متن رویا سامانی

تو را باید مثل گل کاغذی
پشت قاب  یک پنجره کاشت
یا، به چهار چوب این اتاق
مصلوبت کرد
یا  به آفتاب گفت:
از پشت کوه های این شهر
ابریشمی به دور بغضهایت
گره کند
بگذار...
اشک تلخ تو را
در دفتر شعرم سنجاق کنم
که اینجا شمع هم
بی...

همین که .....
با این سن وسال
از باغچه ام، انار می دزدی
همین که
وقت رفتن از موهایم
بالا می روی
تو...
ای بی خبر از باغ دلم
باز، جای انگشتانت
روی لبها یم گل کرد

رویاسامانی

به سایه ات
که تکیه می کنم
ماه می گیرد
دلش..

رویا سامانی

می تکانم...
خیالت را از شانه هایم
اما،
با پس لرزه های این دل

چه کنم؟

از سمت دریا که
می آیی
به زبان ماهی ها
بگو
دوستت دارم...

دریا طوفانی نبود
نمی دانم چرا
نهنگها خودکشی کردند...

خیال تو...
قصه ی ناتمام
لب های پروانه ست
تو
که به شاهراه گیلاس های تلخ
پیله می کنی
بگو،
نشئه ی کدام عطر شیرین صبحی
که آفتاب با پنجه هایش
به سینه می کوبد
و آسمان دانه های ستاره می کارد
تو که
از دل بادباک های تنها
به...

راه که می روی
در خوابهایم
لبهایم تبخال می زنند

این روزهای زندگی
مزه ی سیب کال می دهد

از تو که حرف می زنم
صبر می آید
مگر این چشمها می فهمند...

مرا دعوت کن
پشت پنجره ی بارانی
همانجا که
بخار غم نشسته ست
تا یاد تو را
در فنجان قهو ه ام
ارام سر کشم

باز صبح به خواب هایم دست درازی کرد
تا پلک زدم
تو را از من
من و از تو گرفت...

گنجشگی که
هر صبح آواز
می خواند
زنی ست
که تازه عاشق شده

تو که ...
بوی خوش ترنج را
روی ایوان خانه کاشتی
تو که ،
عکست را روی گل
قالی کاشتی
آه..
در این عصر شرجی
حیاط خانه مان گل کرد..

گم شدم
در فراسوی پیراهنت
هُرم نفس هایت
مرا به
دشت های لوت سپرد
تا در کویر چشمانت سبز شوم
بوی وحشی بیابان
سراب آغوشِ تو نیست

می خواهم
برگردم به قدیم، جایی که زندگی
در قاب عکس های سیاه و سفید
زندانی بود
اما دلخوش
دلم یک جرعه سادگی می خواهد
خمار صداقتم
کجاست تا جرعه ای بنوشم؟

می شود...
خنده هایت را به لبهایم
وام دهی؟
مدتهاست که
کج کلاهی آنجا نشسته است

ای ماه
در سطرها راه می روی
مگر
راه گم کرده ای؟

اشکهایت را...
به دریا بسپار,
ماهیان
رازت را فاش نخواهند کرد

سلام ای افکار مغشوش
خوش آمدید
باز در سرم مهمانی است
سفره ای پهن شده
تکه ای غیبت در گوش هم بگذارید
من هم با اجازه
چند قرص خواب بردارم

باور کن...
در انتهای جاده های باران خورده،
رنگین کمان
  منتظر بوسه های  خدا نشسته
بیا ایمان بیاوریم 
که هنوز در سکوت سربی
این شب سرد
دست خدا
روی شانه ای فرو می افتد

تو...
ته یک شعر
           نچیده ی سرخی
از ترک های انار فهمیدم
که نمی آیی
تا دل من خون شود

دلتنگی...
شبیه من است
فاصله ها را
وجب می زند

کسی
باور نکرد تنهایی ام را
جز، خیال توسن تو
که شب به شب
جغدی 
فوت می کند به خاکسترِ باد آورده ی تو...