متن تک بیت

شب ز نور ماه روی خویش را بیند سپید

من شبم تو ماه من بر آسمان بی من مرو

من همان سرباز مغلوبم که در میدان جنگ تیرهایی را که بر دشمن زدم پیکان نداشت (مهدی فصیحی رامندی)

می رود قافله عمر به سرعت امروز

ما در اندیشه آنیم که فردا چه کنیم

ضعیفان را به چشم کم مبین گربینشی داری

که گاهی کشوری زیر و زبر از آه می گردد

من همان سرباز مغلوبم که در میدان جنگ
تیرهایی را که بر دشمن زدم پیکان نداشت

(مهدی فصیحی رامندی)

بس در طلبت کوشش بی فایده کردیم
چون طفل دوان در پی گنجشک پریده
(سعدی)

هیچ حادثه ای شبیه عشق ناگهانی نیست
و بدون عشق جهان جای زندگانی نیست

دیوانه نبودم که دیوانه بخواندند مرا
به کدامین گنهم ز جان ستاندند مرا

من همه شعر و غزل بودم و تو
پی تفسیر و تحریف دل ما بودی

قلب دیوانه به هر حال ، خطا خواهد کرد
رفته ای پشت سرت بازدعاخواهد کردッ

دفعِ غمِ دل نمی توان کرد
الا به امیدِ شادمانی

سبزی سجده ی ما را به لبی سرخ فروخت

عقل با عشق کنار آمده، می بینی که...

من که اینجا خفته ام یادت مرا دیوانه کرد...
تو که آن جا خفته ای یادم تو را دیوانه کرد...

گاه گاهی یاد ما کن ای رفیق

میرسد روزی که بی هم میشویم

برق خورشید نگاهت که به چشمم تابید
عشق، نوشید از آرامش ِ دل، گلخندی

چَشمِ شهریوری ات روشن باد
مِهرَت آمد ، قدمش آذین کن

مرگا به من! که با پر طاووس عالمی
یک موی گربه ی وطنم را عوض کنم

می کند وعده ی دیدار به فردا ، امروز
یار، دانسته که امروزِ مرا فردا نیست

رفته ای باز هم از دیده ولی در دل من
جای تو هیچ نیاید، به من و این تن من

خداحافظ گل زیبای من اما بدان گل هم
اگر ورچیده شد از دست خواهد داد رنگش را

لااقل شُکر که با جور و جفایِ تو دلم آه کشید
سالهایی است که این سینه غمش سنگین است

اسماعیل دلبری

از کاسه ی شکسته نَخیزَد صدا دُرُست
احوالِ ما مَپُرس که ما دل شکسته ایم

حیرت هرکس درین عالم به قدر بینش است
هرکه بیناتر درین هنگامه، حیران بیشتر

عشق تو میکشاندم شهر به شهر، کو به کو
مهر تو می دواندم پهنه به پهنه، سو به سو