متن فراق

در سینه خود کینه ندارم ای دوست
من کینه ی دیرینه ندارم ای دوست

دنیای من اینگونه رقم خورده عزیز
جز مهر تو در سینه ندارم ای دوست

....
بهزاد غدیری ، شاعر کاشانی

مرغ دلم پر می کشد اندر هوای دیدنت
آرام جان باز آ، که من مشتاق آن خندیدنت

جانا، دلم ز درد فراق تو کم نسوخت
آخر چه شد، که هیچ دلت بر دلم نسوخت؟

و عمق عشق هیچ وقت درک نمیشود ، مگر در زمان فراق🖤

سعدی :

خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست
طاقت بار فراق این همه ایامم نیست؟

مرغ شیدا

سربه سودای تو دارم بین که تنها میروم
عشق تو آتش به جانم بی محابا میروم
برق چشمانت مرا سوزانده و خاکسترم
رفته ام بر باد اینک تا ثریا میروم
باده لبهای تو مست وخرابم میکند
این شراب کهنه را لاجرعه بالا میروم
زلف مشکین تو شد جانا...

ازکنارم که گذشتی من ندانم،که چه شد
دل آرام و خَموشم سراسر گله شد
نه دِگرعقل زِمن بودو نه آن حال خراب
دل ودین ،رَفت زِمن،دَر مَنِ مَن وِلوله شد
آسمان چشم گشودُ، دِگر باره گریست
من ندانم که چه حاصل از این فاصله شد
من چو فرهاد شدم راهی...

بس که جفا ز خار و گل دید دل رمیده ام
همچو نسیم از این چمن پای برون کشیده ام
شمع طرب ز بخت ما آتش خانه سوز شد
گشت بلای جان من عشق به جان خریده ام
حاصل دور زندگی صحبت آشنا بود
تا تو ز من بریده ای...

و عمق عشق هیچگاه شناخته نمی شود
مگر در زمان فراق ...

خبرت هست که بی تو هر شبم شب یلداست؟
اشک خون میبارم از فراق و از دیده ام هویداست!!
⭐سعید بیات⭐

امان ازاین دل دیوانه، هجران را نمی فهمد
ندای این رخ زار پریشان را نمی فهمد

چنان بنشسته در کویش که گویی یارمی آید
ولی آن بی وفا بشکست پیمان را، نمی فهمد

بیا ای نازنین یارم، که بی تو دل نخواهد ماند
دوای درد او وصل است، درمان را...

کم زلیخا از فراق یوسفش آسیب دید؟
عقل را دریاب ای دل عشق سالاری بس است

از مستی نمی افتد شراب خنده های شرابی ات
ای شمعِ آبی سوزِ خوش وسوسه
ای کارون کرشمه و کنایه
ای کازرون بی تکلف

من در حضور تو
مهمانِ آرامشی هزارساله ام

ای واهمه ی همیشگی فراق
تا از چینِ دامنت
گل های عصیان را نچیده ای
از روی غِیظ...

رفته ام با پا نه، اما با دلم سمت حرم
روح من رفته سفر جا مانده اینجا پیکرم
قسمتی از خویش را من جا نهادم سال پیش
تکه ای از قلب من جا مانده پیش سرورم
کاش می شد زندگی را جور دیگر زد رقم
تا نباشد ،آن زیارت ،...

چون سرو خمیده ام که دارد غم برگ
در چشم توام ولی گرفتار تَمَرگ

خِشت دلم از فراق تو ریخته چون
فرسوده عمارتی که لَم داده به مرگ

در فراقت دم به دم تب میکنم
خورده شعر هایم مرتب میکنم
در قبار غربت و دلواپسی
روز را با یاد تو شب میکنم.

در غریبی و فراق و غم دل، پیر شدم...

قرار بود که ما راهمان به هم بخورد
که سر نوشت دو تا بی نشان به هم بخورد

قرار بود میان نگاه های غریب
نگاه ما دو نفر ناگهان به هم بخورد

بیا اگرچه نخواهند ما به هم برسیم
بیا که توطئه دوستان به هم بخورد

و فارغ از همه...

بازآ که در فراق تو
چشم امیدوار... چون گوش روزه دار "بر الله اکبر است...!"

بازآ که در فراق تو چشم امیدوار
چون گوش روزه دار بر الله و اکبر است

اگر کسی را دوست داری بگذار برود ؛
که اگر بازگشت همیشه متعلق به توست، و اگر بازنگشت از ابتدا نیز تعلقی به تو نداشته است !
این قانون همیشگی است که عشق ژرفایش را جز در لحظه‌ی فراق درنمی‌یابد !

ما وصل خواستیم و رقیبان فراق را
نفرین سریع تر ز دعا مستجاب شد

شبیه برگِ جدا از درخت بر کفِ باغ
نه وصل حال مرا خوب می کند نه فراق

افتاده به دست‌و پایم این عشق
فریاد کنان گذر مکن ، باش
بر عهد وفا کن ای سیه مو
این مرتبه هم از آنِ من باش
آه از غم و از فُسونت ای عشق
بر هرچه گذشت و هرچه دیدم
این درد که از فراقَت افتاد
بر دامن من چه...