شعر معاصر

برگهایت را
که از چشمانم
دهانم
و انگشتانم بیرون زده
می بوسم
قیچی کوچکم را برمی دارم
تمامش را هَرَس میکنم
شب اما
باران به زیر پوستم میزند
از استخوان هایم عبور میکند
به پاهایت می رسد
بیشتر قد میکشی
خوب میدانم
یکی از همین روزها
خواب که بمانم
تمامم...

خانه،،،
خیالاتی شده ست...
~♡~
پرچینِ دوری برچین وُ،
آمدنت را ،،،
به میهمانی چشمانم هدیه کن!


لیلاطیبی (رها)

اسارت
یا انتظار
به تو فکر میکنم
وبه ماه نگاه

کدام ماه می آیی
دلخوشی روشن من؟

هوای تو
بی تابی پنجره
کاش پرنده ای
بال اش را به من می داد.

اُسطوره ی تمام شهر شده ست،
-- (از زن و مرد!)
\شمعی\ که در جنگ \تاریکی\
--آب شد!


لیلا طیبی (رها)

هر روز 
به مادرم می اندیشم،،،
هنوز هم نمی داند
اندک جهازش را
کجای جهان بچیند؟!



سعید فلاحی(زانا کوردستانی)

گویا فراموشکار شده ام...
بگذار
سر بزنم به کندوی بوسه ها...
♡
نکند،،،
از یادم بروی!




سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

دلَم دیگر به این عشق ها گرم نمی شود
باید به مادرم برگردم
اتفاق است دیگر ...!

بامدادانی که خورشید
بر فرازِ کوهساران
با نوازش گام می زد
گاه با لب های زرّین
بر چمن ها بوسه می زد
گاه با جادوی چشمش
آب ها را رنگ می زد
بارها آن ابرهای تیره و سرد
راه بر او می گرفتند
تا که وا دارند او را
غم...

خانه های رفیع،
خودروهای سریع،
آرزوهای بلند،
خواستن های طولانی،
آه ه ه!!!
ای انسانیت،
تو چرا کوتاه آمده ای؟!




لیلا طیبی (رها)

صبحدم
وقتی که بادها
در بیشه های دور
چنگ می زنند
گویی نسیم
چون نوازنده ای
به روحِ تو دست می ساید و
با کوبه ای خفیف
نغمه ساز می کند
نَفَس را مجالِ برآمدن نمی ماند و
روح با نسیم
تا بیشه های دور
پرواز می کند

مریم رضایی

مرد من!
من هماره مبارزه می کنم
و مبارزه می کنم
تا زندگی ظفر یابد
تا درختان جنگلها برگ بر آرند
تا عشق به خانۂ مُردگان در آید
که فقط عشق می تواند
مُردگان را به حرکت در آرد!
سعاد الصباح
مترجم: طیبه حسین زاده

ادمها
نقطه کوچکی اند
که در اخر سطر گذاشته می شوند
ماشینها
قوطی های کنسرو سرگردانی
که در گوشه خیابان
این سو ان سو
پرت می شوند
از طبقه بیستم
باد
بیشتر دور گردنت می پیچد
با هرنفس
بو می کشی غروب را

لطفا
بیشتر
دوستم
داشته باش
تا
دستی...

بادِ پاک، با طراوتِ بهار
از افق، آن سوی باغ های آسمان
می وزد به مخملِ غروب
آفتاب، شادمانه با نشاط و شوق
با شتاب، با نوازشی به ابر
می رود به پشتِ کوه
من در این سعادتِ لطیف
غرق می شوم
تا طلوعِ ماه، تا دمیدنِ ستاره ها ......

درونِ من زنی ست
نمی پراکند غبار
ندارد او سرِ ستیز و
هیچ گلایه ای ز کس
تمامِ سال
کنارِ میز، زیرِ یک چراغ
می نویسد او ز عشق ...

بوی خوش، سراسرِ کوچه باغ را گرفت
مِهِ معطّر و ساکن
بر فرازِ گندم زار
گویی زمین، در هوای بهار آرمیده بود
شفق به زیرِ ابرها
سرخ فام و آتشین
به درّه های تنگ
آنجا که گُل ها شکفته اند
رَه کشیده بود
در بیشه ها، عشق جاری بود و...

ای زندگی
تو در نسیمِ معطّرِ بهاری و
در نفسهایم
تویی به رگهایم
تو در درخت و گُل و صخره های آرامی
و جویبار، عطرت را
به مزرعه جاری نموده از سرِ شوق
تو موسیقیِ صبحگاهِ گنجشکی
و کفش دوزکانِ کوچک را
به شادی آوردی
وقتی میانِ جنگلِ تاریک می...

من خواهم مُرد!!!
نه در جنگ،
نه با تصادف،،
نه با چاقو،،،
و نه در استخر!!!!
...
لا به لای همین شعرها
وقتی تو آنها را نمی خوانی.



سعید فلاحی(زانا کوردستانی)

خورشید چون گُلِ سرخی دمید و
ماه چون کبوتری سپید گریخت
آفتاب به درّه خیمه برافراشت و
شب دوباره بر همه چیز پرده کشید
نسیم در رایحه ی گُل ها پیچید و
سایه ها در خواب های طلایی
پراکنده شدند
همچون پرندگانی که
در میانِ شاخ و برگِ درختان
سُرور...

نه تو می مانی و نه اندوه ،
و نه هیچ یک از مردم این آبادی!
به حبابِ نگران لب یک رود قسم،
و به کوتاهی آن لحظه ی شادی که گذشت،
غصه هم می گذرد،!
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند،
لحظه ها عریانند. به تن لحظه خود،...

تو میوه ی بهی
در انتهای شاخه ای
به تاجِ آن درخت
که دستِ میوه چین نمی رسد به تو
تو زنبقی به صخره ای
که زیرِ پای آن شبان و آن رمه
لگد نمی شوی
تو تاکی و با بهار پیچ و تاب می خوری
به سمتِ روشنِ ستاره...

ای دوست!
آفتاب گردانی بیار و
به قلبِ من بسپار
تا در کویرِ دلم همه روز
چهره ی خورشیدگونه اش را
به خورشیدِ لاجوردِ آسمان گشاید و
آیینه وار در او نظر کند
به روشنی گراید و
قلبِ من محوِ او شود
و رنگ ها محوِ نغمه های گُل...

ای زندگی
تو پرچمِ باشکوهِ حقیقت را
به من سپرده ای تا
عرقِ پیشانی را
به سپیدِ ابرها بزدایم
از خاطراتی که چشمانم را
به دوردست ها فروبسته اند، بگذرم
خسته ام از گذشته ها
ستاره های رخشان پیشِ رو هستند
ای امید! ای ستاره ی من!
بال هایت را...

بذرافشانان
سپیده دمان به دشت می آیند و
بر شیارهای خاکِ خیس
بذر می فشانند و
موجِ روشنِ نور می گسترند
سحر به آوازشان گوش می سپرَد و
آفتاب، ارغوانش را به دشت می ریزد
آن ها بذرِ صلح می کارند و
خوشه های عشق درو می کنند