متن برشی از کتاب

_خودت که می دانی...وقتی آدم خیلی دلش گرفته باشد از تماشای غروب چه لذتی می برد.

جزیره با هر فصل، جامه‌ای نو بر تن می‌کرد؛
در بهاران، قبای زمردینش را با شکوفه‌هایی می‌آراست که چون دانه‌های برف بر شاخسار می‌درخشیدند.
در تابستان، زیر گنبد لاجوردی آسمان، نغمه‌ی موج‌هایی را سر می‌داد که بی‌تابانه به پای ساحل می‌ریختند.
پاییز، برگ‌های زرین را چون شرری رقصان در مسیر...

ایام، در حصارِ سنگیِ دانشکده، آرام و بی‌صدا ورق می‌خورد؛ سحرگاهان با شمیم مُرکب و اوراق کهنه جان می‌گرفت و شبانگاهان، در پرتوِ چراغ‌هایی فرو می‌مُرد که چون اخترانی خسته بر گستره‌ی میزها سوسو می‌زدند.

اما در آن هنگامه، لحظه‌هایی بود که خلوتی عمیق بر جانش سایه می‌انداخت؛ خلوتی که...

بر آن نگین زمردین که در آغوش لجّه‌ی نیلگون آرمیده بود و امواجش در هر مدّ و جزر، راویِ سِری از اسرار ازل بودند، آن دوشیزه‌ی رؤیاپرور، پای در طریقی نهاد که سرآغازش، امتزاج غریبی بود از حلاوتِ وصل و مرارتِ هجران.

و ساحتِ علم، با رواق‌های پرهمهمه و مخازنِ...

در ژرفای مِهستانِ کرانه‌های کورنوال، آنجا که بخارهای ستبر بر جبین دریا چین می‌اندازد، روایتی مکنون است از ظلماتِ مستورِ نفسِ بشری و ستیزه‌ی ازلی میان یزدان و اهرمن.

در آن مکان، منزلی عتیق و خاموش، کالبدی از ایامی سرشار از اسرار و معاصی، در مصاف با دست تطاولِ روزگار،...

این شهر من است و وجب به وجبش را دوست دارم. تپه ی پشتش، ایوان سرتاسری دور عمارت، دو جوی آب دو طرف خرند،آن دو تا درخت نارون دم باغ، نارنجستانش را که نارنجهایش را خودت با دست خودت کاشته ای، آن درخت "هفت نوبر" را که خودت هر سال...

آدمها فکر می کنند اگر یک بار دیگر متولد شوند،
جور دیگری زندگی می کنند ...
شاد و خوشبخت و کم اشتباه ...
فکر می کنند می توانند همه چیز را از نو بسازند، محکم و بی نقص ...
اما این حقیقت ندارد ...
اگر ما جسارت طور دیگری زندگی...

و اصلا ما چه چیزی به فرزندان‌مان می‌دهیم، جز این قابلیت که مثل ما نشوند؟
دنیا چقدر وحشتناک می‌شد اگر همه‌ی ما کپی‌های دقیقی از یکدیگر می‌بودیم...

از اون پنجره خوب بیرون را نگاه کن،
آدم ها میان و میرن و برگ های زرد را زیر پاشون له می کنن. برگ ها خردمیشن، صدا میدن، ولی هیچ کدوم از آدم ها یادشون نمیاد این ها همون برگ هایی هستند که تو بهار و تابستون سرپناه سبزشون بودن....

وقتی کسی رادوست داری، نیازی نیست از همه چیزش سر دربیاوری!
فقط کافی است او را همان طور که هست بپذیری.

عشق و رنج دو روی سکه اند!
و ارزش عشق به اندازه ی رنجی است که آدم از بابت آن می کشد واگر عشق همین طور مفت و مجانی پای آدم تمام شود در واقع عشق نبوده و فقط خودش را گول زده...

