متن کلاه

با تشویق‌های گاه و بیگاه مردم
غم‌هایت فراموش نمی‌شوند خرگوش!
نه رها می‌شوی
نه می‌میری
سعی کن
زندگی کنی
از کلاهی به کلاه دیگر
این جهان
یک سیرک مضحک است...

خیلی تکاندمش /

راک /

تازه خوابش برد /

جاده را پوشیده ام برای تو /

با همان کلاهِ شلوغِ شهر بر سر /

و شالِ حیران بر گردن /

دارم می آیم...

کلاهِ پشمیِ صیاد
یا
جنگلی که در
جای خالی درختانش نشسته است؟
برای پرنده ای
که از آسمانِ مجازی
کوچ کرده،
کدام را می توان
آشیان گزید؟
«آرمان پرناک»

از تو تنها شالی می مانَد
کهنه تر از یاد زمستان،
و کلاهی گشاد
که بر سرِ دنیایت رفته است،
آی آدم برفی!
مثل آرزوهای محال من
روزی بُخار می شوی.

شازده کوچک
کلاه پرپشم
زبان گویا
عاشق ناکجا آباد

در این کشور ، همه احساس می کنند که کلاه سرشان رفته است و بنابراین ، فکر می کنند که حق دارند سر دیگران کلاه بگذارند !


- ایوان کلیما
- روح پراگ

کلاه قدر ندارد به شانه سر که نباشد
تورا چه‏گونه بخوانم غزل اگرکه نباشد

توجان‏وروح منی جسمِ ناتوان گروتو
کلاه قدر ندارد به شانه سر که نباشد

زیادی(ی)سخن ازدردلاعلاج وقدیمی‏ست
کسی نمی‏شنود قصه مختصر که نباشد

شرایطی‏ست که حتا خدا به‏فکرکسی نیست
شفیع‏ و واسطه‏ات تا (پیامبر)که نباشد

اگرچه زارونزارم...

هر بارکه باکلاهی تازه می آیی،
شادمانه بر سرم امتحان می کنم.

تو می خندی و
آینه، مات سادگی من۰۰۰

اما دلم خوش است
از این آمدن و رفتن ها
سرم بی کلاه نمی ماند

خیالم راحت است
بر سرم
کلاهی نیست
که بردارن
دو دستی
سرم را چسبیده ام
که بر باد نرود.

حرف تازه ای ندارم فقط زمستان در راه است.
کلاه بگذار سر خاطراتی که یخ زده اند ، شاید یادت بیفتد جیبهایت را که وقتی دستهایم مهمانشان بودند !

ما فقط رهگذرانی هستیم
بهم که می رسیم
کلاه از سر بر می داریم و
با لبخند می گوییم :
چه روز دل انگیزی ، نیست آقا؟
و بعد
با کوله ی درد بر دوش
در افق گم می شویم !

…اگر هنوز هم چراغ اطاقت را ڪہ
خاموش می ڪنی…
…یا زیرِ باران راه میروی
…یا تنھا ڪہ می شوی
یا در هر جایِ خاص یا شرایط خاصی ڪہ
قرار می گیری…
در دلت یادِ او می افتی…

…حتی اگر بد و بیراه هم بگویی
……مطمئن باش
…هنوز دوستش داری……...

به پا افتادنفس
صدا
گم شده بود
چشم ها نمی دیدند
نشان به آن نشان
سرمان کلاه رفته بود
حالا تو تا صبح
روی دیوار
بنویس زندگی