بیو زندگی

دمیده، درونِ دشتِ رویا

شکوهِ سرورِ حسّ زیبا

بیا؛ با نگاهی، کن شکوفا

گُلِ نازِ باغِ زندگی را

درد دارد قصّه‌‌های زندگی
چون که مرگ است عاقبت پایانِ ما

مرگِ سرخ امّا عزیزم مرگ نیست
شورِ پروازی‌ست تا بی‌انتها

حسّ نابِ زندگی دارد به جان
التهابِ مردنی شاد و، رها

آیا میشود
غریبه شد
با کسی که بوی تنش را حفظی؟!

با ترنّم‌های نابت، دشتِ جانم سبز شد

با هزارآوای مهرت، زندگی دارد دلم

عشق را در فیلم‌ ها تماشا کردیم و در کتاب هاخواندیم در واقعیت رویا بافتیم…

یه بوی خاصی هم داریم؛
به اسم “بوی خونه”
که عطرشو زن خونه خوشبوتر می کنه.

قمار بی برنده ایست قمار تلخ زندگی

در زندگی به مانند پرنده های مهاجر نباشید که  وقتی هواه
سرد می شود پا به فرار می دهند
قوی باشید و در مقابل سردی های زندگی مقاومت کنید تا به
بهار زندگی برسید

خ.نواندیش
ت.۱۴۰۱/۶/۱

زندگی روز و شبش از غم نشمرده پر است

در اوجِ هوهوی هیاهویی هوس ناک،
«هو» را صداکردن، صفای زندگانی ست؛

در نغمه های«بغ بغوی» یک کبوتر،
«بغ» را نواکردن، بهای زندگانی ست!

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (برشی از یک غزل)

در موجِ دریای وفای مِهرِ رویا،

فوجِ نفَس زایی، هوای زندگانی ست!

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (بیتی از یک غزل)

همواره در نامردیِ دنیای بی احساس،
زن بودم و، زن هستم و، زن نیز خواهم ماند!
زهرا حکیمی بافقی، مقطع غزل ۱۲۶، کتاب نوای احساس.

سرخ؛

آبی؛

سرخابی...

زندگی در عشق،

سرخ می تپد؛

سبزتر از آبی،

جریان دارد...

رنگهای زندگی را،

دوست دارم...

زهرا حکیمی بافقی،
شعر سرخابی.

زمان آدم هارادگرگون می کند...

فاطیماه نویسنده وشاعر

کاش میشد زندگی بی او چنین رسوا نبود

زِندِگیمون شُدِه

خَندِه هایِ مَصنوعی

لا بِ لای دَردایِ واقِعی ...

Our life is made of artificial laughs side by side with real pain...

هرکاری میخوای بکن تنهابامن قهرنکن تنهایی می کشتم زندگیم زهرنکن حتمامیدونی گلم مرگ دله رفتن توهرچه می کنی بکن هرچه فقط عشقم نرو

تو زندگی
حرف بقیه
باد هواست .
حجت اله حبیبی

پاشو
بخند
بُدو
تا
زندگی ازت جلو نزن .
حجت اله حبیبی

تمامی زیبایی های جهان و جهانیان ،
نقاشی قشنگی از جانب خدای یکتا ست.

زندگی زیباست به شرطی که ، به زندگی زیبا بنگریم

... من این کوبیدنِ مشتو/
رو قلبم دوست می دارم/
من اصلا با صدای اون/
صفای زندگی دارم...
(زهرا حکیمی بافقی، برشی از یک ترانه، کتاب ترنّم احساس.)

برای درخت کافی بود سایه داشته باشد
و برای سایه همین بس که دیواری
برای دیوار پنجره ای
و برای پنجره گلدانی
و برای گلدان
چشمانی که او را بشنود
چشمانی که نشنید
گلدان پژمرد
پنجره بسته
دیوار آوار شد
سایه مُرد
و درخت خشک شد
ببین
چشمانی جان می...

روزهای ساحل
به من موج نزن
یاد گرفتم در باران برقصم

.... فیروزه سمیعی