شعر معاصر

ای زندگی
تو در نسیمِ معطّرِ بهاری و
در نفسهایم
تویی به رگهایم
تو در درخت و گُل و صخره های آرامی
و جویبار، عطرت را
به مزرعه جاری نموده از سرِ شوق
تو موسیقیِ صبحگاهِ گنجشکی
و کفش دوزکانِ کوچک را
به شادی آوردی
وقتی میانِ جنگلِ تاریک می...

من خواهم مُرد!!!
نه در جنگ،
نه با تصادف،،
نه با چاقو،،،
و نه در استخر!!!!
...
لا به لای همین شعرها
وقتی تو آنها را نمی خوانی.



سعید فلاحی(زانا کوردستانی)

خورشید چون گُلِ سرخی دمید و
ماه چون کبوتری سپید گریخت
آفتاب به درّه خیمه برافراشت و
شب دوباره بر همه چیز پرده کشید
نسیم در رایحه ی گُل ها پیچید و
سایه ها در خواب های طلایی
پراکنده شدند
همچون پرندگانی که
در میانِ شاخ و برگِ درختان
سُرور...

نه تو می مانی و نه اندوه ،
و نه هیچ یک از مردم این آبادی!
به حبابِ نگران لب یک رود قسم،
و به کوتاهی آن لحظه ی شادی که گذشت،
غصه هم می گذرد،!
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند،
لحظه ها عریانند. به تن لحظه خود،...

تو میوه ی بهی
در انتهای شاخه ای
به تاجِ آن درخت
که دستِ میوه چین نمی رسد به تو
تو زنبقی به صخره ای
که زیرِ پای آن شبان و آن رمه
لگد نمی شوی
تو تاکی و با بهار پیچ و تاب می خوری
به سمتِ روشنِ ستاره...

ای دوست!
آفتاب گردانی بیار و
به قلبِ من بسپار
تا در کویرِ دلم همه روز
چهره ی خورشیدگونه اش را
به خورشیدِ لاجوردِ آسمان گشاید و
آیینه وار در او نظر کند
به روشنی گراید و
قلبِ من محوِ او شود
و رنگ ها محوِ نغمه های گُل...

ای زندگی
تو پرچمِ باشکوهِ حقیقت را
به من سپرده ای تا
عرقِ پیشانی را
به سپیدِ ابرها بزدایم
از خاطراتی که چشمانم را
به دوردست ها فروبسته اند، بگذرم
خسته ام از گذشته ها
ستاره های رخشان پیشِ رو هستند
ای امید! ای ستاره ی من!
بال هایت را...

بذرافشانان
سپیده دمان به دشت می آیند و
بر شیارهای خاکِ خیس
بذر می فشانند و
موجِ روشنِ نور می گسترند
سحر به آوازشان گوش می سپرَد و
آفتاب، ارغوانش را به دشت می ریزد
آن ها بذرِ صلح می کارند و
خوشه های عشق درو می کنند

تو در تمام زبان ها
ترجمه ی لبخندی،
هر کجای جهان که تو را بخوانند
گل از گل شان می شکفد

درخت همهمه سرکرد و
شاخه ها لرزید
و جویبار گریخت...

روی ماه را شالی ز ابر پوشانید
دیگر گنجشک هم نخواند
دست های باد
تکّه های خوابِ شبانه را روبید
و همراهِ برگ ها به هر سو بُرد
آنگاه ترانه های کهن را
به سرانگشتان نواخت
از فراسوی عشق
برای...

تو نیستی، اما
وقتی به تو فکر می کنم
صدای آب را
در رگ های خاک می شنوم.
گل سرخِ حیاط
در آینه ی نگاهم
زود به زود می شکفد
و آسمان
پُر از پروانه و بادبادک می شود.

تو نیستی، اما
وقتی به تو فکر می کنم
دریا نزدیک...

بال و پَر نداشته ام اما
تا دِلت بخواهد،
پریده ام
نیمه شب،
از خواب....

آخرش میگیرم
حقِ تنهایی خود را
من از این شهرِ شلوغ
من از این پنجرها
از همه ی آدم ها
آخرش خواهم رفت
بی خداحافظی از شهر شما
آی آدمها...با شماها هستم
با شمایی که مدام
پشتِ آن صورتِ معصوم
لبِ برکه سرسبزِ ریا، میشویید
دستهایِ سرخِ آغشته به خون...

این همه راه آمده ای که سرت به سنگ بُخورد ؟
دریا
آنقدَر تنهایی که دنبالِ موج راهی شوی...!

شعر : حادیسام درویشی

دهانت را
به قبولِ دهانم بسپار
تا به ابدیتِ آئینه ها بدچاریم... .

شعر : حادیسام درویشی

شب آواز می خوانَد
صدایش لطیف و نرم
چون حریری در آغوشِ گُل ها
شعرهایش از جنس نورها
مفهوم و روشن و ژرف
صدایش دل آسوده
با زیر و بم های اندوه
همچون غروبی که زیبا و
سرشار از عشق و درد است:
”ای دورمانده از تکرارهای من!
اینها همه،...

گلوی انتظار خشک است
واژه های تنهایی
آرام و بی صدا
انتطار را فریاد می کشند.

باد که می وزد
طعم بوسه را با خود می برد
ولی یادش را بر گونه و لب ها
به جا می گذارد
در
کدامین تند باد پنهان شده ای

برخیز
گُل های آبیِ سپیده دم رُستند
بنگر چگونه بر سکّوی صبحگاه می رقصند
اینجا دریا، چو آسمانی صاف
زیر پایش پُر از اَبر
پُر ز ماهیِ رنگین
پُر از پرنده های سفید ...
در دوردست، جزیره ای پیداست
مردانِ صبح خیز، پاروزنان
از نگاهِ بندر و ما محو می...

نگو که نیست
سراسر این ظلمات را
به روشنایی
راهی هست
کافی ست به دست هایت اعتماد کنی
نهراسی و
بگشایی

به دنبال سایه ی درختی
در کویر بودم
سکوت حضورت داد دلم را
دو چندان کرد
در سایه درخت تنها
.

می نشینم لبِ رود
ریسمانی، می گذارم در آب
تا بگیرم شاید
عمرِ بگذشته ی خویش
لیک می دانم من
ماهیِ کوچکِ عمر
سال ها پیش
گذشت از این رود ...

در میانِ بهارِ مزرعه ای
کاش بودم سکوتِ یک گُلِ سرخ
نورِ نیمروزی به پیکرم می خورد
یا که بودم چو چشمه ای خزه پوش
با عطش های کوزه های گِلی
کاشکی سایه ای از او بودم
تا که جایم میانِ دل ها بود
چون سپیدار، دستِ نقره ای ام...

و رویا چو ابری میانِ مِهی سبز و
رنگین کمان هاست
زمانی که امیدها در دلِ زندگی
همچنان آبشاری رها گشته و
دشت های خِرَد معنیِ زندگی را
در اعماقِ بی انتهای دلِ بینوایان بسازد