شعر ملل

می‌خواهمت، با دهانی که گرسنه‌ی گندم است
و عطر زمین، و آب، و میوه‌ی سوزانِ انار؛
تو را می‌طلبم، ای شبِ چسبناکِ آغشته به نَم،
ای زهدانِ گرمِ گل‌های بی‌نامِ بهاری.

مرا بازگذار تا انگشتانم، پُر از خاک،
در چینِ ژرفِ موهایت چون پیچک بلغزد؛
بگذار دهانم، در میان پستان‌هایت...

اکنون، بشمار تا دوازده،
و در آستانه‌ی عدد،
در خلوتی مطلق
نفس‌ها را از هیاهو بازداریم—
نه کلمه‌ای، نه اشارتِ دستی؛
نه لرزشی اضطراری در بندِ اندام.

در چنین سکونی
که بی‌تکاپو، بی‌ماشین،
شهریارانه بر صحنه‌ی هستی فرود می‌آید،
ما را درمی‌رباید
به اتحادِ بی‌نام و بی‌جهت
در ورای عرف...

اگر بی‌هشدار خاموش شوی،
اگر ناگاه، بی‌پایان شوی،
من،
در این جهان پُر ترک،
ادامه خواهم داد به زیستن.

امّا نامِ مرگت را
بر کاغذ نخواهم آورد؛
نه از بیمِ سوگواری،
که از هولِ واژگانِ بی‌پناه.

اگر تو به نیستی پیوند خوری،
من در هستی خواهم ماند—
نه به اختیار،...

دور مرو، حتی برای یک روز؛
زیرا—زیرا—نمی‌دانم چگونه بگویم:
یک روز، چونان عمر، طولانی‌ست،
و من بی‌تو خواهم ماند،
چنانکه در ایستگاهی خالی،
که قطارها، پهلو گرفته،
خوابیده‌اند—در انتظار سپیده.

حتی برای یک ساعت نیز مرو؛
زیرا قطرات بی‌قرار اندوه،
همه در هم می‌ریزد،
و آن دودِ سرگردانِ بی‌خانمان،
به...

دختری تیره‌رخ و چالاک،
تو آبی زندگی را به جمالت هدیه کرده‌ای:
میوه‌ها را رسیده ساختی،
دانه‌های گندم را پر و گران،
و جلبک را چون موجی مواج،
با خوشی در تنت جای داده‌اند؛
چشمانی نورانی،
و لب‌هایی که چون آب،
لبخند می‌زنند.

آفتابی سیاه‌دل و مشتاق،
چون ریشه‌زنی در...

ملکه‌ات نام نهاده‌ام؛
هرچند بلندبالا چونان کوهانی هست،
پاک‌تر از شبنم سپیده،
زیباتر از سپیدارِ برجسم—
اما تویی ملکه‌ی بی‌همتا.

وقتی در کوچه‌ها گام می‌نهی،
هیچ‌کس نمی‌داند که تویی؛
نمی‌بیند تاجِ بلورینت را،
و نه گلی که چون فرشی از طلای خونین،
زیر گام‌هایت گسترده می‌شود—
فرشی که در خیال...

ایالات بی‌پایان،
نام تو را بر لب نمی‌رانم مگر در هیئت سوگند،
نه آنگاه که تیغِ حقیقت را
بر سینه‌گاهِ سوخته‌ام می‌گذارم،
نه آنگاه که شب، زخم‌هایم را
چون شرابی کهن، آهسته در درونم می‌چکاند،
و نه حتی وقتی نخستین فروغت
از لابه‌لای جام‌های شیشه‌ای
تا اعماق هستی‌ام نفوذ می‌کند....

درخواست خاموشی

اکنون، می‌توانند در آرامشم واگذارند؛
اکنون به فقدانم خو می‌گیرند.

می‌خواهم پلک‌هایم را ببندم.

من تنها پنج چیز می‌طلبم،
پنج ریشه‌ی برگزیده.

نخست: عشقی بی‌کرانه.

دوم: تماشای خزان.
بی‌پرش برگ‌ها و فرودشان بر خاک،
وجودم ابتر است.

سوم: زمستانی باوقار،
بارانی که دوستش می‌داشتم،
و نوازش آتش، در...

