متن نیما یوشیج

باید از چیزی کاست،
گر بخواهیم به چیزی افزود.

بهاری که باید مرا بخنداند،
هنوز خیلی از من دور است.

دیدمش، گفتم منم، نشناخت او...
(نیما یوشیج)

تو روشنیِ قلبِ منی
خودم را به هدر نداده ام.

باد می گردد و در باز و چراغ ست خموش
خانه ها یکسره خالی شده دردهکده اند

خانه ام ابری ست اما
ابر بارانش گرفته ست
در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم

زردها بی خود قرمز نشدند

قرمزی رنگ نینداخته است

بی خودی بر دیوار

صبح پیدا شده از آن طرف کوه «ازاکو» اما

«وازنا» پیدا نیست

گرته ی روشنی مرده ی برفی همه کارش آشوب

بر سر شیشه ی هر پنجره بگرفته قرار.

وازنا پیدا نیست
من دلم سخت گرفته است...

در درون شهر کوران دردها دارم ز بینایی

خشک آمد کشتگاه من

در جوار کشت همسایه.

گرچه می گویند: «می گریند روی ساحل نزدیک

سوگواران در میان سوگواران.»

قاصد روزان ابری، داروک! کی می رسد باران؟



بر بساطی که بساطی نیست،

در درون کومه ی تاریک من که ذرّه ای با آن نشاطی نیست

و جدار دنده های...

تو عمر منی!
عرصه مکن بر من تنگ

از نامه های نیما یوشیج


شب ۱۱ اردیبهشت ۱۳۰۵
به عالیه عزیزم



موج های دریا که در وقت طلوع ماه و خورشید اینقدر قشنگ و برازنده است، کی توانسته است به آن اعتماد کند و روی آن بیفتد؟ ولی کوه محکم، اگرچه به ظاهر خشن است، تمام گل ها روی...

در درون شهر کوران
دردها دارم ز بینایی!

تو روشنی قلب منی !
خودم را به هدر نداده ام


-برشی از نامه ی نیما یوشیج به همسرش عالیه

گرم یادآوری یا نه،
من از یادت نمی کاهم،
تو را من چشم در راهم

ترا من چشم در راهم
ترا من چشم در راهم
شباهنگام


نیما یوشیج

بچه که بودم همیشه دلم میخواست راز بین گل شقایق و ادامه زندگی را بفهمم. چرا تا زمانی که شقایق هست باید زندگی کرد؟ مگر شقایق چه چیزی دارد که باید بخاطرش تمام سختی ها را به دوش کشید؟
در آن زمان هیچ تصوری از گل شقایق در ذهن نداشتم....

پس به دستی دست بده که دستت را نگاه بدارد.
به جایی پا بگذار که زیر پای تو نلغزد.


برشی از نامه ی نیما یوشیج به همسرش عالیه جهانگیر

چایت را بنوش

نگران فردایت نباش

از گندمزار من و تو

مشتی کاه میماند برای بادها...

دیدمش
گفتم:(منم!)
نشناخت او
:):

زردها بی خود قرمز نشده اند

قرمزی رنگ نینداخته است

بی خودی بر دیوار.

صبح پیدا شده از آن طرف کوه «ازاکو» اما

«وازنا» پیدا نیست

گرته ی روشنی مرده ی برفی همه کارش آشوب

بر سر شیشه ی هر پنجره بگرفته قرار.

وازنا پیدا نیست

من دلم سخت گرفته...

یاد بعضی نفرات

روشنم می دارد:

اعتصام یوسف،

حسن رشدیه

قوتم می بخشد

ره می اندازد

و اجاق کهن سرد سرایم

گرم می آید از گرمی عالی دمشان.

نام بعضی نفرات

رزق روحم شده است؛

وقت هر دلتنگی

سویشان دارم دست،

جرئتم می بخشد

روشنم می دارد.

جز من شوریده را که چاره نیست

بایدم تا زنده ام در درد زیست

عاشقم من ، عاشقم من ، عاشقم

عاشقی را لازم آید درد و غم

راست گویند این که : من دیوانه ام

در پی اوهام یا افسانه ام

زان که بر ضد جهان گویم سخن

یا...

ای آدمها که بر ساحل نشسته، شاد و خندانید!
یک نفر در آب دارد می سپارد جان
یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید
آن زمان که مست هستید
از خیال دست یا بیدن به دشمن...

وآن جا که هیچ کس
به یاد ما نیست؛
تو را عاشقانه مےبوسم
تا با گرمے نفس هایم
به لبانت جان دهم...