متن کوتاه عاشقانه خاص

من،
با تمام حس جانم؛
با سراپای نهانم؛
قدر بودنت را می دانم؛
و گیراترین اشعارِ دیوانِ دیوانگی را،
برایت می خوانم،
با عشق...
زهرا حکیمی بافقی

تو که نمیدانی
در خیال تو پیچیدن عجب هوایی دارد...

داشتمت که زنده موندم
نداشته بودمت...
خیلی وقت بود باید بهم میگفتن:
خدا بیامرز...

یه سری تضادها
میتونن خیلی قشنگ باشن
مثلا تو،
که قوی‍‍ ترین
نقطه ضعف منی

باید ماند و به تو ثابت کرد با موی سپید هم زیبایی

به گمانم عشق دیگر کافی نیست
باید برایت بمیرم

و من برای همه ی قاب های خالی شهر
عکس دونفره مان را
آرزو می کنم.

تو …
شمع دل تاریک منی

تو زیبایی؛
مثل پنجره ای
در بهشت
مُشرِف
به خانه ی
پیامبر

من تو را
به اندازه ناکامی ام در داشتنت
می خواهم

کاش من تمام کسانی که نگاهت می کنند بودم

وقتی به اثر پروانه ای ایمان آوردم
که تو آنجا میخندیدی،دل من اینجا میلرزید.

در دستورِ زبان
جان یک بخش است
آن هم فدایِ تُ

میگویند عشق
انسان را کور میکند
من اما
از وقتی که دوستت دارم
لال شده ام !!!

با من به گذشته بیا
دارم از حال می روم !

من زنی هستم...
که تو دوستش داری...
و این چیز کمی نیست...!

روزی اگر
سهمِ کسی بودی
دعا کن من
کور باشم
کور باشم
کور باشم.....

سوال می کنی
از حسِ من در آغوشت،
به من بگو که چه حسی تو در وطن داری؟!

فاصله ی میان من و تو

فاصله ی اسفند است و فروردین ...

همانقدر دور ...

همانقدر نزدیک ...

چه مصر و چه شام و چه برّ و چه بحر 
همه روستایند و شیراز شهر

نه آمریکا نه تگزاس!
زندگی فقط تو شیراز

می دانستم که برای معشوقه باید گُل خرید
اما ما گرسنه بودیم
پولی را که برای خرید گُل کنار گذاشته بودیم ، خوردیم

این روزها که می گذرد هر روز
در انتظار آمدنت هستم!
اما
با من بگو که آیا من نیز
در روزگار آمدنت هستم؟

دوست دارم همدمت باشم ولی سربار نه!