بیو گریه

عشقم به تو نوشتم یک قصه ی خیالی
در انتظارت بودم بازم در این حوالی

دیگر نمانده در من حسی برای ماندن
از هرچه آرزو بود این سینه گشته خالی

به روی شیب شیشه با گریه خنده کردم
دیدم که روزی آید از انتظار پیرم

شاید چنین نوشتی از تو...

گریه می خندم روی شیب شیشه ای
که جدا کرد مرا از خوشبختی
یک دست بی سامان بر آن خم کردم
بی فایده و عاجزانه، چندان که بتوانستم

فاصله ی کوتاهی بود دلم را از آرامش فراخوانده
اما بودن آن سوی شیشه، تنها گناه من بود

گریه کن:
این اشک ها گلبرگ های قلب اند.

حستو بیان کن،
احساسات خودتو سرکوب نکن.
تو اجازه داری گریه کنی.
حتی می تونی فریاد بزنی.
فقط تسلیم نشو.
باور کن که اتفاقات خوبی در راهه...

فاطیماه نویسنده وشاعر

پیش همه جلوی گریه هام میگیرم بی توعزیزقلب پراحساسم میمیرم تنهاتومیدونی من یه مرداحساسیم نذارکه خیال کنم داری میدی بازیم

خنده
یا
گریه
مهم نیست ،
مهم
عروسکی ست
که
کوک می شود .
حجت اله حبیبی

گریه
داغی است
بر دل
و
خنده مِهری بر لب .
حجت اله حبیبی

از غصّه ها آزرده ام؛

از گریه ها پژمرده ام؛

از دستِ غم بر گُرده ام،

صد زخمِ کاری خورده ام؛

امّا هنوز احساس را،

دستِ جفا نسپرده ام!

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (کوتاه سروده ها)

از بس که گریه شسته مرا آب رفته ام...

آسمون عاشق گل بود
گریه می کرد که گل بخنده...

لعنت به اون شب
که تا صبح گریه می کردم

با هم دیگه خندیدیم،
تنها گریه کردم...!

تویی که دفع شود صد بلا در آغوشت
بیا که گریه کنم بی‌صدا در آغوشت...

بخند که صدای زن همیشه بغض و گریه نیست

اونقدر قشنگ بخند!
که بقیه برای گریه انداختنت
خجالت بکشن

گفته بودی گریه کن از غصه ات کم می‌شود
من اگر یک شب ببارم این جهان غم می‌شود

اجازه نمیدهم سر مزارم گریه کنند
زندگی‌ام گریه داشت که همه خندیدند و رفتند

برایت گریه تجویز می کنم
بغض تمام گلویت را گرفته است...

کوه من گریه نمیکرد و نمیدانستم
کوه ها اشک ندارند،فرو میریزند

دل ات که گرفت
دیگر فرق نمی کند
داری برای کدام دردت گریه می کنی!

دلم گرفته
و روی شانه هایِ خودم گریه میکنم

خواستم گریه کنم قلب صبورم نگذاشت
وقت زانو زدنم بود غرورم نگذاشت

من اندوهگین نیستم
خود اندوهِ عالمم
سرزمینی در سینه‌ام گریه می‌کند...

خونه از گریه پُره، کوچه از مرگِ غزل
توی ویرونی باغ، نعش گُل بغل بغل