متن آواره

شومی فال من از قهوه و فنجان پیداست
پشت این عقربه ها پیکر بی جان پیداست

جسمم آواره و روحم پی تو می گردد
فرم ویرانی من چون بم کرمان پیداست

سایه را پشت خودم میکشم اما افسوس
ضعف پاهای من از عمق خیابان پیداست

صورتت فرم کمان دارد و...

یک چند زمانه ام به تردید گذشت
و ایّامِ دگر به بیم و امیّد گذشت
زین واژه به واژه دگر ، آواره ،
عمرم همه ، در وطن ، به تبعید گذشت

یر روی اسکناس دخترک کبریت فروش نوشتم
تا بدانی فقرت چگونه مرا آواره کوچه و خیابان کرد
از تو چه پنهان این روزها دستم بد جور خالیست از تو

هی می گویند رفت که رفت...
آخر تو چه می دانی...
با رفتنش هستی مرا هم برد...!
شده ام آواره ی خاطره ها...!

الا ای دختر مرا بیچاره کردی
میان قرتیان اواره کردی
تو که حال زلیخا را نداشتی
چرا پیراهنم را پاره کردی

دلم تنگ است و تنها
زخمی ام و آواره
هراس پروازی دوباره
سربه زیرم کرده و
دلم را سنگین
حجم سکوت این روزها
حرفهای دل را
میخشکاند
زبان سخن نمی گوید
عجب عاشقانه تلخیست!!
این دلتنگی
آن هم از نوع
دلتنگی برای تو...

می ترسُم از این کشور خوسیده ی خوشبخت
بیدار بشُم این طرف مرز نباشی
تو خوُ زمین باشُم و بارونی و گندم
بیدار شُم اما تو کشاورز نباشی

می ترسُم از اینجا بری و خونه بُرُمبه
له شُم تو به معماری آوار بخندی
آواره بشُم مملکتُم دست تو باشه
هیهات...

رمه ی رویاها
ا
و
ا
ر
ه
زوزه وهم
پشُت سر
دربیابان تنم
حسی
هی
هی
می کند//

بی تو
آواره ترین آدم این شهر منم!

کوچه های قدیمی را باریک می ساختند...

تا آدم ها به هم نزدیک تر شوند....

حتی در یک گذر....

اما اکنون چقدر آواره ایم در این همه اتوبان سرد !!

یڪ روز همیڹ شخص که در بند تو افتاد

آواره ی آواره ی آواره ی من بود

در حسرت دیدار تو آواره ترینم
هر چند که تا منزل تو فاصله ای نیست

گلدان به گلدان
تو را بوئیده ام
اما هیچ گلی
عطر تو را لو نداد
خیابان به خیابان
آواره تو شدم
اما هیچ خیابانی
نشانی از تو
مسیر قدم هایم نکرد
آرزو به آرزو
تو را دعا کردم
اما خدا به آرزویم پا نداد
بانو!
در خواستن تو
من خسته...

انسان ها هنگامی آزاداند که در زاد بوم واقی خود بزیند و نه زمانی که آواره شده اند و سرزمین خود را ترک گفته اند.

نگارم رفتنت دیوانه ام ڪرد

هواےدیدنت پروانہ ام ڪرد

شدم آواره تا یابم نشانت

هواےهجر تو بےخانہ ام ڪرد

دلم مے از نگاهت نوش مےڪرد

فراقت راهے میخانه ام ڪرد