متن جلال پراذران

دیگر گونه هایت بوی\ لیلا \ نمی دهد و حس گندمزارهای تابستان از گیسوهایت جاری نمی شود در اشتیاق جوانم .

وقتی می بوسمت ، پودر می خورم از گونه هایی که در ظهر این شهر عرق می کند و طعم گل مجسمه سازی می گیرد...

من چرب می شوم...

هنوز در من کسی ست
که از پشت چشمهایم
جهان را نمی فهمد
مثل مرده ای که از لای تابوت
به بیرون ترین شکل
خیره مانده است
و شاید می داند که هیچ مرده ای
تابوت بر دوش نمی گیرد
اینجا شبها خیلی طولانی است
گویی تمام فرداها سقط می...

این شب، هنوزِ بلندی ست
که با حواس نجیبش
هوای شرجی ما را نفس می کشد دارد.
بگذار
از کدام خاطره دم بزند
سکوت تن به تن چشمهای ما با هم....


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو
فعال محیط زیست

مرا از چشمهایت دور مکن
ای هرگزترین عاشق
بگذار تا دلم را بردارم و
به دریا بزنم
تا دیگر از یادم نرود
که شنا بلد نیستم و
عاشق تری نکنم
اینگونه که در ازدحام هیچ می ایستم
از خدا تنهاتر می شوم
مرا از چشمهایت دور مکن ...


جلال پراذران...

پلکهایم را می بندم
نگاهم نفس بند می شود
و هیچکس هرگز نمی بیند
چگونه به پایان می برد
پروانه ای در پشت شیشه
جان می کند را ...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو
فعال محیط زیست

عاشق آن آرامشی هستم
که جهان
پس از مرگِ آخرین نفر
به خود می بیند
و در سایه خدایی می خوابد
که شبیه هیچکدام از آنها
که خریدیم و فروختیم نیست
نشاطِ هیچ پاسخی
به هیچ پرسشی مناسب است
و ترس کودکانه ای
سکوت را می لرزاند
آری، عاشق آن...

هیچی کهنسال
با عصایی از سوزن
روی تداوم سکوتم راه می رود ...
بی فایده ست !
بیداری ام ،
با این غم سنگین بعد از تو
خواب رفته است!


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو
فعال محیط زیست

یا دوستم داشته باش
مرا که بی تو نمی رویم
یا این سپس های پاییزی ام را
همیشه باور کن ...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو
فعال محیط زیست

آنسوی پنجره
پاییز دارد
سر از پا نمى شناسد..!
و من ، یادت که در سرم مى نشیند
غمى از دلم بالا مى رود
مثل وقتى که
با گنجشگ ترین بهانه
گربه از درخت ...!
اینجا
من از آنسوی پنجره پرم ....


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو
فعال محیط زیست

آسمان از لا به لای میله ها
در سعی بالهایم
پرواز می کارد
من، چشم از زمینِ بی دلیلِ دلهره
برمی دارم
و خسته از آوار این شبرنج بی فردا
تا دوردستِ
خواهشِ خورشید می پربازم...
حالا ببینید
در نگاه قوم سنگ و ساچمه حتی
یک قفس آزادی دارم
یک...

با تو
در آرامشی تن به تن
گسترده می شوم
و جهانم هیچ سمتی ندارد
عقربه های ساعت دیواری ام را
برداشته ام
و فلسفه دیگر آزارم نمی دهد
با تو که هستم
شک ندارم
مثل خدا طولانی می شوم
مثل همین شبی که
روی پلک فردا سنگینی می کند...

دست بر نمی دارد / چشمم. نگاهم که می لغزد روی خواب پست و بلندت ذهنم/ شبانه باردار می شود و می دانم/ از فردا هر که می رسد او را غزل صدا می کند...!