در قبرستان‌هایی تنهایی هست،
گورها از استخوان‌هایی انباشته‌اند که سکوت کرده‌اند،
قلب،
درونِ تونلی می‌تپد—
تاریکی، تاریکی، تاریکی—
چنان‌که ما در خودمان غرق می‌شویم،
چنان‌که گویی در اعماق قلب،
یا در گذر از پوست به روحمان، می‌میریم.

وجود مردگان هست،
پاهایی از خاک سرد و چسبناک،
مرگ در استخوان نفوذ...

روزی‌روزگار با نورِ کائنات بازی می‌کنی،
ای میهمانِ نجیب و نامرئی!
در گل و آب قدم می‌نهی،
بیش از آن سرِ سپیدی هستی که
هر روز چون خوشه‌ای عطرافشان در دو دستم نگهش می‌دارم.

از آن‌رو به هیچ‌کس نمی‌مانی،
زیرا دوستت دارم.
بگذار تو را در میان طوقه‌های زرد گسترانم،...

چنان‌که گویی از ستیغ آسمان‌های دور،
دست‌افشانِ نسیم،
درود می‌فرستند
به سرزمین‌هایی که هنوز نامی از ما دارند،
پرندگان،
سفیدبالانِ خسته‌دل،
از بامدادانی گمنام
سوی اقلیم‌های کهن بال می‌گشایند.

بر مدار بادهای بلند
سرازیر می‌شوند،
در سلوکی بی‌صدا
بر مرز دشت‌های آشنا.

فرود می‌آیند – آهسته،
چنان‌که هیچ آوازه‌ای برنخیزد...

در شیار خاک،
آزاد می‌خرامد؛
بال می‌کوبد در وزش باد
و در تابش خورشید می‌تپد،
و خویش را
بر شاخسار کاج‌ها می‌افکند.

او
به زبانی از برنز سخن می‌گوید،
و نیز به زبان پرندگان؛
گه با التماسِ لرزان،
گه با فرمانی از جنسِ دریا.

او
چشمانت را با نوارِ کتانی...

به سوی تاریکی وجودت آغوش بگشا:
زیرا همان جایی است که نور درونت آشکار می شود.

خانه طلب آرامش است،
بازگشت به گوشه‌ی امن و دنج. سهم ماست از جهان.

می‌پرسی
که دوست دارم تنهایی را یا نه؟
از منی که داخل چایش دو قند می‌اندازد برای حل شدن؟

چیزی نمی دانید
از منی که تن ویرانم را
پشت پرده های گل دار پنهان میکنم.

آری،قطعا دوستت دارم
وگرنه در وطنی غمین و غارت شده
چه می توانستم بکنم...‌؟

چیزی نمی دانید
از منی که تن ویرانم را
پشت پرده های گلدار
پنهان میکنم.

عشق نیمه‌تمام برزخ است
نه آن‌قدر قوی است که دوام بیاورد
نه آن‌قدر ضعیف است که تمام شود.
و در میانه آن، تنها تویی که خودت را می‌سوزانی.

اگر زنده ماندی، اگر مقاومت کردی:
آواز بخوان،
رویا ببین،
مست کن!
زمانه‌ی زمهریر است:
عاشق شو،
شتاب کن!
بادِ ساعات
خیابان‌ها را جارو می‌کند،
معبرها را.
درختان منتظرند:
تو منتظر نباش،
موعد زندگی‌ست،
یگانه فرصت‌ات!

کسی که به تو اهمیت بدهد،
سکوت نمی کند،
بلکه جاهای خالی زندگیت را پر می کند.

روز
هفته
ماه و سال؛
از پی هم گذشتند
و من فقط این را فهمیدم؛
کهنه می شویم
اما دردِ عمیقِ قلب هایمان
هیچ وقت کهنه نمی شود.

نان را، هوا را،

روشنی را، بهار را،

از من بگیر

اما خنده‌ات را هرگز

تا چشم از دنیا نبندم.

اگر بتوانم قلبی را از شکستن باز دارم
بیهوده نزیسته‌ام
اگر بتوانم دردی را تسکین دهم
یا کم کنم
یا به سینه سرخی افتاده یاری دهم
به آشیانه‌اش برگردد
بیهوده نزیسته‌ام