کوتاه شعر

شبانگاهان رسد روزی به آخر

چو سیلابی که رفت تا بحر احمر

*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
شاه بیتِ شعرِ رویای نفس، فرزند هست 
شادمهرِ شورِ دریای نفس، فرزند هست
*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

توی دلم ازعشقت بدجوری غوغاشده یه رحمی کن به من به مجنون رسواشده

موج زلفت کشتی چشمان من را دل بِبُرد

ترسم از روزی که پهلو گیرد او، در ساحل آبهای تو

بسیارسفربایدتاپخته شودخامی
ای وای دلم ضعف کردتاپخته شودشامی

تو خنده‌های شادی،
شادی‌های نابی،
که در تاریکی شب،
روشن می‌کنند،
چراغ‌های امید را.
ذوق رنگین‌کمان،
که پس از هر باران،
به زمین هدیه می‌دهد
رنگ‌های زندگی را.

تو خروش آبشاری،
که از بلندای سنگ‌ها می‌گریزد،
عاشقانه بر زمین میریزد،
تا آبی شود زلال.
آرامش روحی،
صدای روح‌بخش رودی،
که در تنهایی کوهستان
با باد در میان می‌گذارد،
رازهایش را.

دلیل مُردنم تویی
باور نداری
سینه ام را بشکاف
نبش قلب کن.

دست‌های ما
دیگر به هم نمی‌رسند
اما هنوز
خطوط شان
حرف می‌زنند...

در دیاری پُر ز ظلمت

کوچه هامان بوی غربت

خانه هامان عطر نفرت

شعر هامان بوی هجرت می دهد.

در هوایی پر ز حیرت

بوسه هامان بوی شهوت

خنده هامان رنگ نخوت

چشم هامان طعم سرقت می دهد

شعر بانداژ کردن زخم های روح است.

دوباره آمدی ای فرصتِ سپید! ای برف!
که ناامیدی و غفلت سیاهمان نکنند

تنها یک نفر به زیبایی تو هست
هر چند دیده نشده هنوز خدا

رسم تقدیر چنین بود که من آخر کار
مهره ای سوخته در صفحه ی شطرنج شدم

خواب هایم پر شد از کابوس تلخ رفتنت
از هراسم شب نمی خوابم،پشیمانم،نرو

اگر باشی در این دنیا عجب آرامشی دارم!
برای کل غم هایم در این دنیا تو غمخواری

تا شدم حلقه به گوشِ درِ میخانهٔ عشق

هر دَم آید غمی از نو به مبارکبادم

بگذرد این روزگار تلخ تر از زهر
بار دگر روزگار چون شکر آید

مردن عاشق ،نمی میراندش
در چراغی تازه می گیراندش

گفتم این کیست که پیوسته مرا می خواند

خنده زد از بنِ جانم که منم، ایرانم

آهای بارون پاییزی
کی گفته تو غم انگیزی

ای سرو بلند قامت دوست

وه وه که شمایلت چه نیکوست

ای که ز دیده غایبی در دل ما نشسته ای

حسن تو جلوه می کند وین همه پرده بسته ای

تا من بودم نیامدی، افسوس!
وانگه که تو آمدی، نبودم من