متن عاشقانه ی پرشور

من، با شعورِ عاشقی، هر روز، عادت کرده‌ام
برپا کنم بزمِ صفا، در پیشگاهِ دلبرم

او پادشاهِ دل شود؛ من چون ندیمی باوفا
پروانه‌وار و، پُرتپش، گردِ حریمِ سرورم

صد جام گیرم، از لبش؛ با بوسه‌های عاطفه
بهکام و رویایی شود، احساسِ پُرشور و، شرم

با ناز گل‌های جهان
چشمانت را کشیده‌اند
که چشمانت...
این دو وسعت قشنگ،
زیست‌گاه ‌همیشه‌ی رقص و ترنم!
هر کلمه‌ایی با موسیقی صدای تو شنیدنی‌ست!
موهایت را که باز کنی،
آیینه از زیبایی‌ات سر می‌رود
و جهان از شعر!
البته این‌ شعر نیست ها!
پلنگِ اشتیاق است
که در لباس...

دوست‌داشتنت را
آن‌قدر می‌نویسم تا شعرها همه سپید شوند!
چرا که من
از برکت موهایت به خورشید رسیده‌ام و
از گرمای بودنت
ایمان آورده‌ام به رسالت نجیب زندگی!

به لطف لبخندت
دامن دختران روستایی
دشت شقایق شده!
خنده‌هایت،
جریان سبز بهار است!
و هر قدمت،
زلزله‌ایی‌ست که زیبایی به بار...

ماجرای مهرِ تو، با جوششِ احساسِ من،
قصّه‌ای، از قصّه‌های عاشقانه گشته‌اَست!

تو را دوست می‌دارم؛
و راز دوست داشتن را،
با تو احساس می‌کنم!

آمدی با انرژی بسیار؛
و با بارش بوسه‌هایت،
لب‌های تفتیده در تب عشق را،
طراوت دادی؛
و شیره‌ی احساست را،
نثار صداقت سینه‌ام نمودی!

عاشقت شدم
مثل گلی که سر از برف بیرون ‌می‌آورد
مثل اجاقی که گرمم می‌کند.

تمام عمر
هیچ‌وقت
هیچ‌کس را چنین دوست نداشته بودم.
همچو پرنده‌ای که در برف پِیِ دانه می‌گردد
عاشقت شدم.

‎

من برای بوسه از لبهای مست ،
حاضرم جان بدهم...

جان که ارزانی تو ،
دین و ایمان میدهم...