شعر ملل

در قبرستان‌هایی تنهایی هست،
گورها از استخوان‌هایی انباشته‌اند که سکوت کرده‌اند،
قلب،
درونِ تونلی می‌تپد—
تاریکی، تاریکی، تاریکی—
چنان‌که ما در خودمان غرق می‌شویم،
چنان‌که گویی در اعماق قلب،
یا در گذر از پوست به روحمان، می‌میریم.

وجود مردگان هست،
پاهایی از خاک سرد و چسبناک،
مرگ در استخوان نفوذ...

روزی‌روزگار با نورِ کائنات بازی می‌کنی،
ای میهمانِ نجیب و نامرئی!
در گل و آب قدم می‌نهی،
بیش از آن سرِ سپیدی هستی که
هر روز چون خوشه‌ای عطرافشان در دو دستم نگهش می‌دارم.

از آن‌رو به هیچ‌کس نمی‌مانی،
زیرا دوستت دارم.
بگذار تو را در میان طوقه‌های زرد گسترانم،...

چنان‌که گویی از ستیغ آسمان‌های دور،
دست‌افشانِ نسیم،
درود می‌فرستند
به سرزمین‌هایی که هنوز نامی از ما دارند،
پرندگان،
سفیدبالانِ خسته‌دل،
از بامدادانی گمنام
سوی اقلیم‌های کهن بال می‌گشایند.

بر مدار بادهای بلند
سرازیر می‌شوند،
در سلوکی بی‌صدا
بر مرز دشت‌های آشنا.

فرود می‌آیند – آهسته،
چنان‌که هیچ آوازه‌ای برنخیزد...

در شیار خاک،
آزاد می‌خرامد؛
بال می‌کوبد در وزش باد
و در تابش خورشید می‌تپد،
و خویش را
بر شاخسار کاج‌ها می‌افکند.

او
به زبانی از برنز سخن می‌گوید،
و نیز به زبان پرندگان؛
گه با التماسِ لرزان،
گه با فرمانی از جنسِ دریا.

او
چشمانت را با نوارِ کتانی...

به سوی تاریکی وجودت آغوش بگشا:
زیرا همان جایی است که نور درونت آشکار می شود.

خانه طلب آرامش است،
بازگشت به گوشه‌ی امن و دنج. سهم ماست از جهان.

می‌پرسی
که دوست دارم تنهایی را یا نه؟
از منی که داخل چایش دو قند می‌اندازد برای حل شدن؟

چیزی نمی دانید
از منی که تن ویرانم را
پشت پرده های گل دار پنهان میکنم.

آری،قطعا دوستت دارم
وگرنه در وطنی غمین و غارت شده
چه می توانستم بکنم...‌؟

چیزی نمی دانید
از منی که تن ویرانم را
پشت پرده های گلدار
پنهان میکنم.

عشق نیمه‌تمام برزخ است
نه آن‌قدر قوی است که دوام بیاورد
نه آن‌قدر ضعیف است که تمام شود.
و در میانه آن، تنها تویی که خودت را می‌سوزانی.

اگر زنده ماندی، اگر مقاومت کردی:
آواز بخوان،
رویا ببین،
مست کن!
زمانه‌ی زمهریر است:
عاشق شو،
شتاب کن!
بادِ ساعات
خیابان‌ها را جارو می‌کند،
معبرها را.
درختان منتظرند:
تو منتظر نباش،
موعد زندگی‌ست،
یگانه فرصت‌ات!

کسی که به تو اهمیت بدهد،
سکوت نمی کند،
بلکه جاهای خالی زندگیت را پر می کند.

روز
هفته
ماه و سال؛
از پی هم گذشتند
و من فقط این را فهمیدم؛
کهنه می شویم
اما دردِ عمیقِ قلب هایمان
هیچ وقت کهنه نمی شود.

نان را، هوا را،

روشنی را، بهار را،

از من بگیر

اما خنده‌ات را هرگز

تا چشم از دنیا نبندم.

اگر بتوانم قلبی را از شکستن باز دارم
بیهوده نزیسته‌ام
اگر بتوانم دردی را تسکین دهم
یا کم کنم
یا به سینه سرخی افتاده یاری دهم
به آشیانه‌اش برگردد
بیهوده نزیسته‌ام

من یک جور زندگی می خواستم
تو یک جور
نتوانستیم کیک مشترکی داشته باشیم
خودمان را خوردیم.

برای زن همسایه بهار مطبوع است و
برای زن خودش
سوز و سرمای زمستان.

-------
ناتالیا هالک - روسیه
ترجمه: زانا کوردستانی

آفتاب بر روی آدم برفی می تابد،
چند قطره عرق --
در چشمانش...

----------
مارینا هگین - روسیه
ترجمه: زانا کوردستانی

زمستان
بر روی ساق پایش --
رگ آبی دیگری برایش جای گذاشت.

----------
جین ریشهوله - آمریکا
ترجمه: زانا کوردستانی

غروبگاه جمعه
کفشدوزکی در کف دستم،
دوست ندارد که بپرد.

----------
لومیلا بالابانونا - بلغارستان
ترجمه: زانا کوردستانی

صبحگاهی پاییزی
پیرمرد گدا، مکانش را
به برف سفید بخشیده بود.

---------
والریا سیمونوا - روسیه
ترجمه: زانا کوردستانی

ظرف های عتیقه اش را در کابینت می گذارد
برای روزهای بهتر پیشرویش
مادر هشتاد ساله ام.

----------
تیریزا موریمینو - ژاپن
ترجمه: زانا کوردستانی

بچه ها سرگرم بازی اند،
در پارک --
نزدیک نیروگاه اتمی.

----------
تروزە سیندیک - آلمان
ترجمه: زانا کوردستانی