متن عشق

دکتر الهی قمشه ای:

سعدی که پیغمبر عشقه واقعا
هر چی گفته از عشق گفته
دینش هم عشقه...
هر غزلی بخونیم واقعا فوق العاده ست

ندانمت به حقیقت که در جهان به که مانی...
جهان و هر چه در او هست صورتند و تو جانی...
گرم بازآمدی محبوب سیم اندام...

هنوز میپرستمت
هنوز ماه من تویی...

_برشی از ترانه عاشقانه

در شهر عاشقانه و الماندی پاریس،
مه آلود آسمان پاییزی بر زمین نشسته است
قلبم با تکانه های عاشقانه در آواز ستارگان لرزیده است
برج ایفل، مهتابی شعله ور از بالای سیلوئتش تابانده است
در این غروب ناب تا آفتاب آغاز روز جدید را می بینم
عشق، در هوای پاریسی...

در کنار خم جاده ای
بارانی غم آلود
پاییز غرق باران
در شهر غزل عاشقانه ای می بخشم
پاریس، تو در دل این سراب
می نوازی آهنگ عشق درگوشه ی هر خیابان را

غزل قدیمی

بدجور هوس کرده دلم ناز برقصی!
در خلوت بی پنجره ام باز برقصی

من مولویِ چشم غزلپوشِ تو باشم
تو در غزلم با دف و آواز برقصی

هرچند که ناکوک تر از سوز دلم نیست!
اما کمی ای کاش به این ساز برقصی

وقتی که دلم لک زده در ترس...

براستی زیباست که تمام عمر
مالامال از عشق و زیبایی ها باشد
و چه زیباست که عشق، ترانه ای شود
و زندگی پر از آوازش شود.


شعر: پری قره داغی
برگردان: زانا کوردستانی

ناظم حکمت:

من در دنیای « ممنوع» زندگی می کنم اما چیزهای ممنوعی هم هست که می تواند گوشه ی قلبت پنهان کنی مثل « عشق»، «اندیشیدن» و « دریافتن» .

تو
تموم اون چیزی هستی که هیچ وقت نمی دونستم همیشه می خواستمش

در حسرتِ عشق
دیوانش را دَرید
شاعر،
بر گریه هایِ او
مدام می خندید
تاجر !

به قلبم آمدی در یک غروب سرد پاییزی
دلم را برده ای با یک نگاه از بس دل انگیزی
.
شبیه چای میمانی درون یک شب برفی
پر از گرما پر از عطری تو از احساس لبریزی
.
خجالت آفت عشق است بگذارش کنار ای دوست
سکوتی میکنم تا تو...

نَردِ عشق می بازد
قناریِ تنها
با گل هایِ کاغذین
- در زمهریرِ قفس- .

عشق بازی با خدا
فرقی ندارد که در خانه باشی
و نماز بخوانی یا که
در مسجد غزل سر بدهی
هرجا و هرکجا یاد خدا باشد
آنجا منزه است ❤️


کوثرنجفی

همیشه با تو هستم
حتی اگر از من دور باشی
عشقت در قلبم وجود دارد

جان دادن روح در قفس عشق
درگیری بغض با نفس عشق
با من تو بگو که چیست این عشق
عشق است ،فقط همین و بس عشق

در آغاز ه ی چ بود
و خدا
شعری سرود
به نامِ: « عشق ».

دلم کویر است
و عشق
ابری سِترون و
سخت، بی بارش .

نه تبسم، نه اشاره،
نه سوالی، هیچ چیز
عاشقی چون من فقط
او را تماشا می کند.

بالشِ تو
خیس تر از ابر بهاری،
و عشق
- مثلِ مرگ-
چه بی رحم می شود
گاهی.

دست هایت
آیه های مهربانی بود،
و چشم هایت
رسولِ عشق،
بی تو اما،
سیاره یِ وجود
بر مدارِ هیچ
می پیچد.

می گویند :
(- با غم نان و بیم جان -
سخن از عشق خطاست)،
امّا،
عشق آزادی،
بر هر دردِ بی درمان
دواست.

من پسندیدمت از دور و دلم رفته از اون شب
شدم از همه غافل شدم رو تو حواس جمع
یه عاشق پی چاره که دست برنمیداره
که پات خیلی میشینه ولی کیه که ببینه
میگن بود شبیهت ولی من که ندیدم
گذشتم چه ساده به هر کی که رسیدم
قشنگی...

چه هاکردم بادل خود
بگفتم این دل مگربی گناه نبود؟

غرق کردم این من رابرای نجات
افسوس بگفتم خرافه ای بیش نبود؟

تن همه تن روندبه سوی آبادی
مگرقرارمان همه تن ها نبود؟

نخواهم که بمانم دراین ویرانی
چاره ای بجویم،مگرقرارمان این نبود؟

بیا ومن راببر،هرکجاکه میخواهی ببر
مگرقرارمان باهم...

روی کاغذ سپید می نویسم:
لبخند / بهار / عشق
بی تو سیاه پوشند
،
دیرگاهیست
لبخند تو
بهار عشق من نیست.

من او را دوست دارم
هنوز دوستش دارم وهمیشه خواهم داشت.
او موج عظیمی بود که در زندگی من آثار زیادی به جای گذاشت
و من تا لحظه ی مرگ آثار آن عشق را احساس خواهم کرد...


برشی از کتاب ما تمامش می کنیم
کالین هوور
ترجمه آرتمیس مسعودی