شعر نو

دیشب دل من هوای آن میکده داشت

با باده و می قرار یک شبه داشت


با آن دف و سنتور وناز رُباب

تا صبح سحر اِعجاز حنجره داشت

و شاید تو نمی دانی که دلتنگم

بدون تو اسیرِ مکر و نیرنگم

و دلتنگ از همه روزهای بی رنگم


و شاید تو نمی دانی که حیرانم

بدون تو چنین غمگین و گریانم

و حیران از همه عصیان انسانم


و شاید تو نمی دانی که بی تابم

بدون تو کویر...

پدر روزی بدون احترام و عشق نمیخواهد
پدر کادو گرانتر ازحدیث عشق نمیخواهد
پدر را توانی احترامش را بجا آور
که او از تو زرو زیور ,زمین و خانه و مسکن نمیخواهد
روز پدر مبارک

طایفه جهل

این طایفه جز جهل ندارند نشانی

جز فاجعه و درد ندارند مرامی


اینان که چنین غرق تماشای سکوتند

در جامعه جز فقر ندارند پیامی

حسن سهرابی sohrabipoen

سایه

نزدیکتر از سایهٔ خود من به تو بودم

امّا،

دیوانه شدم چون که تو را

با غمِ بسیار بدیدم.

حسن سهرابی

ریاکار

آن یار که می گفت که دیوانه ما بود

مجنون و گرفتار و در بند جفا بود


بیهوده ببستم دلم را به وفایش

ابلیسه ریاکار و فرزند خطا بود

حسن سهرابی

بی وفا

بی وفا غم در دل و دینم گذاشت

گریه هادر چشم رنگینم گذاشت


آنهمه مهر و وفا کردم ولی

دشنه ها در قلب خونینم گذاشت

حسن سهرابی

روی تو

از روی تو بیرون نبرم دیده خود را

آن دیده رنجدیده و ترسیده خود را


از کوی تو بیرون نبرم نیمه خود را

آن نیمه فرسوده غمدیده خود را

حسن سهرابی

من یا تو
چه فرقی میکند
هردو یکی هستیم ،در دوتن ....

عزیزحسینی

اِنگار که دلبری به سوی ما می آید

اینگونه غریب و بی صدا می آید



امروز در این وادی پُرحادثه ام

اینگونه عجیب بوی جفا می آید

نخواهیم گذشت

حسن سهرابی



از ساقی این سَرا نخواهیم گذشت

از بازی حیله ها نخواهیم گذشت


از هر چه که بگذریم تا آخر عمر

از بانی این بلا نخواهیم گذشت

حلقه



در میان حلقه های بیشمار زندگی،

حلقه ای از زلف یار

مهربانم آرزوست.

پایان بی آغازی است وصلت عشق و مرگ،،،،،،،،
درسرزمینی که مبلغانش جاودانگی و فرزانگی
را درروزی که نخواهد آمد
به تو نوید می دهند.

مانده ام در حسرتِ چشمانِ مهتاب گونه ات..


در شبی که ظلمتش دُزدیده چشمان مرا

سَرخوش اند این کوچه های عاری از نجوایِ من

در بَهاری که دِلَم با حنجره،سازِ جدایی می زَند.


سروده های:حسن سهرابی
Instagram.com/sohrabipoem
@sohrabipoem
Sohrabipoem.blogfa.com

بوی عرفان

زندگی با تو برایم بوی عرفان و

شقایق می دهد


بی تو امّا:


بوی عرفان و شقایق حس قبرستان دهد



حسن سهرابی

کتابخانه ده ما را آتش زدند

تا همه مردم با خدا شوند

غافل از آنکه خدا همراه دود
از
دِه ما رفت

حسن سهرابی

اَرتش چشمانت چه حماسه ای آفرید

با نگاهی آشنا

آنسان که اسیر کرد

همه سپاه چشمانم.

آرزویم این است جانا

که چُنان تیغِ فَلَک

بَر زَنَد از ریشه تو را

که دِگَر رنگ خوشی

هیچ نیایَد به دِلَت.

به دورانی که شیر دَربَند و

دل چرکین

زِ دستِ نامرادیهای دوران است.

چه نا زیباست:

کوکِ سازِ نامَردی

به دستِ

کَرکس و کفتار.

@sohrabipoem

شوق است مرا رویِ چو ماهت که ببینم

تنها شوم و در دلت آرام بگیرم


من آمدم آرام که در پیشِ دو چشمت

دریا شوم و در تَنَت آرام بمیرم

سُخنها رَدِپای وَهلِ مرگ است

که دائم با دلِ من در نبرد است


دلی خسته چُنین پیغام سَر داد

که مَرگ با جانِ من در جنگِ سرد است

آتش زیر خاکستر

چه حرفها و سخنهایی که در قلبم

چنین مرموز در خوابند،

ولی،

آتش بَرآرد سَر از آن خاکستر سردم

در آن روزی که

برخیزد هزاران شعله ها از آن.

چشمانِ فلک

چشمانِ فَلَک کور شود


گَر نتواند،


این عشقِ میانِ

من و آن یار ببیند

@sohrabipoem