متن سوز

خورشید را باروز می شناسند
و روشنی را با نورش
اما دریغ می دارد
به گمانم
دلگیر است
یا
دلش گیر است
و هوایی که سوز دارد.

نیست شدم هست شدم
نغمه ی جانسوز شدم
سوز شدم ساز شدم
از عدم آغاز شدم


فیروزه سمیعی

سخت این نیست که دشمن سر دارت بزند
سخت این است که معشوقه کنارت بزند

هیچ تا حال شده حرف دلت را بزنی!
او به تو تهمت بیجای جسارت بزند

هیچ دیدی که کسی آمده باشد از راه
بنشیند به دلت دست به غارت بزند

هیچ تا حال شده عشق...خودش...

از تو تنها، وصف دیدارت نصیب ما شده
برف تجریش است و سوزش می رسد پایین شهر

با آمدنت دلم را روشن کردی
با رفتنت سیگارم را...
تو بگو
چگونه دل خاکسترم را
گرم و پر نور نگه دارم
برای آمدنت
با رفتنت اردیبهشت مان
دیگر گل نداد
دکان گلاب گیری مان
کور شد
تو بگو
برای آمدنت با کدام گلاب
کوچه را جارو زنم
گر چه...

با انگشت های خواب رفته ام
پاییز خمار را ورق می زنم
تا سوز صبح سرد این زمستان
بیدارم کند
حالا
من مانده ام و مترسک های منجمدبرف پوش
و سمفونی کلاغ های گرسنه.

از تو تنها وصف دیدارت نصیب ما شده
برف ِ تجریش است و سوزش می رسد پاییِن شهر

سوز حرفای بعضی ها
از سوز و سرمای زمستان
بدتره...!

دست سردی وسط سوز زمستان بودی زود دلبسته شدن عادت دی ماهی هاست...

آذر همان دخترِ عاشقِ سر به هواست! که بین عشق پاییز و زمستان بلاتکلیف می‌سوزد.. گاهی با گرمایِ پاییز؛ گاهی با سوزِ زمستان..

مادرم پیامبری بود ...
با زنبیلی پر از معجزه
یادم نمی رود
در اولین سوز زمستانی
النگویش را به بخاری تبدیل کرد...!