متن تک بیتی

گفتم که باید دور دنیا را بگردم



دیدم تو دنیای منی دور تو گشتم


علی اکبر اسلامیان بیدل خراسانی

نکند بی تو دلم عاشقِ یاری بشود
شَک به دل راه بده، گرچه محالست بیا

من ز لبت صد هزار بوسه طلب داشتم
هر چه به من داده ای وام ادا کرده ای

عیسی دل ها تویی کز نفس جان فزا
مرده ی صد ساله را جان به تن آورده ای

حتی پرندگان هم
کمک می کنند به همدیگر

بیا نزدیک
نزدیکتر
کمکم کن
ببوسمت

دردم به جان رسید و طبیبم پدید نیست
داروفروشِ خسته دلان را دُکان کجاست؟

هرکسی یک دلبر جانانه دارد
من تو را

مانده ام چگونه تو را فراموش کنم

تو با همه چیز من آمیخته ای

به تو دل بستم
و غیر تو کسی نیست مرا

جز تو ای جان جهان
دادرسی نیست مرا

با آنکه زِ ما هیچ زمان یاد نکردی

ای آنکه نرفتی دمی از یاد، کجایی ؟

بی آنکه تو را دیده باشم
از تو هزار خاطره دارم

دیوانه منم
که آرزوهایم را باور کرده ام

این سر نه مست باده
این سر مست، مست دو چشم سیاه توست
بوسه، بوسه از آن لب ربودنیست
تنها تو را ستودم
محبوب من به سان خدایان ستودنیست

گر بی تو بود جنت بر کنگره ننشینم
ور با تو بود دوزخ در سلسله آویزم

شرط ادب است

بعد تو

دست به زانو بنشیند دل ما

بهشت را دوبار دیدم

یک بار در چشمانت
یک بار در لبخندت

مرا زیستن بی تو، نامی ندارد
مگر مرگ من
زندگی نام گیرد

آرام بگویم دوستت دارم
تو بلند بلند مرا در آغوش می کشی ؟

تا به کی باشی و من
پی به حضورت نبرم ؟

آرزوی منی
ای کاش به گورت نبرم

تو نیستی که ببینی چگونه با دیوار
به مهربانی‌ یک دوست از تو می‌گویم

تو نیستی که ببینی چگونه از دیوار 
جواب می شنوم

قسمت این بود سرم بی تو به زانو برسد

لب تر نکن اینقدر
که زجرم بدهی باز

یک مرتبه محکم
بغلم کن که بمیرم

ما را به غیر یاد تو اندر ضمیر نیست

اینقدر مرا با غم دوریت نیازار
با پای دلم راه بیا قدری و بگذار ...

این قصه سرانجام خوشی داشته باشد
شاید که به آخر برسد این غم بسیار

کدام خانه ؟
کدام آشیانه ؟
صد افسوس
بی تو شهر پر از آیه های تنهاییست

چشمانت شبیه برف هزار ساله ای است
که زندگی را
از یاد زمین برده