متن تک بیت

از دوست به یادگار دردی دارم
کان درد به صد هزار درمان ندهم

با او بگو چه میکشم ازدرد اشتیاق
شاید وفا کند، بشتابد به یاری ام

بجز غم خوردن عشقت غمی دیگر نمی دانم
که شادی در همه عالم ازین خوشتر نمی دانم

«گاهی از کوچهٔ معشوقهٔ خود می گذرم»

تا که هفت بندِ دلم را به نگاهش ببرد..!!

ارس آرامی

شعر هایم همه در وصف تو و مال تو شد

ای که دیر آمده اما که چه خوش آمده ای

چرا ای آشنا با من، مرا تنها رها کردی؟


کسی با این دلِ تنگم نباشد آشنا جز تو
-بادصبا

کجایی بی تو سرگران، منم تنها به این دوران

امید و همدمم هستی و بر دردم تویی درمان

-بادصبا

مِهر بر ما، مُهر و نشان ز تنهایی دیرین دارد

پاییز مبارک بر آنکس که دلبر شیرین دارد

ارس آرامی

در فراق او، شبی کز عمر ما خواهد گذشت
عمر نوح و مِحنت ایّوب می‌دانیم ما...

تو خنده بر لبت داری
ومن غم در دلم بسیار
تو بی من دلخوشی ،من باغمت شب تا سحر بیدار

میوه ی شیرین لب هایت عزیزم چیدنی است
عطر تن پوشت برایم تا ابد بوییدنی است

من از آن روزی که دلدارت شدم فهمیده ام،
با تو بودن در جهنم هم برایم دیدنی است

گرچه دوری از من ای ماه دلم اما بدان


صورت زیبای تو از دور هم بوسیدنی است

باید تو از آزردن من دست برداری
ای زندگی ای زندگی ای خواب تکراری

ای ماهی افتاده بر ساحل نمی دانی ،
دل کندن از معشوق خود ،یعنی خود آزاری

من آن پروانه ای هستم، که آتش می زنم جان را

به هر گلشن ، به ویرانه ؛ که باشد دلستان من
بادصبا

درد فراق آمد و عشق از دلم نرفت

ای روزگار! سیلیِ محکمتری بزن

روی در روی و نگه بر نگه و چشم به چشم

حرف ما و تو چه محتاج زبانست امروز

گفتی که به جز من به کسی دل نسپردی
نفرین به سخن چین که برایم خبر آورد!

چه خوش است در فراقی همه عمر صبر کردن

به امید آن که روزی به کف اوفتد وصالی

ای ساقیا مستانه رو آن یار را آواز ده
گر او نمی آید بگو آن دل که بردی باز ده

ندارد صبح روشن رویِ خندانی که او دارد

ندارد ابرِ نیسان، چشمِ گریانی که من دارم

صحبت شال من وباد شنیدن دارد

موی در باد پر از گردنه ی حیران است


لیلی طاهری

بگذرد این روزگار تلخ تر از زهر
بار دگر روزگار چون شکر آید