متن قاب

ممنوعه ای برای من
نمی توان صدایت را بوسید
دست ها را به موهایت گره زد
و میان میخانه ی چشم هایت
مست شد
اما ای کاش می توانستم
در هجوم هیاهوی نداشتنت
لااقل دیوار خانه ات می شدم
تو تصویر نگاهت را
بر سینه ام قاب می گرفتی
من...

مات می شویم
در قابی عبوس
با روبانی سیاه،
فردا
به غبار سپرده می شویم.

به دلم وعده ی دیدار تو دادم اما
سهم قلبم ز تو آن قاب لب طاقچه بود

قلبم از قاب قلم قلبت می گوید
قاب بغلت بود که در قلب دلم می روید .

غزاله ذاکری

توجه کرده ای وقتی که
میگویی خداحافظ
دلم اندازه شبهای
بی مهتاب می گیرد
همین که پشت قاب پنجره
می ایستی با من
جهان زیباترین تصویر
خود را قاب می گیرد

دنیایِ بعد از رفتنت مثل سراب است
با قرصهای هرشبم حالم خراب است

تا انتهای مرزِ بیداری نشستم
شب تا سحر چشمم به روی عکسِ قاب است

عاشق که باشی ابتدا باید بدانی
دنیای تو اندوه ممتد، اضطراب است

هرلحظه غرق عشق بودن هم همیشه
مانند یک پرسش شد امّا...

او شاخه گلی لای کتاب، اما من؟

از ماه پلی به آفتاب اما من؟

او سیر تکامل قشنگی دارد

اینگونه:

نقاب

قاب

آب..

اما من؟

نازش را من کشیدم
او قاب کرد و به دیگری فروخت

نگاهت را قاب می گیرم. در پس آن لبخند. که به من شور و نشاط زندگی می بخشد.

امروز روز توست… تولدت مبارک.

اگه میشد خنده هاتو قاب کنم به بزنم به دیوار
دیگه هیچی از زندگی نمی خواستم

اندیشه ی پرواز
سهم قاب پرنده

قاب این پاییز
سهم من
از نبودنش

نمی دانم
بودنت را چه کنم ،
بغل بگیرم ،
زندانی اش کنم ،
قاب بگیرم ،
چه کنم که همیشه باشد