دلم جنگل...دلم باران...دلم مهتاب میخواهد دلم یک کلبه ی چوبی کنار آب میخواهد
ندانم عاشقم مستم چه هستم ؟ همی دانم دلی پر درد دارم
بی روی خوش تو زنده بودن مرگ است به نام زندگانی
چو غنچه گر چه فروبستگیست کار جهان تو همچو باد بهاری گره گشا می باش
دل که می گیرد نمی گوید کجا باید گریست گریه کردن در خیابان نیز آرامم نکرد
دیگری از نظرم گر برود باکی نیست تو، که معشوقی و محبوبی و منظور، مرو
ای خوشا روزا که ما معشوق را مهمان کنیم دیده از روی نگارینش نگارستان کنیم
ملکا مها نگارا صنما بتا بهارا متحیرم ندانم که تو خود چه نام داری
رفتن آسان است و ماندن مرد می خواهد رفیق مرد میدان رفاقت،در جهان بسیار نیست
به روز مرگ چو تابوت من روان باشد گمان مبر که مرا درد این جهان باشد
نیست اکسیری به عالم بهتر از افتادگی قطره ناچیز گردد گوهر از افتادگی
گل نسبتی ندارد با روی دلفریبت تو در میان گل ها چون گل میان خاری
سعدیا گفتی که مهرش می رود از دل ولی مهر رفت و ماه آبان نیز آرامم نکرد
من باغ ارم بر سر کویت دیدم من روز طرب در شب مویت دیدم
ز روزگار مرا خود همیشه دردی بود غم تو آمد و آن را هزار چندان کرد
ز غم مباش غمین و مشو ز شادی شاد که شادی و غم گیتی نمیکنند دوام
بیرون ز تو نیست هرچه در عالم هست در خود بطلب هر آنچه خواهی که توئی
اگر حاسد دو پایت را ببوسد به باطن می زند خنجر دودستی
شده آیا که تو دلتنگ کسی باشی و او بیخیال تو کنار دگری خوش باشد
شده یک باره کسی قلب شما را بِدَرَد باز هم قلب شما درد و بلا را بخرد؟
پنج روزی که در این مرحله مهلت داری خوش بیاسای زمانی که زمان این همه نیست
تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو تا تو به داد من رسی من به خدا رسیده ام
ما بر در عشق حلقه کوبان تو قفل زده کلید برده
از خدا جوییم توفیق ادب بی ادب محروم گشت از لطف رب
