من همانی‌ام که هزار بار هم اگر زمین بخورد، دستان کسی را برای بلند شدن نمی‌گیرد،دست به زانوی خودش می‌گیرد و بلند می‌شود من همانی‌ام که برای اشک ریختن، دیوار را به شانه‌ی آدم ترجیح می‌دهد، همان که خودش، خودش را آرام می‌کند و خودش تیکه‌گاه و دلگرمی خودش می‌شود....
عادت ندارم درد دلم را، به همه کس بگویم... پس خاکش میکنم زیر چهره ی خندانم... تا همه فکر کنند... نه دردی دارم و نه قلبی.
نه اسمش عشقه، نه علاقه،نه حتی عادت... حماقت محضه دلتنگ کسی باشی که دلش با تو نیست...
این برگ‌های زرد به خاطر پاییز نیست که از شاخه می‌افتند قرار است تو از این کوچه بگذری و آن‌ها پیشی می‌گیرند از یک‌دیگر برای فرش کردنِ مسیرت… گنجشک‌ها از روی عادت نمی‌خوانند سرودی دسته‌جمعی را تمرین می‌کنند برای خوش‌آمد گفتن به تو
آن طبیبی که مرا دید در گوشم گفت درد تو دوری یار است به آن عادت کن
عملی اگر کاشتید، عادتی درو خواهید کرد. عادتی اگر کاشتید، اخلاقی درو خواهید کرد. اخلاقی اگر کاشتید، سرنوشتی درو خواهید کرد.
کاش من هم یک در بودم! و به رفت و آمد این همه درد عادت می کردم.
رفتن ات عادت می شود نبودنت عادت می شود نیامدنت هم اما فکر نیامدنت زخم است خوب نمی شود!
امّا دیدی... آرام آرام دلمان به بی کسی صدایمان به سکوت و چشم هایمان به تاریکی عادت کرد...
چه زیبا میشد این دنیا اگر شاه و گدا کم بود اگر بر زخم هر قلبی همان اندازه مرهم بود چه زیبا میشد این دنیا اگر دستی بگیرد دست اگر قدری محبت را به ناف زندگانی بست چه زیبا میشد این دنیا کمی هم با وفا باشیم نباشد روزگاری که...
من در اوج پاییزی ترین ویرانی یک دل میان غصه ای از جنس بغض کوچک یک ابر نمیدانم چرا شاید به رسم و عادت پروانگی مان باز برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم
بخند بلندتر بخند تا عادت کنی ہه خندیدن دنیا اونقدر هم که فکر می کنی جدی نیست
عادت کرده ام که این خیابان شلوغ هر روز سینمای من باشد من سالهاست پشت این ویترین خشک شده ام اینها درد من است من تنهامانکن این ویترینم
برای کسی که فرق...بین عشق و عادت را نمی فهمد!دوست داشتن را شرح ندهید. او همزیستی را با زندگی اشتباه گرفته است...!
شوق تو عادت خطرناکی ست که نمی دانم چگونه از دست آن نجات پیدا کنم و عشق تو گناه بزرگی ست که آرزو می کنم هیچ گاه بخشیده نشود.
