متن کوتاه شاعرانه

اُمیدِ هیچ مُعجزی زِ مُرده نیست
زِنده باش.

آری،همه باخت بودسرتاسر عمر

دستی که به گیسوی تو بُردم ،بُردم!

امشب
میز کافه ای که
دست هایمان را به هم رساند
گل داد.

در هر بهار، جهان پر از حسرت آزادی می شود، در لحظه ی خیره شدن کرم خاکی، به جرقه ی پرواز پروانه در آسمان صاف. مهدی بابایی( سوشیانت)

دلداده طوفان نهراسد ز نسیمی

که سُراید غزلش را

نفس باد صبا یی

آغوش تو آرام ترین قصه دریاست

اینگونه شد آرام دلم در پس موجش


حسن سهرابی

و مهربان باشید با آن زنی که مرا کشت!
که این جنایتِ زیبا همیشه خواستنی بود.

چه خوابی دیده ای بانو برایم من نمی دانم
ولی با یاد تو خوابی بر این چشمم نمی آید

صد راه نشان دادم؛
صد نامه فرستادم!
یا راه نمیدانی؛
یا نامه نمیخوانی!

شب...
رنگ شاعرانه دارد
عطر غزل های عاشقانه دارد
شب...
مثل لبخند زیبایِ
یک بانوی شاعر است
شب...
را باید با شمع چراغانی کرد
و با رایحه دل انگیز عود به سر کرد.

شب را فقط باید شعر شد...

...
بهزاد غدیری (شاعر کاشانی)

برق خونمون رفته بود ...
تو دستشویی شمع گذاشتیم.
دوستم اومده خونمون میگه : وااای شما چه شاعرانه میرینید

دردم به جان رسید و طبیبم پدید نیست
داروفروشِ خسته دلان را دُکان کجاست؟

با من کنار بیا
همچون ماه
با نیمه ی تاریکش

من به اندازه ی غم های دلم پیر شدم
از تظاهر به جوان بودن خود سیر شدم
عقل می خواست که بعد از تو جوان باشم و شاد
من ولی با غمِ عشق تو زمین گیر شدم

مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا

گر تو شکیب داری طاقت نماند ما را

باری به چشم احسان در حال ما نظر کن

کز خوان پادشاهان راحت بود گدا را

ای کاش نکردٖمی نگاه از دیده
بر دل نزدی عشق تو راه از دیده
تقصیر ز دل بود و گناه از دیده
آه از دل و صد هزار آه از دیده

یک استکان پر از چای و حس بودن باهم
نمی‌دهم به جهان این خلوصِ چایِ دوتایی

شعرهایم
مثل دامنت
کوتاه
باد که می وزد
شاعرترمی شوم

هرکسی روی تو را دید از این کوچه نرفت
و هم اینک سبب وسعت تهران شده ای

سقوطم از
چشای تو
چه مرگ شاعرانه ای میشه...