شعر معاصر

سخن، ز عاطفه های قشنگ باید گفت.
سخن، ز زیبایی.
که آفتابِ درخشانِ جانِ زنده ی ماست.
ستاره ها به تماشای عشق، آمده اند
و باغ های انار
بهارِ تازه تری را سلام می گویند.

فانوس،،،
کنج انبارِ تنهایی فرسود..
(در تبعیدی ناخواسته)
***
با آغاز حاکمیتِ شب تاب!


-لیلا طیبی (رها)

ساقه ها را
از شاخه جدا کردیم
چُنان که با زمین ، بیگانه شدیم

وَ از قلب تپنده ی خاک
ریشه را برکَندیم
تا جایی ,
برای مُردن بنا کنیم

حال
خلاصه ی تمدن
تقدیسِ کشتار است و
بردگی

آری,
اینچنین بود برادر
که در گهواره ی تکرار
تاریخ را...

فکر را پر بدهید
و نترسید که از سقف عقیده برود بالاتر

فکر باید بپرد
برسد تا سر کوه تردید
و ببیند که میان افق باورها
کفر و ایمان چه به هم نزدیکند

“فکر اگر پر بکشد”
جای این توپ و تفنگ، این همه جنگ
سینه ها دشت محبت گردد...

...ما هرچه را که باید
از دست داده باشیم، از دست داده ایم
ما بی چراغ به راه افتادیم
و ماه، ماه، مادهٔ مهربان، همیشه در آنجا بود
در خاطرات کودکانهٔ یک پشت بام کاه گلی
و بر فراز کشتزارهای جوانی که از هجوم ملخ ها می ترسیدند
چقدر باید...

حیف نیست
بهار
از سر اتفاق بغلتد در دستم
آن وقت تو نباشی!

ای آفتاب
که برنیامدنت
شب را جاودانه می سازد
بر من بتاب
پیش از آنکه در تاریکی خود گم شوم

من به چشم های بی قرار تو قول می دهم

ریشه های ما به آب

شاخه های ما به آفتاب می رسد

ما دوباره سبز می شویم‬.

ﺑﺎﺭﺍﻥ !
ﺑﺎﺭﺍﻥ!
ﺑﺒﺎﺭ
ﺑﺮ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﺗﻨﻢ
ﺍﯾﻦ ﻏﺒﺎﺭ ﺩﺭﺩ ﺁﻟﻮﺩ
ﺩﯾﺮﯼ ﺳﺖ
ﺭﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ
ﻣﺮﮒ ﺍﻧﺪﻭﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ !

هایکو های پائیزی

ابر و باد

وقتی مرور می کنم

رویاهایم را


 

... گردباد

آه این زمین هم

به آسمان رسید


  

باد پاییزی

پیدا می کند قاصدک

خانه ی سالمندان


 

پس از درو...

کلاهش را بر می دارد

از سر مترسک




خش خش برگ

غیبت کسی می کند

باد،پشت سرم


 ...

جنگ یخی
مرا بشناس، دلتنگ یخی را
درون سینه ای سنگ یخی را

گمان کردی که آدم میشوم من؟
ببر از یادت این منگ یخی را

خودت گفتی که با سرمای بهمن
خدایت داده این رنگ یخی را

میان آن همه آدم صدا کرد
تو ی دیوانه ی لنگ یخی...

چه می خواهی
از این آلون ویران° سقفِ ناقابل چه می خواهی
تو از دشت تگرگ اباد بیحاصل چه می خواهی

به روی زخم تاولسوز هر دریاچه ای دیدی
نمک باریده, از شنزار بی ساحل چه می خواهی

من از جغرافیای زرد و سرخ آباد خورشیدم
تو از دهلیز نوشانوش...

همیشه آن که می رود کمی از ما را

با خویش می برد

کمی از خود را، زایر

با من بگذار

صبح بی ترانه

باران دانه دانه رهایم نمی کند
این ابر بی نشانه دوایم نمی کند

مثل کویر داغ تبالوده ام که باز
یک رود عاشقانه صدایم نمی کند

از بسکه خورده ام غم ایام رفته را
صد بغص بی بهانه رضایم نمی کند

با زورقی شکسته به دریا زدم...

ذهنم،
ریشه دواند ه ؛
َتنه ام،
خورشید را می بوسد
وَ آزادی،،،
بر شاخه هایم آشیانه کرده ست.
...
آه،،،
--من درختی سبزم!



لیلا طیبی (رها)

پرنده ای خسته ست.
--نه میل کوچی وُ،
نه دلی برای ماندن...
خراب باد آشیان سینه ام
غمت را ماندگار کرد!



(رها)

برگ پاییزم
بی نشان
گم در سطور تلخ تاریخ
چندان فرقی هم نمی کند
من فردا زمین را بوسه خواهم زد
و استخوان هایم سمفونی می شوند
زیر پای عابران!!

ماه و دلبرم نامد، شمس و دلبری آمد،
شام و روز و یک صحرا، این دو سر نمی جمعد

((مهدی فصیحی رامندی))

باور کردنی نیست،
اما،،،
هر صبح خورشید
از شانه های تو طلوع می کند.


(رها)

تاریخش را نمی دانم!
فقط،
به قدمت
کلاغ های تاریخ دوستت دارم...


(رها)

باغ هلندی ام

با شروع فصل شناور عشق
در سرای شکوفه های برف
برگی از باغ هلندی اَم
بر شانه ی کسی نشست
که کلید خلوت جانم را
در قفل زمان چرخاند وُ
گفت:
رستگاری در آینه!

دلشوره هایم بزرگ می شوند
بزرگ و بزرگ تر
و من شفاف ترین زن دنیا
از هر طرف که نگاهم کنی
دنیا را می بینی
می بینی دنیا چقدر کوچک است؟

-آسیه حیدری شاهی سرایی
-از مجموعه دستم را از دنیا بیرون میبرم

شک گربه ایست
که از هر دیوار بلندی بالا می رود
اینکه می آیی...
اینکه نمی آیی...
هر لحظه از من بالا می رود

حالا
در انتطار تو
پنجره ی نیمه بازی هستم
که موریانه ها
تا مغز استخوانم را خورده اند

✍خدیجه صفالومنزه ( #عاتکه )

چیزهای کوچکی از آینده می دانم
می دانم که ملال از این خانه نخواهد رفت می دانم که تو رفته ای
و هرگز در این خانه را نخواهی زد
و همین شادم می کند
وقتی که صبح آفتابی تهران
به خانه ام هجوم می آورد