متن کوتاه

جرم محال است داشتنت
بالفطره ترین سارقم باشم
دستبرد زدن
ب جیب خالیست
خیالت

میهن، چشای نازته
اون مقتلِ دلبازته
بازم رجز واسم بخون
میهن، صدای نازته

دیگه کجا رو داره مرد؟
جز شونه‌ی دیوارِ طرد؟
این خونه رو آوار کن
معمارِ فروردینِ درد!

نگاهت به من شوق زندگی میبخشید...

اما لبهایت صد هزار مرتبه مرا میکشد...

به گمانم جان دادن هم کم است...

در پی یک لحظه بوسیدن تو...

ناز چشمان سیاهش میکشد آخر مرا...

اما، من به جان دادن در چشم سیاهش راضی ام...

من چشم ندارم که ببینم...

چشم یارم به چشم دگری گرم شود...

نکند چشم کسی چشم تو را گرم کند...

که ز چشم منِ دیوانه کمی سرد شوی...

جز یاد تو ای دوست کسی خاطر ما نیست

تا پاک کند تلخترین خاطره ها را

گفتند صبر داشته باش
دگر نداستند دلمان از صبر لبریز است..

گاهی پر از حرفی اما سکوت می کنی
تا حرمت ها حفظ شوند…

گاهی از عمد در زندگی باخت را قبول میکنیم
چون ب حکمتت خداوند امیدواریم

ادب از عطر خوشبوترت ،خواهد کرد
عطر داشته باشیم اما فارغ از ادب..

ارامش را مدیون کسانی هستیم ک درک می کنند نه قضاوت …

بی احترامی کردن بزرگت نمی کند شخصیتت را نمایان میسازد فراموش نکنیم ادب عطر آدمیست

سوزش زخم من دردش ب قلبت میرسد
من تو را دوست خطاب کردم
دشمن جانم شدی

ای قلم با انگشتانم سازگاری کن، ناگفته های زیادی
در دل دارم..

غمم این است که انگشتانتم هم دگر توان یاری کردن
متن هایم را بر دل دفترا ندارد..

آخر به که گویم که تو دنیای منی...



از نیمه جان هم که گذشتی، تو خود جان منی...

دوست داشتنت روح بود
که بر جان مرده ام
زندگی بخشید

دلیل مُردنم تویی
باور نداری
سینه ام را بشکاف
نبش قلب کن.

س و ج الفبا را خوب بلدید
تا کی قصد بیسواد ماندن دارید

فراق درعشق
نداریم هرگز
که وصلش همیشه با ماست
مگر که می رود از رگ و ریشه جان,خاطرتو

ازچه رو ساز دل ما میزنی
راز ناگفته ما تو میدانی
ندانستم
دیوارموش داشت
موش گوش داشت