متن رباعی

👌شعررباعی

روزی برسد اسیر در گور شوی
فارغ زهمه جهانِ پر شور شوی
نیکی کن و بر قسمتِ خود قانع باش
خود طعمه مار و ملخ و مور شوی

✅شعراز:حسین صالحی

👌شعررباعی

من شکرِ یک از هزار نتوانم کرد
لطف وکرمِ تو را شمار نتوانم کرد
هرجاکه روم دلم هوایِ تو کند
بی رویِ تو من قرار نتوانم کرد

✅شعراز:حسین صالحی

👌شعر رباعی

من خود نشدم آنچه پدر از من خواست
چون گوش نکردم به پدر بی کم و کاست
فرزندِ منم راهِ خودش خواهد رفت
او هم نشود آنچه که من خواهم خواست

✅شعراز:حسین صالحی

آنقدر پُرم از تو، که بارم نکنی
آنقدر شبم تیره، که تارم نکنی
یکبار نشد، قلب مرا گرم کنی
یکبار نشد، ابر بهارم نکنی

(آرمان پرناک)

هستم به وصال دوست دلشاد امشب

وز غصهٔ هجر گشته آزاد امشب

با یار بچرخم و دل میگوید

یارب که کلید صبح گم باد امشب

عاشق همه سال مست و رسوا بادا

دیوانه و شوریده و شیدا بادا

با هشیاری غصهٔ هرچیز خوریم

چون مست شویم هرچه بادا بادا

👌شعر رباعی

من خسته شدم بس که به من نیش زدی
ازدشمنِ من نیش به من بیش زدی
تنها نزدی نیش فقط بر دلِ من
بر عمرِ من و زندگیِ خویش زدی

✅شعر از:حسین صالحی

👌شعررباعی

ای کاش دلم به مویِ تو بَند نبود
این ساده به هرقولِ توخُرسند نبود
آن روز اگر فریبِ چشمِ تو نبود
آبی به دلِ رقیب از قند نبود

✅شعراز:حسین صالحی

👌شعررباعی

من بی تو دگر به دشت و صحرا نروم
بی همرهیِ تو کوه و دریا نروم
آنقدر دلم به زلفِ تو بند شده
یک لحظه دگر من تک و تنها نروم

✅شعراز:حسین صالحی

جز وصل تو دل به هر چه بستم توبه

بی یاد تو هر جا که نشستم توبه

در حضرت تو توبه شکستم صدبار

زین توبه که صد بار شکستم توبه

دیشب

دیشب دل من هوای آن میکده داشت

با باده و می قرار یک شبه داشت


با آن دف و سنتور وناز رُباب

تا صبح سحر اِعجاز حنجره داشت

شاعر:حسن سهرابی

👌شعررباعی
دانی که چه روزی زِ جهان خواهی رفت
گر پیر شوی یا که جوان خواهی رفت
خوش باش و ببرلذتِ این لحظه عمرت
روزی رسد از نزدِ کسان خواهی رفت
شعراز:حسین صالحی

همرنگ طلوع آفتاب عشق است
گلواژه ی شورو تب وتاب عشق است

توصیف شود اگر که مادر امروز
بایست که گفت شعر ناب عشق است

ﺑﺪﻭﻥ بوی زلفت ﺧﻮﺍﺏ ﺗﻌﻄﯿﻞ

لالایی در ﺷﺐ ِ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺗﻌﻄﯿﻞ

ﺍﮔﺮ نم نم نریزی شعر ِ خالص

رباعی واژه های ِ ﻧﺎﺏ ﺗﻌﻄﯿﻞ

نی دولت دنیا به ستم می ارزد

نی لذت مستی اش الم می ارزد

نه هفت هزار ساله شادی جهان

این محنت هفت روزه غم می ارزد

((زیبای نا پیدای من))





ما ترک جان چو کردیم

در این دیار یاران


از این همه هیاهو

جز رنج دل ندیدیم

تا بتوانی، ز خلق، ای یار عزیز!

دوری کن و در دامن عزلت آویز!

انسان مجازیند این نسناسان

پرهیز! ز انسان مجازی، پرهیز!

چند رباعی​

تا چله نشین شب یلدا گشتیم
آئینه لحظه های فردا گشتیم
در بازی کودکانه ای غرق شدیم
آواره تر از سنگ چلیپا گشتیم
¤¤¤
سرگرم بهانه های فردا هستیم
دلبسته ی اما و اگر ها هستیم
ما گمشدگانیم که در کوچه مهر
جامانده ترین حرف الفبا هستیم
¤¤¤...

هی ضربه از این ضربه از آن خورد درخت
خندید اگر زخم زبان خورد درخت
با اینکه تبر خورد ولی درد نداشت
چون تازه به درد دیگران خورد درخت

عباس صادقی زرینی

شب نیست که چشمم آرزومند تو نیست
وین جان به لب رسیده در بند تو نیست
گر تو دگری به جای من بگزینی
من عهد تو نشکنم که مانند تو نیست

با آن که دلم از غم هجرت خون است

شادی به غم توام ز غم افزون است

اندیشه کنم هر شب و گویم: یا رب!

هجرانش چنین است، وصالش چون است؟

ای زندگی تن و توانم همه تو

جانی و دلی ای دل و جانم همه تو

تو هستی من شدی از آنی همه من

من نیست شدم در تو از آنم همه تو

تا دست به اتفاق بر هم نزنیم،

پایی ز نشاط بر سر غم نزنیم،

خیزیم و دمی زنیم پیش از دمِ صبح،

کاین صبح بسی دمد که ما دَم نزنیم!

با لهجه ی آذری مدام و یکریز
هی پرده به پرده باده ی شوربریز

بدجور دلم هوای شعرت کرده
برگرد دوباره شهریارِ تبریز

فریده صفرنژاد