متن شاعر

می دانم که بعد از من
اتفاق خاصی نخواهد افتاد...
فقط هیچ مردی اینگونه بیمار گونه
آوای طنین انداز صدایت را
در زندگی اش جا نمی گذارد...
بعد از من هیچ چیزی تغییر نخواهد کرد.
فقط...
هیچ کسی شاعرانه های تو را اینگونه زندگی نخواهد کرد.
بعد از من اما......

یه روزی جلوی میلیون ها نفر
شعرایی که میخونم رو تقدیمت میکنم
و میگم که تو دلیل پیداشِ تک تک کلمات شعرامی.. مأوا مقدم

به تو می اندیشم دلم تنگ و رکابی ام بیشتر از قبل در تنم زار میزند! به دنبال تو در آهنگ هایی میگردم که صاحبانشان در دنیای خود یکی مثل تورا گم کرده اند.. رودهای روی کویرِ دستانت را با رغبت به آغوش کشیده ام تو حالا در من جاری...

پرنده ای خسته ست.
--نه میل کوچی وُ،
نه دلی برای ماندن...
خراب باد آشیان سینه ام
غمت را ماندگار کرد!



(رها)

غزلِ چشم تو شد باعث شیدایی من

چه غریبانه از این خاطره شاعر شده ام

هادی نجاری

حرقه ای
که به آتش
آبستن است
تاریکی را
زندگی ، نمی کند

وَ مرگ
ناجی بازندگان است
آنان که می سوزندُ
می سازند.

هر روز
دورتر می شود
از لبانم
لبخند

آری ،
رنج ما
میراث نخستین آدمی ست
که گناهش ،
با متاسف گفتنی
بخشیده شد ...

زندگی من،
کودکیست
زیر باران

طلوع یعنی
خدا،
هنوز ناامید نیست

گناه
لباس شایعه به تن کرد
وقتی بخشش
به خاطره پیوست

نمی داند کسی حال خدا را

نمی خواهد دلی ، ذکر و دعا را

به دندانش گرفته گرگ دنیا

تمام تار و پود روح ما را

خزان بر باغ افکارم خزیده
تمام تار و پودم را دریده
چرا نقاش تقدیر دو عالم
مرا در حال غم خوردن کشیده؟!

ابوالقاسم کریمی

دیگر آن دیوانهٔ بی تاب سابق نیستم
توبه کردم از گناهِ عشق! عاشق نیستم

شیشه بودم، سنگ ها اما نفهمیدند من
فرق دارم با همه، آیینهٔ دق نیستم

صاف و ساده بودنم را هیچ کس باور نکرد
خالیم از هر سیاست، من مصدق نیستم!

دور باید شد از این خاکِ...

ننویس لطفا!

یک جو صداقت توی گندمزار مان نیست
حرف از رفاقت بر سر بازارمان نیست

گرگی برادر های مان را خورده شاید
غیر از لباسی پاره چیزی بارمان نیست

شب زنده داری هایمان را خواب نوشید
صبحی همآوای دل بیدارمان نیست

ای کاش باورهای مان فهمیده باشند
یاری به...

کاش کسی بیاید و از تو خبر بیاورد
آن قلب زخمی مرا تا پشت در بیاورد

دو کفش رفته تو را دو پای زخمی ترا
پاره پاره ی تن مرا از دم تبر بیاورد

نگاه تو کشف پر از دغدغه ای بود مرا
شاعری که سوخت دلش از کجا جگر...

درختی در خیابان
سر تکان می دهد
شاعری،پشت کرکره ی خیال
دنبال استعاره می گردد.

دارم به اون مرحله میرسم که عقل و منطق و قلب و احساسم همگی باهم تسلیمِ وجودت میشن، اون مرحله ای که بدون هیچ فکری، بدونه هیچ ارزیابی و نتیجه گیری ای بی برو و برگشت هر چی تو میگی رو با دل و جونم میپذیرم. جایی که دیگه هیچ...

کِی کسی خواست دل شاعر ما را بخرد؟
مُرده شور، دل دیوانهٔ ما هم ببرد!!

هر کسی را که سر شب به دلم جا دادم
نصف شب خواست ز دیوار دل ما بپرد

دلبری را که به خون جگرم پروردم
گرگ شد خواست دل برهٔ ما را بدرد

ترکمانچای بشد...

می شود یک شب بیایی کودتا برپا کنی؟
تو رضاخانی شوی... بعدش کمی غوغا کنی؟

روسری بردارم از سر، با تمام اهل دین
بر سر کشف حجاب من، کمی دعوا کنی؟

فتح آغوش مرا اسلام اگر مانع شود
دین و آئین خودت را یک شبه بودا کنی؟

می شود در...

من خسته از زمین و زمان هستم حتی من از خودم به خدا سیرم
در یک غروب خسته ی تابستان در یک اتاق ساکت و دلگیرم

مثل کسی که منتظر مرگ است در ساعتی که ساعت اعدام است
دارم به مرگ می رسم انگاری از زندگی ؛ زمین و زمان...

تشنهٔ دیدار رویت آب می خواهد چکار
آنکه بیتاب تو شد پس تاب می خواهد چکار

عاشق بیچاره حسرت می کشد آغوش را
عکس زیبای تو را در قاب می خواهد چکار

لحظه های با تو بودن بهترین دارایی ست
پس طلای پر عیار و ناب می خواهد چکار

شعر...

شعر من التهاب یک درد است
راوی قص‍ّه های تنهایی
نقطه چین های پشت هم خالی
آرزوهای عشق رویایی

می کشم روی بوم دلتنگی
واژه هایی تکیده و تبدار
می کشم روز و شب نمی بینی
انعکاسی ز واژه ی انکار

هرچه کردم نشد به جز یادت
مرهمی بر تب...