متن رباعی

👌شعررباعی
دانی که چه روزی زِ جهان خواهی رفت
گر پیر شوی یا که جوان خواهی رفت
خوش باش و ببرلذتِ این لحظه عمرت
روزی رسد از نزدِ کسان خواهی رفت
شعراز:حسین صالحی

همرنگ طلوع آفتاب عشق است
گلواژه ی شورو تب وتاب عشق است

توصیف شود اگر که مادر امروز
بایست که گفت شعر ناب عشق است

ﺑﺪﻭﻥ بوی زلفت ﺧﻮﺍﺏ ﺗﻌﻄﯿﻞ

لالایی در ﺷﺐ ِ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺗﻌﻄﯿﻞ

ﺍﮔﺮ نم نم نریزی شعر ِ خالص

رباعی واژه های ِ ﻧﺎﺏ ﺗﻌﻄﯿﻞ

نی دولت دنیا به ستم می ارزد

نی لذت مستی اش الم می ارزد

نه هفت هزار ساله شادی جهان

این محنت هفت روزه غم می ارزد

((زیبای نا پیدای من))





ما ترک جان چو کردیم

در این دیار یاران


از این همه هیاهو

جز رنج دل ندیدیم

تا بتوانی، ز خلق، ای یار عزیز!

دوری کن و در دامن عزلت آویز!

انسان مجازیند این نسناسان

پرهیز! ز انسان مجازی، پرهیز!

چند رباعی​

تا چله نشین شب یلدا گشتیم
آئینه لحظه های فردا گشتیم
در بازی کودکانه ای غرق شدیم
آواره تر از سنگ چلیپا گشتیم
¤¤¤
سرگرم بهانه های فردا هستیم
دلبسته ی اما و اگر ها هستیم
ما گمشدگانیم که در کوچه مهر
جامانده ترین حرف الفبا هستیم
¤¤¤...

هی ضربه از این ضربه از آن خورد درخت
خندید اگر زخم زبان خورد درخت
با اینکه تبر خورد ولی درد نداشت
چون تازه به درد دیگران خورد درخت

عباس صادقی زرینی

شب نیست که چشمم آرزومند تو نیست
وین جان به لب رسیده در بند تو نیست
گر تو دگری به جای من بگزینی
من عهد تو نشکنم که مانند تو نیست

با آن که دلم از غم هجرت خون است

شادی به غم توام ز غم افزون است

اندیشه کنم هر شب و گویم: یا رب!

هجرانش چنین است، وصالش چون است؟

ای زندگی تن و توانم همه تو

جانی و دلی ای دل و جانم همه تو

تو هستی من شدی از آنی همه من

من نیست شدم در تو از آنم همه تو

تا دست به اتفاق بر هم نزنیم،

پایی ز نشاط بر سر غم نزنیم،

خیزیم و دمی زنیم پیش از دمِ صبح،

کاین صبح بسی دمد که ما دَم نزنیم!

با لهجه ی آذری مدام و یکریز
هی پرده به پرده باده ی شوربریز

بدجور دلم هوای شعرت کرده
برگرد دوباره شهریارِ تبریز

فریده صفرنژاد

هنگام سپیده دم خروس سحری،

دانی که چرا همی کند نوحه گری؟

یعنی که: نمودند در آیینهٔ صبح

کز عمر شبی گذشت و تو بیخبری!

آن شب که تو در کنار مایی روزست

و آن روز که با تو می رود نوروزست

دی رفت و به انتظار فردا منشین

دریاب که حاصل حیات امروزست

من بهمنی ام بهار دارد فصلم
با شعر و غزل قرار دارد فصلم
هر نبض مرا بجان پیوند دهید
از سرخی تان انار دارد فصلم

با یاد تو صبح تازه آغاز شده/ صد پنجره سمت آسمان باز شده/ گلدان عقیم و خسته ی کنج حیاط ، / آبستن جلوه ی گل ناز شده/

او تکیه زدن به شانه را درک نکرد / احساس کبوترانه را درک نکرد / با این که به هر دشت و دمن می بارید ، / او تشنگی جوانه را درک نکرد!!

پیوسته در آرزوی میقاتی تو
در کیش دلم تا به ابد ماتی تو
یکریز رباعی و غزل میخوانی
شاید که دبیر ادبیاتی تو

آبی که از این دیده چو خون می ریزد
خون است بیا ببین که چون می ریزد
پیداست که خون من چه برداشت کند
دل می خوردو دیده برون می ریزد