شعر معاصر

هربار که بر می گردم از سفر
تکه ای جنگل
مشتی دریا
اندکی آسمان را
با خود به خانه می آورم

من اما باید
جنگل را به جنگل
دریا را به دریا
جاده را به جاده
و زنی را که آن همه راه
تا تهران آورده بودم
بر گردانم به...

باید زیبا بمانم
حتی اگر بهار راه خانه ام را گم کرده باشد
باید جوان بمانم
حتی اگر درختان سبز هزار ساله
از پاییز اندامم عریان شوند
تو رنگها را دست من بده
آینه را پیش رویم بگذار
و بوسه هایت را
فقط برای همین بار
خرج گرمای قلبم کن...

باید گذر کرد،
باید گذشت،
همراه جوش و خروش نهر
و من، مسافر مسیر آب
حال خواه برکه باشد
خواه سراب،
یا که مرداب.
مقصد رهایی است.
باید بود رها،
رها شد و رها ماند،
در هوای مه گرفته کوچه.
مثل کوچه در حسرت رهگذرم.
من و کوچه ناجی همیم...

در من کسی می شکند،
اشک می ریزد،
فرو می ریزد،
می شود ویران.
گم می شود در تاریکی،
می ترسد،
می شود حیران، سرگردان.
حتی گاهی می خندد،
اما چه سرد و چه تلخ.
چشم می بندم،
تا که شاید جادوی سحرانگیز خواب
راه را بر غم ببندد،
بشود...

هنوز هم یادت
بوی گل نرگس نچیده می دهد،
طعم انار رسیده.
پر از نبض زندگی.
به تپیدن می مانی در من،
فراموش نمی شوی،
تمام نمی شوی خاموش نمی شوی.
هر لحظه
هر نفس
بیشتر می نشینی به جانم.
چو یادت می خواند مرا،
گام در رهش می نهم...

دیرگاهی است،
که ریخته سیاهی شب،
همه جای این دشت،
ارمغان آورد خاموشی لب.
دیر زمانی است،
که شب سرد است و من افسرده،
همه جای این باغ،
تیرگی هست و گل ها پژمرده.
ایامی است،
که پیکرم بی جان است و دلم لرزان،
همه جای این تن،
دلتنگی و...

جوی آبی پر آب،
سبزه هایی زیبا،
بوی گل ها در هوا،
بلبلی آواز خواند.
در کنار جوی، باغی آباد،
حصارش از سرو بلند
خوشه های انگور،
دانه ها به رنگ ارغوان،
بوته های خوشرنگ،
مرد باغبان خندان.
صدایش را می شنیدم از دور،
لب آن آب روان.
پای من...

سیاهیم هنوز

عابر و رهگذری مانده به راهیم هنوز
مانده در مرحله ای گاه به گاهیم هنوز

اختران را به شب تیره خود باخته ایم
محو در پرتو افتاده به چاهیم هنوز

خبر از مشرق پاینده خورشید رسید
ما در این دایره بیگانه ماهیم هنوز

رفته از خاطره ها بود...

مختصرم کن

تا مضحکه شهر نگشتم خبرم کن
آشفته از این زهر نگشتم اثرم کن

تا کنج قفس خو نکند در تن و جانم
رویای پریدن به سر بال و پرم کن

ای هرچه تماشای تو سرخط تمنا
از گرد و غبار گذرت تاج سرم کن

دیریست هواخواه توام ای...

دلم به بوی تو آغشته است
سپیده دمان
کلمات سرگردان برمی خیزند و
خواب آلوده دهان مرا می جویند
تا از تو سخن بگویم
کجای جهان رفته ای
نشان قدم هایت
چون دان پرندگان
همه سویی ریخته است
باز نمی گردی، می دانم
و شعر
چون گنجشک بخارآلودی
بر بام...

آه، چه اندوه بزرگی ست گذر تند زندگی،
پس از هزار سال از مرگم،
در یک گورستان متروکه،
باران نم نم می شوید خاک از روی تنم،
آنگاه کودکانی بازیگوش، به جمجمه ام لگدی می کوبند،
و هر یک از استخوان های تنم در دهان سگی پشمالو،
پراکنده می شوند...

چشم و بیداری کجا

سینه ام آتشفشان و لهجه ام نجوای رود
غیر از اینها قسمت ما توی این عالم چه بود!

همنوای بیقراران است و همپای نسیم
هر که از حال و هوای ما غمی را می سرود

کیمیای لحظه ها سرمایه های عمر ماست
ما که دادیم از...

چیست عشق؟
شنیدیم فرمانی است الهی!
به شنیده هامان ایمان آوردیم...
شنیدیم ستاره ای است آسمانی!
و ما هر شب دریچه ها را گشودیم
و انتظار کشیدیم...
شنیدیم آذرخشی است!
اگر لمسش کنیم، برق زده می شویم...
شنیدیم شمشیری است برّان!
و آن را از نیام برکشیدیم
و کُشته شدیم!...

تو ساعتی تو چراغی تو بستری تو سکوتی
چگونه می توانم
که غایبت بدانم
مگر که خفته باشی در اندوه هایت
تو واژه ای تو کلامی تو بوسه ای تو
سلامی
چگونه می توانم که غایبت بدانم
مگر که مرده باشی در نامه هایت
تو یادگاری تو وسوسه ای تو...

آیا ما سزاوار بودیم؟
تمام خیابان را در باران برویم
و در انتهای خیابان کسی در انتظار ما نباشد؟

نه عقابم، نه کبوتر، اما
چون به جان آیم در غربت خاک،
بال جادویی شعر، بال رؤیایی عشق،
می رسانند به افلاک مرا.

از ما گذشت

باید به ابرها بیاموزیم

تا از عطش گیاه نمیرند

باید به قفل ها بسپاریم

با بوسه ای گشوده شوند

بی رخصت کلید...

خانه ام ابری ست اما
ابر بارانش گرفته ست
در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم

کسی زنگ در  را می زند
کسی که دستانش بوی سیب می دهد
تا این رهگذر غریب
تنهایی اش را در غربت باران
با او قسمت کند
کسی که از پوست و استخوان
تن رها شده است
تا زیر دنده های آفتاب گم شود.
کسی
از سمت کوچه می آید......

تن پوشم را
از دیداری حرام شده
در می آورم
و سوال رخت آویز را
می پوشانم
چه قدر فراق
چه اندازه تمنا
از جامه ی خشک من می چکد

سوختن
در آتشی که تو برپا می کنی
لذتی ست
چون روشن کردن ِ سیگار با خورشید
لابد!

ای ستاره
که رازِ روشنی ات برای
تاریکی فاش شده . . . !

مرا به جهانِ نور
دو بینی باران پشت پنجره

مرا
به آغاز آدمیزادی خویش برگردان

شاید
که جای شیر
از عصاره ی شعور
سیراب شوم . . .!!

زندانیِ اختیاری

مردی که خودش را تمام روز
در یک اتاق زندانی می کند
اصلاً دیوانه نیست
یا انار متراکمی ست که در پوست خودش جا خوش کرده
یا پیاز متورمی ست که لایه لایه پرده برنمی دارد از تنهایی اش
در بیروت مردی را دیدم با پای گچ گرفته...

ای ستاره ی مست
نشسته بر استخوان شب
بگو چطور ریشه گرفتی  از بطن آسمان
در ریزش  این همه درد

نمی بینی که دریچه ها
متن را طرد میکند

حالا بگو
به کدام روزنه بگریزم؟
که ابر بر سرم آوار نشود
وخواب پوسیده زمین به مرگ نرسد


بگذارپوست بیندازد گونه...