دخترم روز تولدت هر چه پول داشتم خرجِ کاشتنِ درخت کردم دلم می خواست با آمدنت حالِ این شهر خوب شود نفسی تازه کند جایشان را نپرس، نه نمی گویم. این ندانستنِ زیبا این رازِ قشنگ پیشِ بابا می ماند دوست دارم سال ها بعد پای هر درخت...
اینکه مردم نشناسند تو را غربت نیست غربت آن است که یاران بِبَرَندَت از یاد
موهایم را پشت گوش می اندازم بی آنکه بدانم دلت را میانشان جا گذاشتی دنیا را لب خوانی کن اینجا صدا ب صدا نمی رسد...
چه باید کرد نمی دانم که با حسن خدادادت چه باید کرد گل اردیبهشتی، گاه خردادت چه باید کرد تو حتی بهتر از خورشید عالمتاب می تابی دلارآمی و با خوی پریزادت چه باید کرد نمی دانم برای رَستن از دام و رسیدن تا به سرحداتی از اقلیم آزادت چه...
خانه دل را تکاندیم و نیافتادی از آن خوش نشین بودی و بردی قلب صاحبخانه را
آخرین روزهای اسفند است از سر شاخ این برهنه چنار مرغکی با ترنمی بیدار می زند نغمه ، نیست معلومم آخرین شکوه از زمستان است یا نخستین ترانه های بهار ؟
با خاطراتت هجوم می آوری وهی آتش به من تعارف می کنی و من هی نخ به نخ روشن می کنم درد را و می کشم . . .
مرا صدا کن و از بیخ بی قرارم کن رمق به کنده ندارم کمی بهارم کن بهار نه! به همین زرد قانعم اصلا بیا و هر چه دلت خواست فحش بارم کن به طرز بی سر و پایی به بودنت وصلم به ابتذال بیانداز و اختیارم کن بلند من !...
و خداحافظی اش، آنچنان چلچله سانست که من می خواهم، دائما باز بگوید که: خداحافظ، اما نرود.
هر چه نوشتم روی آن برف بارید زندگی دخترک تهیدست غمگینی بود به مدرسه رفت زیبا شد دور شد روی برف ها فقط به ردپاها خیره ماندیم
دستانم بوی گل می داد مرا گرفتند... به جرم چیدن گل به کویر تبعیدم کردند و یک نفر نگفت شاید گلی کاشته باشد...
تا روزی که بود دست هایش بوی گل سرخ می داد از روزی که رفت گل های سرخ بوی دست های او را می دهند
دیواری را که بالای سرمان گذاشته اند سقف نامیدند تا هوای پنجره به سرمان نزند، پرواز اولین آرزوی فراموش شده ی ما بود.
باران رادوست دارم چون می توانم یک دل سیر برایت گریه کنم بدون آنکه یکی بپرسد چه مرگت شده...؟!
آفتاب پاییز دیگر گرمم نمی کند ، یاد اولین دیدار کتاب "ارغوان در برف" شاعر :زهره زاهدی مجموعه ی هایکو و تانکا
باغ کافی نبود و نیست هزاران هزار سال تا بازگو کند آن لحظه ی گریخته ی جاودانه را آن لحظه را که تنگ در آغوشم آمدی آن لحظه را که تنگ در آغوشت آمدم در باغ شهر ما در نور بامداد زمستان شهر ما شهری که زادگاه من و زادگاه...
بگذار با تمام حروف ندا صدایت کنم باشد آن گاه که نامت را می خوانم، از میان لبانم زاده شوی... بگذار دولت عشق را بنیان نهم و تو ملکۂ آن شوی و من بزرگ ترین عاشقان آن شوم. بگذار انقلابی را راهبر باشم که حکومت چشمان تو را بر مردمان...
هاله ی ابهام موج می گیرد سمند خاطراتم اوج نفس در تنگنای سینه ها محبوس \ باد سرد چونان کولی ولگرد \ می خروشد در وجودم طشت خونین افق رنگ های قیرگون تاریکی مرموز می لولد در نگاهم اجاق آرزوها کور شیشه نیرنگ آبی پرده ی پندار سبز زورق اندیشه...
وزش باد شانه می زند زلفان سبز رنگ تپه ها را غرش پی در پی می شکافد ابرهای تیره آسمان را جاری می کند ابر روی زمین سیلاب اشکهایش را و زمین با بوی دلپذیرش خبر می دهد سیرابی خود را سرخی، آلاله، سپیدی نرگسان منتظر ساز برگها، آهنگ دلنشین...
در ناگهانِ باغچه، آفتابگردانی شُکفت وُ، دیدم: --[نورِ خدا] بود!
در سکوت خالی شب در سکوتی که پنجره مات و مبهوت به بیداری ثانیه ها می اندیشد کسی منتظر است ! کسی خسته تر از صدا خسته تر از انتظار خسته تر از طبیعت است در این شبی که همه در آرامش اند خواب از سر شخصی پریده است !...
پر گشایم در باد هر کجا باشد ، باشد پرواز خواهم کرد تند برخواهم خاست و خواهم رفت به کوی سبز سپیدار رویایی! به ابدیت مطلق یک وجدان به شهرهای محکمه دار سنگ فرش که صحبت چلچله را از میان شیشه های سرد مکدر که روزی فریاد خواهند کشید با...
من با زمین... من با آسمان، حرفی ندارم ماه و چراغها در یک خطوط پیوسته هستند و جاده ها مکعب های متحرک را به حرکت تشویق می کنند صدا.. از عمق درد ازعمق یک مسیر ولخرج به گوش می رسد و کسی که جان ما را مفت از آسمان خریده...
خانه تنهاست! بسان دختری که تنهایی اش تا ابدیت جاری ست باران چند روزی ست باریده است و ستاره ها... از دید زمان پنهان مانده اند خیابان منتظر است و نگاهی که لابلای خورشید ثانیه ها را می شمارد زندگی همچون آبی روان جاری ست حرف ها... در پشت نگاه...
