متن آرامش

گاهی آنقدر درگیر دویدن می‌شوم که یادم می‌رود چرا شروع کردم، آنقدر برای ساختن فردا می‌جنگم که امروز از دستم لیز می‌خورد، در پیچ‌وخمِ کارها، حساب‌ها، نگرانی‌ها، فراموش می‌کنم نفس بکشم، بنشینم، به یک فنجان قهوه نگاه کنم که بخار آرامش را بالا می‌فرستد.

سپیدارِ سپیده، شد شکوفا؛
در احساسم شکفت امواجِ رویا؛

به چشم‌اندازِ زیبای نگاهت،
دوباره، دوختم چشمِ دلم را!

چه احساسِ دلم نالان شد و، بی‌تاب!

دمادم شد، دلِ جامِ درونم، آب!

دلم سرد است، از بی‌مهری دنیا؛

نگاهم باز، بالاهاست؛ تا... مهتاب!

می دونی شونه هات برام بهشت بودن...!

دل آشوبم و آرام دلم جز تو کسی نیست.

میان تمام پرسه زدن های عالم ،
چہ صفایی دارد ،
در حوالی تو ، در هوای تو ، در آغوش تو..

نخل
نه فقط درختی‌ست در آفتاب
که دخترِ بلندبالای جنوب است
زیبا، آرام
و پر از صبوری خاموش
و من
در دل مرداد
در کنارش ایستاده‌ام
نه برای تکیه
برای فهمیدن
زن، گاهی مثل نخل است
نمی‌گوید نمی‌لرزد
اما می‌ماند.

تو همان تعریفی از «دختر» ی
که هزار واژه کم می‌آورد برای توصیفش؛
هم صدا داری، و هم صدا می‌شوی...
در چهره‌ات آرامشی‌ست که هیچ لنزی قادر به ثبتش نیست و در لبخندت، نجاتی‌ست که می‌تواند جهان یک مرد را از نو معنا کند…
با آوایی از جنس واژه‌های نجیب......

انسان فرزانه همیشه در آخر مى ایستد؛
به همین دلیل از همه جلو تر است.
به هیچ چیز وابستگى ندارد؛
به همین دلیل با همه چیز یگانه است.
چون خودش را رها کرده،
به تمامى راضى و خوشنود است.

اگر به زندگی مهلت کافی بدهی، همه مشکلاتت را حل خواهد کرد، حتی مشکل زنده بودن را !

دردت به جونم ،دلم تنگه برا تو
نبودنت عذابه ،بَدِ حالم...
آروم جونم
بیا بگو که خوبی
بیا بِهِم بگو
بیا به خوابم...

هنرم در جنگا جنگ موشک
کشیدن چشمهای بود
که کافی بودن را الهه بود
تجسم آرامش بعد از طوفان
ورنه من مرد جنگ نیستم
هزار که بخورم یکی نمی‌زنم
که خواب کودکی را به کابوس ننشینم
نه من مرد آخرین خون نیستم

«وحشت بزرگ»

کرکسی سیه‌بال، سیه‌دل،
در هوا دیده شد.
تیرگی چیره شد.
می‌چرخید به گرد آسمان،
در بلندای درختان.
بال‌هایش،
آبی زیبا را شکافت.
خورشید، نفس‌هایش را
در سینه حبس کرد.
هوا پر بود از صدای آن شوم سرشت بدخوی تیزچنگال.
گنجشک‌ها،
که باید در دل باد می‌رقصیدند،
ناگهان سایه‌ای...

میدانم این روزها دلت می لرزد
هراسان میشوی حتی با صدای جیغ بازیگوشی یک کودک
آری همه دلتنگیم و پراز اضطراب
همه عزیزانی داریم دور ازخودمان
اما بدان و بدانیم آن طرفتر اوست که هوایمان را دارد
پس پرده را او میداند وبس
پس شناور میشویم در دریای زندگی
بدون...

وقتی جهان،
مثل طنابی دور گردنم می‌پیچد
و صدایم، در گلویم دفن می‌شود،
نه فریاد،
نه گریه؛
فقط
چای می‌ریزم کنارِ پهلویم
تا بخارِ خیال،
زخمِ بی‌نامم را آرام کند.

دستم را دور فنجان حلقه می‌کنم
انگار دستانِ مادری‌ست
که هنوز باور دارد
من کودکی خسته‌ام،
نه زنی واخورده در...

وطنم برای تو می نویسم،برای آغوش گرم مادرانه ات، برای آرامشت، برای امنیت پدرانه ات برای تویی که عشق را هدیه می دهی و می آموزی.

http://instagram zahra_hakimi_bafghi

´¨*•.¸¸.•*´¨*•.¸¸.•*´¨*•.¸¸.•*´¨*•.¸¸.•*´¨*

http://telgram.me/bzahakimi

´¨*•.¸¸.•*´¨*•.¸¸.•*´¨*•.¸¸.•*´¨*•.¸¸.•*´¨*

شکفته پرتپش، صد گل ترانه؛

درونِ باغِ هستی، بی‌بهانه؛

بیا، لبریز شو، از حسّ باران،

در این صبح قشنگ و، عاشقانه...

در یک سنی، بخصوص بعد از بعضی ناملایمات،
آدم یک چیز بیشتر دلش نمی خواهد:
این که ولش کنند راحت باشد!
حتی از این هم بهتر:
جوری رفتار کنند که انگار مرده ای!

"پناهِ آغوش"
آغوشت، تنها سرزمینی است
که دلِ بی‌قرارم در آن آرام می‌گیرد،
جایی که هیچ فاصله‌ای
توان جدا کردنمان را ندارد...

دل گرفته‌ام، مثل آسمانی که ابرهای تیره بی‌اجازه مهمانش شده‌اند. اشک‌هایم بی‌وقفه می‌بارند، بی‌آنکه کسی بفهمد این باران بی‌صدا از کدام ابر اندوه سرازیر شده است.

هر قطره اشکم حکایتی دارد، قصه‌ای از غمی که در سینه‌ام خانه کرده، شبیه برگ‌های پاییزی که بی‌هیاهو از شاخه جدا می‌شوند و در...

همینجوری زندگی می کنم. ‌‌میخورم، می‌خوابم.
میخوابم، ‌میخورم.
آرام،آهسته زندگی میکنم، ‌مثل درخت‌ها،
مثل چاله‌ی آب، ‌مثل نیمکتِ قرمزِ تراموا...

مادرم بهم گفته
آدما بعضی وقتا باید گریه کنن
و اشکاشونو خالی کنن
تا یه اتاق برای
یک قلب پر از لبخند بسازن

چتر دستانت را
سایه‌سارم کن
تا احساسم
رها گردد
از دست باران دلتنگی

یک نفر هست که او،
تنهاست؛
تنها تکیه‌گاه توست؛
تنها جان‌پناه توست؛
تکیه بر او بکن!