هر زمانی دفتر قلب مرا وا می کنی نقطه نقطه نام خود هر گوشه پیدا می کنی التماست می کنم برگرد و دستم را بگیر من نمی دانم چرا امروز و فردا می کنی!؟ چشم خود را از نگاه من گرفتی بی وفا برکه ی دامان خشکم را چو دریا...
چقدر سردشده خانه ی دلت امّا غمت مباد!برایت زغال خواهم شد. رضا حدادیان
کنار هم بنشینند واژه هایم اگر کتاب خاطره ی ماه و سال خواهم شد رضا حدادیان
عبور می کنم از این منی که مردابیست شبیه چشمه ی چشمت زلال خواهم شد رضا حدادیان
به پاسخی لب اگر ترکنی ،گل خورشید! هزار پنجره باغ سوال خواهم شد رضا حدادیان
که تا رها شوی از چنگ میله های قفس برای تو بی تردید، بال خواهم شد رضا حدادیان
رمیده می شوم و رام می شوم باتو غزل غزل به هوایت غزال خواهم شد رضا حدادیان
اگر چه از عطش گفتگو پرم،امّا به یک اشاره چشم تو، لال خواهم شد. رضا حدادیان
درخت آینه ای بی زوال خواهم شد پر از شکوفه ی صبح خیال خواهم شد رضا حدادیان
صبح امیّد شروع هیجان خواهد شد و نگاهت سبب قوت جان خواهد شد تا تو هستی نفس و عشق ودل من یک عمر دوستت دارمِِ من ، ورد زبان خواهد شد بی تو میمیرم و با خاطره می پیوندم تو نباشی دل تنگم نگران خواهد شد می رسد روز وصال...
نسیم صبح منی چون ز خواب برخیزی پر از شکوفه و شادی ز شور لبریزی تومثل دشت شقایق لطیف و چشم نواز و مثل باغ پر از اطلسی دل انگیزی به چشم وچهره وقامت یگانه ای در شهر تو در میان عروسان عروس تبریزی ز شوق آمدنت لب ، همیشه...
با ماه چکادت بگذار خودم باشم و دل باشد و یادت یک حنجره یک زمزمه با چهره شادت بگذار که در پیچ و خم کوچه بچرخد یک خاطره یک رایحه یک ذره به بادت بگذار نصیبم شود ای صبح سعادت یک پنحره یک آینه از اصل و نهادت بگذار ببینم...
چشمهای تو خداوند غزلهای منست شور لبهای تو در تک تک اعضای منست شهد گل خوردن زنبور و عسل دادن او شکل لبهای تو و شکل غزلهای منست چشم من کاش که یک گوشه ز دنیای تو بود به خدا گوشه ی چشمت همه دنیای منست غم دلبسته شدن روزی...
آسمان؛ تب دار و باد هم؛ گشته خموش آه از این بخلی که؛ می کُند ابرِ چموش شیما رحمانی
بایدکه بسپاری به دستِ کولی باد- -ای تک درخت سوخته! خاکسترت را. رضا حدادیان
ذهن قفس خالیست از آهنگِ پرواز لبریز کن از آسمان بال وپرت را! رضا حدادیان
بردار با دست ِ نسیم آجر به آجر- -دیوارهای اَبری دوروبرت را! رضا حدادیان
بااین زبان سرخ ،ای دل! حتم دارم- -بر باد خواهی داد آخر سر، سرت را رضا حدادیان
بگذار چشمم ماه کامل را ببیند پنهان مکن در پرده نیم دیگرت را! رضا حدادیان
تا کی به آتش می کشانی دفترت را؟ گلبرگ های کوچه باغ باورت را رضا حدادیان
اگر جانی برنجانی و یا قلبی بلرزانی بنا داریم اگر دین را ، میانِ آتش و ناری و گر انسانیت حکم است ؛ در آن هم تو ناکامی که شرط آدمیت نیست ، همنوعت برنجانی ز هر رنگی ،زهر قومی،ز هر مذهب و یا دینی بدان گر جان برنجانی،رها هرگز...
غیر از تکیه بر دیوار دیگر هیچ تکیه گاهی نیست نشستی گرچه پهلویم ولی از عشق نگاهی نیست امید زندگانی می شود دور چون تو نزدیکی محبت های تو چون باد گاهی هست گاهی نیست تو مثل یک بیابانی من تشنه در پی آبم ببار ای ابر باران خیز که...
مسیر خوش ایده آل ها تنگ است وقت ماندنمان در مجال ها لنگ است پای هرچه کُمیت از کمال ها تحلیل فصل سرد زمستان نمی کنیم ننگ است اگر سیاهی روی زغال ها! مهلت نداده اند به عمریکه سالهاست منگ است بین مشغله ای از جدال ها تا سرنوشت در...