در یک سنی، بخصوص بعد از بعضی ناملایمات،
آدم یک چیز بیشتر دلش نمی خواهد:
این که ولش کنند راحت باشد!
حتی از این هم بهتر:
جوری رفتار کنند که انگار مرده ای!

بعضی وقتا آدمی پیدا میشود که
می خواهد چیز ناشناخته ای را به مردم بشناساند
و همیشه هم مردم به ریشش می خندند
و حتی گاهی هم اتفاق می افتد که او را به زندان می اندازند
و سرانجام پس از مرگِ آن فرد است که مردم متوجه می شوند...

ادم خواران عاشق سرمای اتش

در پستوی خانه نفرین شده، عزیزان گوشت مرا ذره ذره به دندان می‌کشند و صدای جیز جیزش سوار بر بوی تعفن جنازه ای زخم‌ها و مردگی‌ های اهالی، خود را به گوش هایم می رساند. و از من میخواهد که تمامش کنم.
اما من این...

گفت: برو.
ولی همین که او به من برو گفت
و بروید نگفت،
برای من کار تمام شده بود.
در این کلمه کوچیک آنقدر محبت نهفته بود که من فکر میکردم برای یک عمر کافی خواهد بود،
داشتم به گریه می افتادم...

زمان،از هر قاضی ای بهتر قضاوت می کند.
صبر و تحمل و شجاعت، تنها شاهدانی هستند که رشوه نمی‌گیرند.

«و این معجزه‌ی‌ ما بود
که بارها چیزهایی را که داشتیم
از دست داده بودیم و باز توانسته بودیم بخندیم…»

در دنیایی زندگی می‌کنیم که به راحتی عادات بد را به ما تزریق می‌کند و این عادات بد نمی‌گذارند خوشحال باشیم و رضایت خاطر پیدا کنیم.

در این دنیا «اگر فقط»‌های زیادی یاد می‌گیریم، برای مثال، اگر فقط یک کار خوب، یک خانه بزرگ، یک موتر خوب یا یک کسی...

بخند تا تاریکی تمام شود
بخند و بدبینی‌ها را شگفت‌زده کن
بخند تا روی صورتت گل‌ها باز شود تا نور با لبخندت انتشار یابد.

درواقع انسانی که نترسد، انسان آزادی است فرزندم. از باختن نترسید، نگرانِ آینده نباشید، لحظۀ حال را به‌تمامی زندگی کنید، این‌طوری انسان خودش را در امنیت احساس می‌کند. آزادی واقعی همین است.

گل پاسخ داد:
ابله! گمان می کنی شکوفا شدن من، برای دیده شدن است؟!
من برای خود می شکفم، و نه برای سایر افراد...
شکوفایی، مرا خوشحال می کند.
منشأ شادی من، در وجود و شکوفایی خودم است.

در دقایقِ کوتاهی لوله ی اکسیژن از بینی اش بیرون افتاد
و چشمانش را بست و بی ناله و فریاد به آرامش رسید.
قرآنِ کوچکش را که شب ها برای اطمینانِ خاطر از بودنش
با دست چرخاندنِ زیرِ بالِش حضورش را می آزمود بر سینه اش گذاشتیم
و شیر قل...

من زندگیم رو اینجا به آخر نمی ­رسونم. این حتمی­یه. یه روز می­رم جاهای دیگه­ ای رو هم ببینم. حتی اگه بگن همه جا عین همه، حتی اگه بگن جاهای بدتر از اینجا هم هست. هرچی با خودم کلنجار می رم نمی تونم اینا رو باور کنم. این حرفا رو....

موندن تو یه مکان آدم رو دلمرده میکنه،
به همین خاطره که باتلاق بدبو و تنهاست؛
آنقدر تنهاست که
هر کسی که به سمتش میاد رو به آغوش میکشه،اما نمی دونه که
آغوش محبت آمیزش مرگباره!

یگانه صمدی نسب
هزارتوی خیال