بیو باد

باد
آرامش درخت را به هم می ریزد
خاک
خش خش برگ را به جان می خرد
من
دلتنگی را در آغوش می گیرم
و تو
با پرستو ها می روی .
حجت اله حبیبی

یلدای موهایت
هرگز مباد
بدست باد

دخترم خدا باد را برای گیسوان تو آفرید

نام مرا بگذار باد
بگذار به بوی تو
آرام بگیرم

غروب/در خوابِ بستر دریا/لالایی باد

گیسوان شب یلدایی *تو*
تمام خزان مرا به باد داد...

نکند بوی تو را باد به هر جاببرد
خوش ندارم دل هر رهگذری را ببری

عطر موهایت در باد
طعم چشمانت در یاد..

غرق شد شناگر/دریا ابی بود و ارام/باد
کابوس های ساحل را می شمرد.

دلِ‌ درخت‌
پُرازشکوفه‌
باد‌ چشمک‌ می‌ زند

مثل گیسویی که باد آن را پریشان می کند
هر دلی را روزگاری عشق ویران می کند

آن‌قدر از تو پُرم که
بایستم مقابلِ باد
پشتِ سرم
جهان مست می‌شود .

آرام شده ام
مثل درختی در پاییز
وقتی تمام برگ هایش را
باد برده باشد

دیر کردی
نیمه ی عاشق ترم را باد برد .

از دید خلق، هرزه و هرجایی است باد
با این که قدر ناخن تو کوچه گرد نیست!

باد با حلقه ی زلفان تو بازی میکرد
گفتم: این مغز سبک را هوس زنجیر است

خواب شوى ، باد شوى ، در گذر آب شوى
عشق نمى رود ز سر ، عشق سفر نمى کند

نیستی
که انگار باد
با تو
به دوردست ها گریخته

بی چاره دل که غارت عشقش به باد داد
ای دیده خون ببار که این فتنه کار توست

همهمه ی علف زاران
حرف
از باد است

دوبرگ/روی نوک سینه ی پاییز/باد دست بردار نیست

چقدر بگویم
موهایت را ببند
دلم را باد دارد می‌برد.

افتادن ،

پاداشِ خوش رقصیِ برگ

در مقابل باد.

آرام شده‌ ام/ مثل درختی در پاییز/ وقتی تمام برگ‌ هایش را/ باد برده باشد