شعر کوتاه

دکمه های بسته شده تا بناگوش ذهنت را باز کن

بگذار اندیشه ات هوایی تازه را تجربه کند.

بعضی وقتها نیاز است که در مسیر زندگی

بازنگریهایی صورت گیرد.

شاید نیاز است که کل جهان بینی ات تغییر کند.

پس دکمه آخر را نبند، بگذار یقه ذهنت

آزاد و رها...

یلدا
اگر  نباشد یار،
بلندتر بودن شب  ،
آید به چه کار ؟
آن دم را غنیمت شمار ،
که باشی همنشین نگار.
«هیچ»

چشمانم به راه مانده است
هیچ قطاری تورا برایم
نیاورد.

در خواب پرنده عاشقش شدُ
بیدار که شد
کنارِ او
قلبِ تپنده ای نبود.

«نوید هامون»

می گذشتم از کنار آتشکده ی خاک خورده،
از این زیگورات اجدادی،
از میان دریاچه خشکیده.
همای بلند پرواز از اینجا پر کشیده.
پیر دیر مغان دلگیر و دلمرده.
آن سرو کهن هم پژمرده.

سوشیانت،
اناری کاشتم،
به امید ساخت دوباره.
کی شعله می کشد آتش خرد؟
تا...

وعده ی فردای نیامده می دهی
مدام،
امروز را بگو
چه خاکی بر سر دنیا کنم عزیز ؟

چه فرق می کند که
باران ببارد یا نه؟
تو
بر سرم سایه کن
با چترِ گیسو.

با سر به دیوار کوبید باد
راهِ رفتن نبود ،
نشست
به زوزه
به گریه
گفت:
ه...و ه...و ه...و
یعنی: هر چه بادا باد .

جهان هیچ است، بی تو ؛ ای مَه زیبا
زمان را ، هیچ ؛ پندارم گل رعنا

نمی ارزد ، به هیچ ؛ پایان و آغازی
چو هیچ است، هیچ دانم؛ ای دل شیدا

بادصبا

به سکوت
دعوتم نکن . . .
من
گلویی پا به ماه دارم

هیچکس
هیچکس
انتظار ِ انارها را به وقت ِ چیدن ندیده است
ندیده و از درون
صدای ِ ترَک هایشان را نشنیده
به جز پاییز
که برای همیشه دل گیر شد
و زمستان که تا ابد
دل سرد

«رویای خیس»
شبی همچون ژنده پوشی شبگرد،
به کوی تو آمدم سرگردان.
اهل کوچه همه در خواب.
سراغت را می گیرم،
از توت سالخورده ی انتهای کوچه،
از آن سگ ولگرد،
اما نیست از تو هیچ نشان.
دلم برای دیدن رویت چه بی تاب.

از تو پیدا نیست ردی،
از...

برف ها آب می شوند
بهار اما
کبک ها را سربلند نمی کند

سر برهنه بیرون زد
و
طلای موهایش
بی حجاب
بی هراس از
تازیانه ها چرخید،
عجب جسارتی دارد
خورشید !

ماه
قاچ کوچکی است
از نور،
بر آسمانِ شب می غلتم
ستاره
لِه می شود.

نیمه ی درد آلود
سهمِ من از جهان
با خارشِ مدامِ تاول
و شعر که می جوشد
مثلِ گدازه
در دفترهای سوخته ام.

رد پای اشک را
که می گیرم
به پنجره ای می رسم
که بسته ای.

«کیمیا»
روزی در این دشت فراخ،
سبزه ای می روید،
همنشین گلی می شود،
به یاد تو،
اورا با لبخند در آغوش می گیرد
و از تو، به او می گوید.

هر شامگاه،
صدای باد را می شنود
و نجواهای مرا، می آورد به یاد؛
نغمه هایی که از دل...

عنفوان زمستانم

پنجه به تاراج می زنم

بر هنگفتی برفم

کولاک!

تفسیر کن

این عادت غریب را

خورشید
طلوع نمی کند
یک تصویر ازتو
کافیست
برای تلئلو دوباره خورشید..

مرا ببخش اگر
نتوانستم
بیشتر از این برایت جوان بمانم
تقصیر روزگار بود ؛
روزهای نیامدنت را
روی دیوارِ صورتم خط می کشید...

شرمنده ام
برای شما کم گذاشتم
یک سینه درد و
زخم دمادم گذاشتم
آه ای عزیز من ای من
از این به بعد
با خود
قرار شادی با غم گذاشتم


سیاوش فرید زاده

حُسنِ ختامِ شب
آنک شرابِ خون،
آنک طعامِ داغ ،
بر خوان لطف تو
با یک دوجین دهان،
حُسنِ طلوع صبح
خار و صلیب و میخ.

برای مسیح

گریخت
از بوی کُهنگی
و پوسیدگی شب
او
سیاهی یک دست را
در آفتابی دیگرگونه
یافت.