متن غزل

تنها ترین درختم و غم نوک می زند
تَق تَق تَتق به زندگی ام، مثل دارکوب
رضا حدادیان

دنیا چقدر فاصله انداخت بین ما !
تو جنگل شمالی و من ساحل جنوب

و احساسم،
غزل، غزل،
عاشق می شود:
طلوع نو و دوباره ی چشمانت را...
زهرا حکیمی بافقی،
کتاب گل های سپید دشت احساس.

پروانه ی خیال تو در قاب ،میخکوب
عطری که از تو مانده به جا ، خاطرات خوب
رضا حدادیان

پروانه ی خیال تو در قاب ،میخکوب
عطری که از تو مانده به جا ، خاطرات خوب

دنیا چقدر فاصله انداخت بین ما !
تو جنگل شمالی و من ساحل جنوب

تنها ترین درختم و غم نوک می زند
تَق تَق تَتق به زندگی ام، مثل دارکوب

چیزی شبیه پنجره...

در دلت یک غم زیباست، دلم می گوید
خسته از شاید و اما ست، دلم می گوید

دل تو مثل غزل، مثل خدا، مثل سکوت
مثل یک کوچه تنهاست، دلم می گوید

دل سودایی من، ساده و سرشار و بزرگ
یک نفر مثل تو می خواست، دلم می گوید

من...

آخر اگر چه خاک خواهم شد، ولی هر روز
با باد می آید غبار من به دیدارت.
رضا حدادیان

مانند آتش زیر خاکستر، بدون شک
تا زنده هستم در دلم گرم است بازارت
رضا حدادیان

با من بگو درد دل خود را ! خیالت تخت
در سینه ام سربسته خواهد ماند اَسرارت
رضا حدادیان

هرچند که اهل فراموشیست آیینه
امّا در او جا مانده ردّ پای رخسارت
رضا حدادیان

یک عمر روی پای خود بودی، درخت من!
هرگز نیفتاده به روی شانه ای بارت
رضا حدادیان

بگذار باشد چشم گلدان ها گرفتارت!
پروانه ی پسکوچه ی خورشید بیمارت

رضا حدادیان

بگذار باشد چشم گلدان ها گرفتارت!
پروانه ی پسکوچه ی خورشید بیمارت

یک عمر روی پای خود بودی، درخت من!
هرگز نیفتاده به روی شانه ای بارت

هرچند که اهل فراموشیست آیینه
امّا در او جا مانده ردّ پای رخسارت

با من بگو درد دل خود را ! خیالت تخت...

عُبورِ گمشده ی جاده های مِه زده را
نگاهِ پنجره ی انتظار می فهمد

رضا حدادیان

تویی که لحظه به لحظه دلت تَرک خورده ست!
سکوتِ خونینت را ، اَنار می فهمد

رضا حدادیان

حریفِ تو شبِ طوفانِ سرنوشت نشد
درختِ صبحِ تورا، ریشه دار می فهمد

رضا حدادیان

شرمنده اگر دست من غمزده خالیست
درویشم و در کیسه به جز آه ندارم....

رضا حدادیان

چشمان پُراز گریه ی تقویمم وبی شک
یک پلک زدن فرصت دلخواه ندارم

یک تّکه آفتاب برایم بیاورید!
از آسمان تار خودم گریه ام گرفت

از غربت مزار خودم گریه ام گرفت
از ابر اَشکبار خودم گریه ام گرفت

پاییز می وزد و تو لبریز خنده ای
امّا من از بهار خودم گریه ام گرفت

سیاره وار، هرشب وهر روز، های های
در حلقه ی مدار خودم گریه ام گرفت

وقتی که پرده پرده  دلم...

مباش چشم به راهِ خزان و باور کن
تو را شکوفه شکوفه بهار می فهمد

رضا حدادیان

پُر است حنجره ات از گلایه،  بی تردید
فقط زبانِ دلت را، سه تار  می فهمد.

رضا حدادیان

به چشمِ گل،جنگل با تمام وسعت خود
شبیه گوشه ی گلدان شده است،بعد از تو

رضا حدادیان

درخت بی سرو سامان شده است بعداز تو
پرنده سر به گریبان شده است بعد از تو

بهار دست تکان داد ودور شد از من
هوا ،هوای زمستان شده است بعداز تو

هزار پنجره ی پُر غبارم وانگار-
-زمانِ قحطی باران شده است بعداز تو

کسی که آینه دار سپیده...