کوتاه شعر

عشق یعنی تو و آن لحظه ی بی روسری ات
رقص گیسوی به هم ریخته و دلبری ات

مرا هنگام رفتن در بغل کردی،ولی این کار
دقیقا مثل بسم الله یک قصاب میماند

تو باشی دست غم در کوچه های عشق زنجیر است
به جز یاد شما هر یاد دیگر دست و پاگیر است

ای که از یار نشان می طلبی، یار کجاست؟

همه یارند، ولی یار وفادار کجاست؟

رنگ یاقوت انارست لب سرخ تو لیک
آن یکی هوش فزون سازد و این هوش برد

جان رفت و اشتیاق تو از جان بدر نشد

سر رفت و آرزوی تو از سر بدر نرفت

و اگر بر تو ببندد همه ره ها و گذرها
ره پنهان بنماید که کس آن راه نداند

اثر لطف خدایی که چنین زیبایی
تا تو منظور منی شاکرم از بینایی

رو به رویم می نشینی دلبری ها میکنی
بوسه می خواهم چرا این پا و آن پا می کنی

با آنکه رفته ای و مرا برده ای ز یاد
میخواهمت هنوز و به جان دوست دارمت

جان به لب آمد و لب بر لب جانان نرسید

دل به جان آمد و او بر سر نازست هنوز

تمام نگاهم به چشمان توست
دلم گرم گرمای دستان توست
چه کردی تو با من در این روزگار
که دائم وجودم پریشان توست

ای بوی آشنایی دانستم از کجایی

پیغام وصل جانان پیوند روح دارد

دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد

ابری که در بیابان بر تشنه ای ببارد

بی حاصلست یارا اوقات زندگانی

الا دمی که یاری با همدمی برآرد

با نگاهت جان اگر دادم خیالی نیست چون

دست هایت می تواند مرده را احیا کند....

یلدا رسد ز کوچه ی دی با ردای برف
تاجی نهاده بر سرش از یخ، خدای برف

تو دوری و تن دنیا گرفته بوی سکوت!
چگونه زنده بمانم درون این برهوت؟

دلتنگ توام جانا هردم که روم جایی

با خود به سفر بردم یاد تو و تنهایی

این نفس فردا نمی آید به دست

پس به شادی بگذرانش تا که هست !

مرحبا همت قومی که چو دلبر گیرند
به جز از دلبر خود از همه دل بر گیرند

صحرای دلم عشق تو شورستان کرد
تا مهر کسی دگر نروید هرگز

عطرِ جاری در نفس هایت بسی بوییدنیست
ریشه ی اندوهِ من با خنده ات برچیدنیست

به لب آورده جانم را، سکوت و صبر و تنهایی
که از هر گوشه ی چشمم ،سرازیر است دریایی!