متن صخره

درونم
موجی است که
هیچ ساحلی را نمی شناسد
می چرخد
در هزار چرخش بی پایان
مثل چشمی که
باز و بسته می شود
بی آنکه نگاهی بیاندازد
نه صخره ای
نه سکوتی
فقط تکرار نبضی بی حافظه
که خودش را
مدام
فراموش می کند
و من
آن قدر فرو...

دریا
گیسو می کَنَد،
و قایق
ناخن می جَوَد،
موج
سر به صخره می کوبد
تور ماهیگیر
لَه لَه می زند از تشنگی.

در هیاهوی امواج
صخره
تنها سکوت میکند
رضا حدادیان

آن سو غم دریا و این سو زخم صخره ست
درد بزرگ موج، تسکینی ندارد
رضا حدادیان

اگر چه دیدمت اما هنوز دلتنگم
هنوز مثل تو تنها... هنوز دلتنگم
.
قسم به برق نگاهت، به ناز لبخندت
قسم به شوق تماشا هنوز دلتنگم
.
رسید وقت جدایی و بعد هر بوسه
چه گفت صخره به دریا؟: "هنوز دلتنگم"
.
شبیه حوض که ماه است در دلش؛ هرچند...

دلتنگم
دل تنگ کوهستان،صخره،برف،یخ،رودخانه،دل تنگ تو ای همنورد،دل تنگ خدا که چقدر به من نزدیک است..
صدایم کن ..جانم بده تا جان دهم برایت

رد نکن گرمای دستم را به دردت می خورم
کُنده ای پیرم که در سرما به دردت می خورم

صورتم سرخ است با سیلی و دلخونم، ببین!
من انارم، درشب یلدا به دردت می خورم

با عصای پیری ات بد تا نکن نشکن مرا
صبرکن امروز یا فردا به دردت...

از تو دلگیرم ولی از زندگانی بیشتر
آشکارا دوستت دارم، نهانی بیشتر

عاقلم، دیوانه ام، مستم، چه فرقی می کند
دوستت دارم تو را از هر زمانی بیشتر

گرچه از نازک خیالان تلخکامی ها رواست
بر تو می آید ولی شیرین زبانی، بیشتر

صخره هر اندازه از امواج سیلی می...

اگر ساحل خموش و صخره آرام
وگر کار صدف چشم انتظاری ست

من و دریا نیاساییم هرگز
قرار کار ما بر بیقراری است

یک پدر هرگز نمی میرد
یک پدر جاودانه است
صخره است ، یک ستون است

از بس که زمان شمرده ام، غمگینم
خود را به غمت سپرده ام، غمگینم
درد تو به جان شعر من افتاده
من موج به صخره خورده ام، غمگینم

کنار صخره و موج
به دنبال سکوتم
آه!
سکوت من توفانی است

اگر صخره و سنگ در مسیر رودخانه زندگی نباشد،
صدای آب هرگز زیبا نخواهد شد.. آرامش، رهایی از طوفان نیست!
بلکه آرام زندگی کردن در میان طوفان است...
به همین دلیل : بهشت مکان نیست، زمانی است که زیبا فکر میکنی... وجهنم هم مکان نیست!
زمانیست که افکارت دنیایت را...

تمام روز, تمام روز
رها شده, رها شده چون لاشه ای بر آب
به سوی سهمناک ترین صخره پیش می رفتم
به سوی ژرف ترین غارهای دریایی
و گوشتخوارترین ماهیان
و مهره های نازک پشتم
از حس مرگ تیر می کشیدند
نمی توانستم, دیگر نمی توانستم
صدای پایم از انکار...

می روم سوی خیال
تن به صخره می کوبانم!
از تنم...
هزار لاله می روید.