متن شاعر

آری ،
رنج ما
میراث نخستین آدمی ست
که گناهش ،
با متاسف گفتنی
بخشیده شد ...

زندگی من،
کودکیست
زیر باران

طلوع یعنی
خدا،
هنوز ناامید نیست

گناه
لباس شایعه به تن کرد
وقتی بخشش
به خاطره پیوست

نمی داند کسی حال خدا را

نمی خواهد دلی ، ذکر و دعا را

به دندانش گرفته گرگ دنیا

تمام تار و پود روح ما را

خزان بر باغ افکارم خزیده
تمام تار و پودم را دریده
چرا نقاش تقدیر دو عالم
مرا در حال غم خوردن کشیده؟!

ابوالقاسم کریمی

دیگر آن دیوانهٔ بی تاب سابق نیستم
توبه کردم از گناهِ عشق! عاشق نیستم

شیشه بودم، سنگ ها اما نفهمیدند من
فرق دارم با همه، آیینهٔ دق نیستم

صاف و ساده بودنم را هیچ کس باور نکرد
خالیم از هر سیاست، من مصدق نیستم!

دور باید شد از این خاکِ...

ننویس لطفا!

یک جو صداقت توی گندمزار مان نیست
حرف از رفاقت بر سر بازارمان نیست

گرگی برادر های مان را خورده شاید
غیر از لباسی پاره چیزی بارمان نیست

شب زنده داری هایمان را خواب نوشید
صبحی همآوای دل بیدارمان نیست

ای کاش باورهای مان فهمیده باشند
یاری به...

کاش کسی بیاید و از تو خبر بیاورد
آن قلب زخمی مرا تا پشت در بیاورد

دو کفش رفته تو را دو پای زخمی ترا
پاره پاره ی تن مرا از دم تبر بیاورد

نگاه تو کشف پر از دغدغه ای بود مرا
شاعری که سوخت دلش از کجا جگر...

درختی در خیابان
سر تکان می دهد
شاعری،پشت کرکره ی خیال
دنبال استعاره می گردد.

دارم به اون مرحله میرسم که عقل و منطق و قلب و احساسم همگی باهم تسلیمِ وجودت میشن، اون مرحله ای که بدون هیچ فکری، بدونه هیچ ارزیابی و نتیجه گیری ای بی برو و برگشت هر چی تو میگی رو با دل و جونم میپذیرم. جایی که دیگه هیچ...

کِی کسی خواست دل شاعر ما را بخرد؟
مُرده شور، دل دیوانهٔ ما هم ببرد!!

هر کسی را که سر شب به دلم جا دادم
نصف شب خواست ز دیوار دل ما بپرد

دلبری را که به خون جگرم پروردم
گرگ شد خواست دل برهٔ ما را بدرد

ترکمانچای بشد...

می شود یک شب بیایی کودتا برپا کنی؟
تو رضاخانی شوی... بعدش کمی غوغا کنی؟

روسری بردارم از سر، با تمام اهل دین
بر سر کشف حجاب من، کمی دعوا کنی؟

فتح آغوش مرا اسلام اگر مانع شود
دین و آئین خودت را یک شبه بودا کنی؟

می شود در...

من خسته از زمین و زمان هستم حتی من از خودم به خدا سیرم
در یک غروب خسته ی تابستان در یک اتاق ساکت و دلگیرم

مثل کسی که منتظر مرگ است در ساعتی که ساعت اعدام است
دارم به مرگ می رسم انگاری از زندگی ؛ زمین و زمان...

تشنهٔ دیدار رویت آب می خواهد چکار
آنکه بیتاب تو شد پس تاب می خواهد چکار

عاشق بیچاره حسرت می کشد آغوش را
عکس زیبای تو را در قاب می خواهد چکار

لحظه های با تو بودن بهترین دارایی ست
پس طلای پر عیار و ناب می خواهد چکار

شعر...

شعر من التهاب یک درد است
راوی قص‍ّه های تنهایی
نقطه چین های پشت هم خالی
آرزوهای عشق رویایی

می کشم روی بوم دلتنگی
واژه هایی تکیده و تبدار
می کشم روز و شب نمی بینی
انعکاسی ز واژه ی انکار

هرچه کردم نشد به جز یادت
مرهمی بر تب...

پدر...❤️

زیبا شدست با تو تمام جهان من
هستی نشانه ای ز خدا،  مهربان من

من از شما به غیر محبت ندیده ام
دریای لطف و معرفتی! بیکران من!

پرواز در مسیرِ نگاه تو دیدنی ست
آغوش گرم تو، شده چون آشیان من

هر دم کنم سپاس پدر را که ...

شاعری یک لاقبایم وُ،
شعرهایم،
کفاف دوست داشتنت را،
نمی دهد!


سعید فلاحی(زانا کوردستانی)

حالا که قرار هست

یک غروب...

یک نگاه...

یک خاطره...

یک داستانِ تکراری...

یک حسِ مبهمِ همیشگی...

یک برگ....

یک پاییز...

بشود دنیایِ یک آدم ؛

پس اعتراف میکنم به اینکه...

کاش روزی تو هم شاعر شوی...!

ستاره ح

یک روز هم یکی میاید که
مرا برای خودم بخواهد
که قِلِقَم را بلد باشد و به من فرصت عاشقی کردن بدهد ...
کسی که با رفتنش مرا از خیابانها بیزار نکند.
یکی که من برایش یکی مثل همه نباشم. ایموجی قلبهایش، لبخندش ، جانم گفتنش هایش، وقفِ عام نباشد......

تصور کن حرف هایت را درون گور قلبت بخوابانی ، سنگ لحدِ سکوت رویشان بگذاری و زیر خروار ها بغض ، دفنشان کنی... و بی چارگی یعنی همین بغض تو را شاعر کند!

کِی کسی خواست دل شاعر ما را بخرد؟
مُرده شور، دل دیوانهٔ ما هم ببرد!!

هر کسی را که سر شب به دلم جا دادم
نصف شب خواست ز دیوار دل ما بپرد

دلبری را که به خون جگرم پروردم
گرگ شد خواست دل برهٔ ما را بدرد

ترکمانچای بشد...

در روحِ بیدارم--
«فرخی یزدی» ست 
آشوبگر، 
که
   --شاعرم می کند!
 

 

چشم هایت قصد کرده باز درگیرم کنند
مثل موهای بلند تو به زنجیرم کنند

بوسه ام را وقف پیشانی تو کردم عزیز
هرچه باداباد، بگذارید تکفیرم کنند

قصهء� دوری، غم دل، نازِ تو، حرف رقیب
زودتر از آنچه فکرش را کنی پیرم کنند

عاقبت روزی می آید، مدعیان، دسته جمع...