شعر معاصر

همیشه آن که می رود کمی از ما را

با خویش می برد

کمی از خود را، زایر

با من بگذار

صبح بی ترانه

باران دانه دانه رهایم نمی کند
این ابر بی نشانه دوایم نمی کند

مثل کویر داغ تبالوده ام که باز
یک رود عاشقانه صدایم نمی کند

از بسکه خورده ام غم ایام رفته را
صد بغص بی بهانه رضایم نمی کند

با زورقی شکسته به دریا زدم...

ذهنم،
ریشه دواند ه ؛
َتنه ام،
خورشید را می بوسد
وَ آزادی،،،
بر شاخه هایم آشیانه کرده ست.
...
آه،،،
--من درختی سبزم!



لیلا طیبی (رها)

پرنده ای خسته ست.
--نه میل کوچی وُ،
نه دلی برای ماندن...
خراب باد آشیان سینه ام
غمت را ماندگار کرد!



(رها)

برگ پاییزم
بی نشان
گم در سطور تلخ تاریخ
چندان فرقی هم نمی کند
من فردا زمین را بوسه خواهم زد
و استخوان هایم سمفونی می شوند
زیر پای عابران!!

ماه و دلبرم نامد، شمس و دلبری آمد،
شام و روز و یک صحرا، این دو سر نمی جمعد

((مهدی فصیحی رامندی))

باور کردنی نیست،
اما،،،
هر صبح خورشید
از شانه های تو طلوع می کند.


(رها)

تاریخش را نمی دانم!
فقط،
به قدمت
کلاغ های تاریخ دوستت دارم...


(رها)

باغ هلندی ام

با شروع فصل شناور عشق
در سرای شکوفه های برف
برگی از باغ هلندی اَم
بر شانه ی کسی نشست
که کلید خلوت جانم را
در قفل زمان چرخاند وُ
گفت:
رستگاری در آینه!

دلشوره هایم بزرگ می شوند
بزرگ و بزرگ تر
و من شفاف ترین زن دنیا
از هر طرف که نگاهم کنی
دنیا را می بینی
می بینی دنیا چقدر کوچک است؟

-آسیه حیدری شاهی سرایی
-از مجموعه دستم را از دنیا بیرون میبرم

شک گربه ایست
که از هر دیوار بلندی بالا می رود
اینکه می آیی...
اینکه نمی آیی...
هر لحظه از من بالا می رود

حالا
در انتطار تو
پنجره ی نیمه بازی هستم
که موریانه ها
تا مغز استخوانم را خورده اند

✍خدیجه صفالومنزه ( #عاتکه )

چیزهای کوچکی از آینده می دانم
می دانم که ملال از این خانه نخواهد رفت می دانم که تو رفته ای
و هرگز در این خانه را نخواهی زد
و همین شادم می کند
وقتی که صبح آفتابی تهران
به خانه ام هجوم می آورد

‍ ‍ دخترم
روز تولدت
هر چه پول داشتم
خرجِ کاشتنِ درخت کردم
دلم می خواست با آمدنت
حالِ این شهر خوب شود
نفسی تازه کند
جایشان را نپرس، نه
نمی گویم.
این ندانستنِ زیبا
این رازِ قشنگ پیشِ بابا می ماند
دوست دارم سال ها بعد
پای هر درخت...

اینکه مردم نشناسند تو را غربت نیست

غربت آن است که یاران بِبَرَندَت از یاد

موهایم را پشت گوش می اندازم
بی آنکه بدانم
دلت را میانشان جا گذاشتی
دنیا را لب خوانی کن
اینجا صدا ب صدا نمی رسد...

چه باید کرد

نمی دانم که با حسن خدادادت چه باید کرد
گل اردیبهشتی، گاه خردادت چه باید کرد

تو حتی بهتر از خورشید عالمتاب می تابی
دلارآمی و با خوی پریزادت چه باید کرد

نمی دانم برای رَستن از دام و رسیدن تا
به سرحداتی از اقلیم آزادت چه...

خانه دل را تکاندیم و نیافتادی از آن
خوش نشین بودی و بردی قلب صاحبخانه را

آخرین روزهای اسفند است

از سر شاخ این برهنه چنار

مرغکی با ترنمی بیدار

می زند نغمه ،

نیست معلومم

آخرین شکوه از زمستان است

یا نخستین ترانه های بهار ؟

با خاطراتت هجوم می آوری
وهی آتش به من تعارف می کنی
و من هی نخ به نخ
روشن می کنم درد را
و می کشم . . .

مرا صدا کن و از بیخ بی قرارم کن
رمق به کنده ندارم کمی بهارم کن
بهار نه! به همین زرد قانعم اصلا
بیا و
هر چه دلت خواست فحش بارم کن
به طرز بی سر و پایی به بودنت وصلم
به ابتذال بیانداز و اختیارم کن
بلند من !...

و خداحافظی اش،

آنچنان چلچله سانست که من می خواهم،

دائما باز بگوید که: خداحافظ، اما نرود.

هر چه نوشتم
روی آن برف بارید
زندگی
دخترک تهیدست غمگینی بود
به مدرسه رفت
زیبا شد
دور شد
روی برف ها
فقط
به ردپاها
خیره ماندیم

دستانم بوی گل می داد
مرا گرفتند...
به جرم چیدن گل
به کویر تبعیدم کردند
و یک نفر نگفت
شاید گلی کاشته باشد...

تا روزی که بود
دست هایش بوی گل سرخ می داد
از روزی که رفت
گل های سرخ
بوی دست های او را می دهند