شعر کوتاه

نه ! /

اینطوری نمی شود ، /

نه ! /

باید /

کوله ی خالیِ سنگینم را /

بار دیگر بگردم /

مگر می شود کسی که دوستش داری /

برای شب های سردِ پادگان /

روزهای گرمی نبافته باشد؟! /

آرمان پرناک

نه امسال، /

چندین سال است /

سارا /

سفره هفت سین اش را /

با سکوتِ دارا /

می چیند /

«آرمان پرناک»

اما نمی پرد /

مشت می‎زنم به پنجره /

اما نمی پرد /

خیال می کنم قفس را /

اما نمی پرد /

این پرنده ی دیوانه /

در چشم هایم چه دیده است؟ /

«آرمان پرناک»

تصادفِ زیبایی هاست
اینگونه که
پروانه ها
به اشتیاقِ رنگِ چشمت
به شیشه ی عینکت می خورند.

_محسن بیدوازی
_کتاب غم های تزئینی

ما که خودمان را پنهان می کنیم
در تابستان
در چمدان های نقره ای
در سفرهایی به سمت شمال
در عکس های دسته جمعی
در باران
در شادیِ مرطوبِ دریایی در رامسر

رنج
چگونه آدرس ها را پیدا می کند؟

هر شب،
فکرهایت را برهنه کن،
در آغوش نگاهم،
و عشق را ،
نقاشی بکش برایم،
ای دختر باکره ی شعر ...!
مهدی بابایی ( سوشیانت )

دو سرخی براق در جهان،
یکی لب های تو و دیگری گیلاس،
یکی دلچسب فصل عشق،
دیگری گوشواره ی باغ شعر...
مهدی بابایی ( سوشیانت )

اگر روزی نشانی مرا خواستی
از آسمان بپرس...
کدام مسافر است
که تمام جاده ها را سیاه پوش کرده؟!

مگر بهار را دزدیده اند
که هرچه می رویم به لبخند نمی رسیم ؟

باغ و بهاری که امروز به حیاطم آمده
از باران اشک دیروزم،جوانه زده
که اگر تبر زدی، تیغت ملامت!
من سبز سبزم.

شعر

چگونه شعر کنم
قاف غزل هایم را
درتنگنای بی هم نفسی
وقتی که بی تو بودن ها
سایه به سایه
تعقیب می کند
بندهای شعرم را

شعر - سپکو
مهدی ابراهیم پورعزیزی نجوا

پر پرواز دارند، پرنده های دربند


آریا ابراهیمی

آرام شده ام ، مثلِ درختی در پاییز وقتی تمامِ برگ هایش را باد برده باشد.

من شبیه خاطرات یک اسیر جنگی ام
واقعیت داشتم اما کسی باور نکرد

مرا ببوس
اگر از مرگ می ترسی.
می رسد روزی که بین من و تو
مرگ خوابیده باشد
ناگهان ببینی چقدر مرا نبوسیده ای!.....

زندگى را باید از مادرم مى آموختم
که روزى هزار بار مى میرد و هنوز
از همه زنده تر است
آن قدر
که با چشم هایش
هر روز
مرا به دنیا مى آورد

در پستوی پندارت
پنهان کن مرا
این روزها
سرمه های چشم چران
برای تاراج عشق
به هرپستویی سرک می کشند



علی مولایی

به ما کسی نگفته است
که خورشید
این همه اندوه را
با خود از کجا می آورد
هر روز !

عشق...
عنکبوتی بی رحم است
که همه ی ما را تور میکند
همه ی ما عاشق میشویم
من...عاشق تو
تو...عاشق او
او...عاشق او
عزیزم...عشق وحشتناک است
عشق همیشه یک سرش میرسد به قاف

محمودرضا عزتی
از کتاب پلیور زرد

درختی تنهام
که یک روز آمدی
صدایت را به شاخه هایم بستی
و رفتی...!

شعرهای زیادی دارم
چندین دفتر شعر
اما...
آه...
کاش به جای اینهمه شعر
تو را
داشتم

دلتنگ ها بهتر می دانند
که خواب یک نیاز نیست
تنها یک بهانه است!
تا آدمی به شب پناه ببرد.


نازان بکیراوغلو شاعر ترکیه
ترجمه ی فرید فرخ زاد

نگاهم کن
نگاهم که میکنی
انگار از سفری طولانی
به خانه ام برگشته ام

از کتاب پلیور زرد
محمودرضا عزتی

باید برمی گشتم
دلتنگی را از ملافه ها می تکاندم
و با دهانم
دستان کودکانم را گرم می کردم