بیو اشعار معروف

اگر سختی برایت گشت تکرار
نخور غم؛ چون خدایت هست دلدار

به دستِ لطفِ بی حدّ و، شمارَش
عطافرمایدت خوبیِ بسیار

*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
با گلِ فرزند، باغِ خانه زیبا می شود
غنچه های مهر، در سینه، شکوفا می شود

آمد و، رفتش، تبی در خانه برپا می کند
شیطنت هایش، صفا را در نهان، جا می کند
*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

از نژادِ پاکتان، روید گلستانِ صفا؛
حس بگیرد نایتان از: نغمه هایی، جان نوا؛

چون که رخت از: این جهان، بُردید بیرون، یادتان،
در دلِ دنیا بماند؛ با ثنایی بیکران...

برشی از یک مثنوی تعلیمی_تمثیلی

بس نکو اَست این؛ اگر باشد، هم آواییِ ما:
«رَبِّ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ» نسلِ خوب و، باخدا!

من دعا دارم به پایان، قلبتان، گلشن شود؛
چشمتان، با مهرِ فرزندانِ مَه، روشن شود...

برشی از یک مثنوی تعلیمی_تمثیلی

─═┅✫✰🍁✰✫┅═─
              ♡   دخترِ کوفی   ○ 

این هفته امامزاده پیداش نشد باز
تا پرده بیاندازم از آرامشِ این راز
ای وای نطنز باشی و یار نباشد
رسوا شده پنج شنبه بازار نباشد
من عاشقتم دختر بی حوصله ی سرد
مردی که تورا محکم محکم بغلت کرد

هر لحظه ڪه دیدی صنمی...

من در دهانت زندگی کردم
روی زبانت زندگی کردم
تو زیر دندان رقیب و من
با استخوانت زندگی کردم

۸ را نیازار این که رسمش نیست
دل را نرنجان اینکه راهش نیست
قصد یورش داری به قلبی که
جز تو سِپَر توی سپاهش نیست

اینقدر بد کن آخر بازی
تا...

قدم می زدند در کوچه هایِ دنجِ اشعار،
به هنگامه ی همآغوشی انگشت ها؛
تو را به خاطرِ دوست داشتن، دوست می دارم! شیمارحمانی

دردم به جان رسید و طبیبم پدید نیست
داروفروشِ خسته دلان را دُکان کجاست؟

با من کنار بیا
همچون ماه
با نیمه ی تاریکش

یک استکان پر از چای و حس بودن باهم
نمی‌دهم به جهان این خلوصِ چایِ دوتایی

هرکسی یک دلبر جانانه دارد
من تو را

مانده ام چگونه تو را فراموش کنم

تو با همه چیز من آمیخته ای

من

شاهدِ نابودىِ دنیاى منم

باید بروم

دست به کارى بزنم ...

بهشت را دوبار دیدم

یک بار در چشمانت
یک بار در لبخندت

مرا زیستن بی تو، نامی ندارد
مگر مرگ من
زندگی نام گیرد

آرام بگویم دوستت دارم
تو بلند بلند مرا در آغوش می کشی ؟

قسمت این بود سرم بی تو به زانو برسد

‌
آه......
که در
فراق او

هر قدمی است
آتشی .........

لب تر نکن اینقدر
که زجرم بدهی باز

یک مرتبه محکم
بغلم کن که بمیرم

ما را به غیر یاد تو اندر ضمیر نیست

بوی زلف او

حواسم را

پریشان کرد

و رفت........‌

کدام خانه ؟
کدام آشیانه ؟
صد افسوس
بی تو شهر پر از آیه های تنهاییست

گفتی سر خود گیر و ازین کوی برون رو

این رابه کسی گوی که پا داشته باشد

چشمانت شبیه برف هزار ساله ای است
که زندگی را
از یاد زمین برده