متن گندمزار

ابری که نبارد
محکوم است به «شدن های» دم به دم
بدل شدن به بخارِ دهانِ آدم برفی
بدل شدن به قیل و قالِ کلاغِ هابیل
بدل شدن به دودِ گندمزارِ آتش زده
بدل شدن به شعرِ سربازِ بعد از جنگ
بدل شدن به آهِ آینه های بی تصویر
ابری...

پشت خرمن های گندم،
لای بازوهای بید
آفتابِ زرد کم کم رو نهفت
بر سر گیسوی گندم زارها،
بوسه ی بدرود تابستان شکفت...

از تو بود،
ای چشمه ی جوشان تابستانِ گرم
گر به هر سو خوشه ها جوشید و خرمن ها رسید

از تو بود،
از گرمی آغوش تو...

(گندم زار موهایت)


وقتی دلم برایت پر می کشد
بردار روسری ات را
که در راه رسیدن به تو
در گندم زار موهایت گم شوم
و عشق را لابلای موهای بلندت ببافم
و در هر گره اش
به آن کوچه ی بن بست نگاه مخملیت
هزاران بار دل ببازم
وقتی...

اینجا هنوز زمستان است
کدامین  گندمزار.. .
کدامین بهار....
اینجا قلب ها یخ بسته
تو از نرگس زار می گویی ...
نسرین حسینی

چایت را بنوش

نگران فردایت نباش

از گندمزار من و تو

مشتی کاه میماند برای بادها...

مسیر عطر گندمزار

به یلدا می سپارم رقص گیسوی سیاهت
به صحرا می فشانم ململ مهر گیاهت را

به زیر آسمان شهر بی پایانی از اختر
دمی ویرانه می گردم سکوت نور ماهت را

نمی جویم به غیر از بامدادانیکه می فهمد
مسیر عطر گندمزار خورشید پگاهت را

بامیدی که...

دیگر گونه هایت بوی\ لیلا \ نمی دهد و حس گندمزارهای تابستان از گیسوهایت جاری نمی شود در اشتیاق جوانم .

وقتی می بوسمت ، پودر می خورم از گونه هایی که در ظهر این شهر عرق می کند و طعم گل مجسمه سازی می گیرد...

من چرب می شوم...

دوستت داشتم و در تمام مسیر هراس از دست دادنت با من بود، تو نور صبح های روشن بودی، امید بخش ترین، زیباترین، گندمزار بودی در خشک سالی، تمام هراس من از دست دادن تو بود

در روزگارانی که شیرین
خواب خسرو شاه می بیند
فرهاد ، تیشه ، بیستون
پیکار یعنی چه؟
ما از درون گندیده ایم
از آفت یاران!
جسم مترسک کنج گندمزار یعنی چه؟
این شعر ، این گفتار یعنی چه
این درد پر تکرار یعنی چه
وقتی سگ چوپان ده سگ-گرگ زاییده...

یک جا بمان
نگاه گندمزار
به هم می ریزد