شعرکرمانشاه

زده ست پل دلم از کودکی به مقصدپیری
جوانی ام شده پرپر،نمانده آبی و رنگی
رضاحدادیان
۱۴۰۳/۱۰/۱۰

دوباره قصّه ی پاییزو باغِ مرثیه رنگی
نمی زند به دلِ من نگاهِ پنجره، چنگی
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۱۰/۱۰

بگذار تا لب وا کنم! فوّاره باشم
بیرون بریزم جاروجنجال درون را
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۸/۸

باید قبول کرد که پای همین غزل
خالِ لبِ تو نقطه ی پایان گذاشته ست
رضاحدادیان
۱۴۰۳/۹/۷

شاید که بوی پیرهنت را شنیده است
باد این چنین که سربه بیابان گذاشته ست
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۹/۷

در استکانِ غنچه، عروسِ خیالِ من
چایی برای حضرتِ مهمان گذاشته ست
رضاحدادیان۱۴۰۳/۹/۷

با شال و با کلاه زمستانی اش، درخت
سرروی شانه های خیابان گذاشته ست
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۹/۷

می بینی؟
با تو کوتاهتر شده است
دست سایه.
مریم گمار ۱۴۰۳/۴/۳۰

به خیابان که بتابی
می گذرد
از پیشانی بهار
تا بپیچد بر ساقه ی رویا
نسیم
مریم گمار ۱۴۰۳/۴/۳۰

به خیابان که  بتابی
اشکم
الماس می شود
و سکوت آینه
شکسته
مریم گمار ۱۴۰۳/۴/۳۰

به خیابان که بتابی
چه قطعه پنجم  بتهوون باشد
چه رودخانه ای از دیدگاه بارت
می مانَد ردّ خورشید
برگونه ی پنجره
مریم گمار ۱۴۰۳/۴/۳۰

باید که شکل بگیری
در بُعد دیگری  از درخت
در شعری که آفتابیست.
مریم گمار

نشان  کدام آرایه را بگیرم
که نشکفد در  مجاورت باد؟
مریم گمار۱۴۰۳/۴/۳۰

حالا که هستی ساکن میخانه ی صبح
از خُمره ی خورشید، پُر کن ساغرت را!
رضاحدادیان

بااین زبانِ سرخ، ای دل! حتم دارم
برباد خواهی داد آخر سر ، سرت را
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۴/۱

بگذار چشمم ماهِ کامل را ببیند
پنهان مکن در پرده نیمِ دیگرت را!
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۴/۱

تا چشم حسود، با دلم دشمن شد
فیروزه ی چشم تو، پناه من شد
رضا حدادیان ۱۴۰۳/۱/۲۰