما هی در وجودم پیله...

پدرم گاه صدا میزندم شعر سپید!
بس که آشفته و رنجور و به هم ریخته ام

پر کارترین شاعر جهان...
شب است!
با آن همه شعر سپید کوتاه

مانده ام چگونه تو را فراموش کنم

تو با همه چیز من آمیخته ای

کتاب کهنه تاریخ را
نخوانده ببند

دلم گرفت
از این گردش و
از این تکرار

 

من

شاهدِ نابودىِ دنیاى منم

باید بروم

دست به کارى بزنم ...

بهشت را دوبار دیدم

یک بار در چشمانت
یک بار در لبخندت