متن اشعار اعظم کلیابی

سپیده

پرده‌ها را کنار می‌زنم.
نور،آرام و بی‌صدا، از لای شیشه می‌خزد تو و پهن می‌شود روی زمین، مثل فرشی از جنس روشنی.
خورشید هنوز از پشت بلندی‌ها سر نزده،اما جهان را نویدش بیدار کرده.

پرنده‌ها نخستین قلم‌های این نقاشی تازه‌اند.
نغمه‌هایشان،ریز و درشت، بر شاخه‌های بی‌حرکت درختان می‌نشینند و...

صبح، با اولین تکه‌های طلایی آفتاب
که به پنجره می‌خورد آغاز می‌شود.
دنیا از خواب سنگین بیدار می‌شود و همهمه‌ی آرام زندگی، جای سکوت شب را می‌گیرد. این زمان، فقط مال توست. پیش از آنکه روز، تو را با خود ببرد، در این سکوتِ پر از نور، نفسی بکش و...

سحر آمد
با پنجره‌های نمناک
و بوسه‌ای تازه بر پیشانی برگ‌های بیقرار شب.
مه،
ریسمان سست رؤیاهای زمین بود
که خورشید،
قلم موی طلایی‌اش را در آب‌های راکد فرو برد
و نقش بست.

پرنده‌ای
نغمه‌ای را شکافت
و جهان،
یک بار دیگر
از نو خوانده شد.

سپیده

پرده‌ها را کنار می‌زنم...

نور،آرام و بی‌صدا،
می‌خزد تو
و پهن می‌شود روی زمین،
چون فرش زربفت و لاله عباسی

خورشید هنوز از پشت بلندی‌ها
سر نزده،
اما جهان را نویدش بیدار کرده.

پرنده‌ها نخستین قلم‌های این نقاشی تازه‌اند.
نغمه‌هایشان،ریز و درشت،
بر شاخه‌های بی‌حرکت درختان می‌نشینند و خواب...

خنده بر لبهای تو هر وقت جاری می‌شود
حال واحوال دلم سبز و بهاری می‌شود

اشک شوقم می‌چکد هربار می‌بینم تورا
تو میایی گونه هایم آبیاری می‌شود

از بلور چشم تو ، ای در نگاهت آفتاب
باز صحن قلب من آیینه‌کاری می‌شود


از کنار عشق نابم ساده نگذر هیچ وقت...

مهر آمده باز..
مهربانی رفته ..
عاطفه رفته سفر..
بیدها سایه ندارند، که به زیر چترش خستگی در بکند پدر پیر زمان؛
خبر ازمجنون نیست
سروها قامتشان خم شده از جور فلک
و صنوبرها هم یادشان رفته وفا
عصر عصر دلتنگی هاست
زمهریر است اینجا ...
کاش بودی سهراب۰۰۰
شهر...

خوش به حال سهراب که فراموش نشد خاطره اش
در گذر بارش باران وتگرگ ...
که فراموش نشد در گذر ثانیه ها...

دلتنگ توام خط بزن این فاصله هارا
دنبال تو گشتم همه ی قافله هارا

زخمی که به دل دارم از این فاصله قدری ست
کز یاد بِبُردم همه ی آبله هارا

ازچلچله ها بسکه سراغ تو گرفتم
مجنون تو کردم همه ی چلچله هارا

با سلسله ی موی تو شاعر...

چون شمع سوزاندی جهانم را
تاریک کردی آشیانم را
پروانه ات بودم نفهمیدی
آتش زدی روح و روانم را


از خاطرت بردی مرا افسوس
بر گونه هایم زخم پاشیدی
من ماندم و شب های بی فانوس
تو دردهایم را نفهمیدی


همچون نسیم سرد پاییزی
آسان دلم را سخت سوزاندی
مثل...

پهناوری سفید،
سکوتی که آفتاب را در خود می‌شکند.
انعکاس آسمان،بی‌آب،
فقط تصویری از ابرهای گذرا بر صفحۀ بلورین نمک.


گوش فراداده‌ام؛
صدایی نیست جز خش خش بلورهای ریز
که زیر نور خورشید،همچون الماس‌های بی‌بها می‌سوزند.

در این بی کرانیِ سفید،
احساس می‌کنم زمان ایستاده است.
دریاچه،
روحی است تشنه...

شکوه همت آران ببین که بی کلک است
میان حومه ی کاشان نگین دُر تَک است

فدای چهره ی زیبای دختران کویر
که رویشان همه دریاچه ی پراز نمک است

کویر خشک مرنجاب و خاک پر عطش اش
مشابه لب تشنه همیشه پر ترک است

فراست وادب و همت بلند...

