متن شمس لنگرودی

غربت به دور ماندن از خانه و دوستان ربط ندارد
همینکه به خودت رها میشوی و حتی نزدیک ترینِ آدم ها
معنی حرف و حرکاتت را نمی فهمند،در غربتی

در ڪنار تو 🫵 صبحی است
ڪه رنجِ شبان را از یاد می برد..!!!

دلم به بوی تو آغشته است
سپیده دمان
کلمات سرگردان برمی خیزند و
خواب آلوده دهان مرا می جویند
تا از تو سخن بگویم
کجای جهان رفته ای
نشان قدم هایت
چون دان پرندگان
همه سویی ریخته است
باز نمی گردی، می دانم
و شعر
چون گنجشک بخارآلودی
بر بام...

سپاسگزارم خدای من
خنده را
برای دهان او
او را
به خاطر من
و مرا
به نیت گم شدن آفریدی

شمس لنگرودی :

این همه از تاریکی بد نگویید
شما که فروش چراغتان به لطف همین تاریکی است !

می دانم شام های زیادی در پیش است
میدانم داغ های زیادی خاموش است
می دانم رودها و صداها خشکیده است
می دانم، برف های گرانی باریده است
اما… صبح های عجیب و رودهای غریب و آفتاب نجیبی در راه است
می دانم می دانم...

برشی از ترانه

دلتنگی
خوشه انگور سیاه است
لگدکوبش کن
لگدکوبش کن
بگذار ساعتی
سربسته بماند
مستت می کند اندوه...

حیف نیست
بهار
از سر اتفاق بغلتد در دستم
آن وقت تو نباشی!

ای آفتاب
که برنیامدنت
شب را جاودانه می سازد
بر من بتاب
پیش از آنکه در تاریکی خود گم شوم

شمس لنگرودی:

از گلی که نچیده ام..
عطری به سرانگشتم نیست!
خاری در دل است..

در این ناتمامی زندگی، تنها چیزی که منجی آدمی است، عشق است. عشق خیلی تفاوت دارد با علاقه، با اشتیاق، با نیاز، با شور و هیجانات.
عشق پدیده بسیار پیچیده ای است که بسیار به ندرت اتفاق می افتد. عشق تنها عامل نجات آدمی است از معضلات حیات و هستی....

آدم ها

جهنم دست ساز خویش اند

بیا در آتش هم بگریزیم.

کاش دست ات را می گرفتم

از پله تاریخ پایین می دویدیم

به ابتدای زمین می رسیدیم

آنجا که در گِل آدمی

گل رازقی می رویید

کاش نبض ات را می گرفتم و منتشر می کردم

تا دنیا...

به سرش زده باد، نگاهش کنید.
چگونه میان درختها می دود و سرش را به پنجره ها می کوبد
به سرش زده باد، دستش را به دهان گنجشکها گذاشته نمی گذارد سخن بگویند
آب حوضچه را به هم می ریزد، فرصت نمی دهد گلویش را ماه تر کند
به سرش...

حیف نیست
بهار؛
از سرِاتفاق بغلتد در دستم
آن وقت تو نباشی؟

شادا بهار

که دست مرا گرفته نمی دانم به کجا می برد

شادا من

که دست بهار را گرفته به خانه خود می برم.

شمس لنگرودی :


دور از تو

رودی کوچکم

قفل اسکله را می بوسم

توقع دریایی ندارم.



دور از تو

فواره ی بی قرارم

پرپر می زنم

که از آسمان تهی

به خانه ی اولم برگردم.

دوست دارم
در این شب دلپذیر
عطر تو
چراغ بینایی من شود
و محبوبه شب راهش را گم کند.
دوست دارم
شب لرزان از حضورت
پایش بلغزد
در چاله ای از صدف که ماهش می خوانند
و خنده آفتاب دریا را روشن کند.
اما نه آفتاب است و نه ماه...

باز
بوته های علف مست کرده اند
سرشان را به هم می کوبند.
هر وقت بوی تو نزدیک می شود
داستان ما همین است ...

گل شب بوی من!
میخواهم تو را
در عبور عطر شبانه ام بشناسند ...

شادی هایت را
بر صورت من بریز فروردین من!
و اضافه هایش را
پُست کن
برای کسی که بهاری ندارد

و تو هم روزی پیر می شوی
اما من
پیرتر از این نخواهم شد
در لحظه ای از عمرم متوقف شدم
منتظرم بیایی
و از برابر من بگذری
زیبا، پیر شده، آراسته به نوری
که از تاریکی من دریغ کرده ای.

از خوابها به سوی تو می آیم،
از بادها، همهمه ها و سپیده ها،
از نورها، تالابها به سوی تو می آیم با قایقی شکسته.
خسته رسیدیم
و در هوای شرجی خواب آلود به دریایی لنگر انداختیم که کناره اش نیست.
.

حاصل بوسه های تو
اکنون منم
شعری
که از شکوفه های بهاری سنگین است
و سر به سجده بر آب فرود آورده
دعا می خواند.

نابینای توام
نزدیک تر بیا..
فقط به خط بریل مے توانم ڪه تو را بخوانم،
نزدیڪ تر بیا
ڪه معنے زندگے را بدانم..

️️️