متن چامک

ناگهان تمام برگ های تقویم
شال زرد پوشید
و پایان کالِ من و تو " رسید "
چه رسیدنِ نرسیده ای....

آسمانِ دل من
مهتابی است
و تو
چون ماه
در آن تنهایی...

چک چک
می چکد باران،
جای خالی لباس هایت را
بند رخت هم فهمید.

زن بودن به تنهایی ؛ یک معجزه است!!! بیشتر از این از زنان نخواهید

دلم پشت دیوار خزان ؛ به زمستان می اندیشد
راستی چقدر زمستانیم در همیشه ی جهان

تابوتم

آه درختی است

فریاد می زند

زندگی را

پایدار است

سامانه دلتنگی

تا آمدنت

اسیر قفس

در خیال

آموختم

پرواز را

آخرین دست پاییز

که بر بخورد

همه برگها

بازنده اند

ته جیب پیراهنت

آدرسی نخوانده ام

کاش پیدایم کنی

گیسویش را

باز کرد

بر دل من رحم کن

ای باد

هر پاییزی که می آید
عریان می شوم
جسمم با باران شسته می شود
جوری عاشقم که با هر نگاهت
گسترده می شوم

اهای باد
کودکی ام را
بادبادک بالا کشید

تبر خندید
به
اعدام درخت

جاده چای تلخش
را
به انتظار تو
شیرین حل میکند

بلوط

شکست ،

تختخواب شد

شبها صدای گریه ای
میاید

رفتی
پاییز

همسایه شد

رفتن بلد نبودند...

پاهای خیابان

جدول را ،

به آغوش کشیدند

بستر خیالت ...

هر شب

زخم بستر میگیرد!

پاییز
بر شانه های
انار ریخت
شاخه می خواهد
چکار!

جنگلی را

سر بریدند؛

کاغذها شاعر شدند

شهریور
نار
در دامن
عروسِ تابستان
انداخت

زمستانی
ورق میخورد

تقویم سرنوشت

اجباری برای رفتن برگها نبود
جایی در دل پاییز
نداشتند