برای نوه ام محمد متین

متین، نوهٔ عزیزتر از،جانم
جگر گوشه ام ، روشنای دیده ام ،
چشمهایم را می بندم
می‌بینمت...
بین قفسه‌های کتاب و مغازه....
بین فرمول‌های ریاضی و قفسه ها بین آدمها
و در اینهمه شلوغی
چقدر آرام و استوار ایستاده‌ای

پسرم ، امیدم ، زندگی ام‌...

برای مرصاد، نوه‌ی عزیزم



مرصاد، ای روشنی چشمان ما
امسال
قدم به سرزمین قشنگ پیش‌دبستانی گذاشتی
با کوله‌پشتی کوچکت
که پر از رویاهای رنگارنگ بود

نور دیده ام
می‌بینم که دستان کوچکت
مداد را تازه یاد گرفته
و با نقاشی‌های کودکانه‌ات
جهان را تازه می‌کنی
هر خطی که می‌کشی
قصه‌ای...

پس از چهل بهارِ سکوت
تو را در حوالیِ پاییز
پیدا کردم. . .

هنوز هم
چشمانت
همان آسمانِ گم‌شدهٔ کلاسِ سوم است
که در آن
پروازِیک پرستو را
تماشا می‌کردیم.


روی دست‌هایت
نقشِ روزهای رفته بود
اما لبخندت
هنوز
بوی آبنباتِ توت‌فرنگی می‌داد.


عشقِ کودکی
هرگز نمی‌میرد
فقط
در...

یادش به خیر...
پشت پنجره‌ی قدیمی می‌نشستی
دست‌هایت تسبیح می‌گفت
و چشمانت پر از قصه‌هایی بود
که هرگز بر زبان نیاوردی...
ما کودکانه
دورَت حلقه می‌زدیم
و تو با نگاهِ آرام‌ات
بهار را به خانه می‌آوردی...

دوست دارم که عاشقت باشم
درهمین لحظه های دور از تو
عشق تو ازبرای من باشد
یک جهان پراز غرور از تو

مثل دریای پر خروش دلم
مثل آبی آسمان صبور
دوست دارم کنار من باشی
مثل صبحی که میتراود نور

لحظه های بدون تو عمریست
هرکدامش برای خود سالی...

در کافه ، کنار پنجره
چای را هم میزدم
و تماشا میکردم
که چگونه عشق
مثل قند در دل فنجان
آب میشود

وقتی پاییز میشود
من صدای قدم هایت را می شنوم
از پله های زمان می آیی
با روزنامه ای در دست
و کلاهی بر سر
در آستانه ی در می ایستم
تا سردی ات را به گرمی بگیرم
اما تنها باد است
که از لای در می پیچد
و موهایم...

پاییز،فصل کوچ مرغان مهاجر است.

کبوتران
نامه های مرا
با بالهای خود می بردند
به سوی جنوب.
و من....
در شمال تنهایی خود هنوز مانده ام


#اعظم_کلیابی
#بانوی_کاشانی
#سپید

ای کاش
می شد قایقی از برگ های افرا ساخت
و به آن سوی فصل ها رفت
به بهارانی که تو در آن نفس می کشیدی
به زمستانی که دست هایت
گرمای وجودم را تضمین میکرد

پدر...
پاییز آمد...
دست هایش پر از رنگ های غریب بود
رنگ های زیبا..
اما هیچ کدام.
شبیه رنگ رخسارت نبود.
طلوعی که از چشمانت تلألو می کرد را حتی آسمان پاییز ندارد .

سایه‌ات اما هست

پدر...
من در این شهر بزرگ
تنها و تنها راه می‌روم
اما انگار دستت
هنوز بر شانۀ من است
مانند بارانی سبک
که سنگینی‌اش سبک‌بارم می‌کند.


صدایت را می‌شنوم
از پشت قرن‌ها سکوت
از لابه‌لای برگ‌های تقویم کهنه
که باد ورق می‌زند...
می‌گویی:"قوی باش."
و من
در...

کفش‌هایم پر از خاک سفر است
و چشمانم پر از گرد غربت
اما وقتی آینه را نگاه میکنم
تصویر تو
روی آینه می‌ماند
یک حضور همیشگی.


رفتی...
اما مثل هوایی که نفس می‌کشم
مثل ضربان آرام قلبم
تو در تمام ذره‌های این وجود جاری‌ هستی
پدر...
نبودنت
به من یاد...

من که میدانم دلت خوش روزگارت عالی است
در  کنار من ولی جایت همیشه خالی است

بعد  تو  با درد این غصه نمی آیم کنار
زندگی بی تو  برایم قصه ای  پوشالی است

تا که بودی زندگی  رنگین کمان  عشق بود
طرح بی روحش کنون مانند نقش قالی است

در...