شعر سپید

قدم های معصومانه ات
نشان از سیاست توست
تحریمت میکنم
اگر کسی را بخواهی
از امواج گیسوی پریشانت پیداست
جغرافیای طویل، پر از آشوب است
من در وصال تو
از آرام می گذرم
بگذار محکم
در آغوشت بگیرم
چو ایران در آغوش آمریکا
تو هم دورم بگرد
چون قایق ایران...

حرمت احساسم را نگه دار
و مصرعی از شعرم را
به شاه بیت هیچ غزلی نفروش
پنجره ی قلبم
همیشه به رویت باز است
بیا و چشم هایت را
سنجاق کن به آنچه از تو می نویسم
نگذار ترک بردارد
شیشه ی احساسم


مجید رفیع زاد

دلبرجان
من در سیاهه ی چشم هایت
دلم را پیچیدم
نگاهم کن تا عشق گم نشود
این شب ها بلند تر از آن ند که فکر می کنی

نه!
این بهار هم آبستن هیچ لبخندی نبود!
قبل از اینکه دست هایم در آغوشم یخ بزند،
مرا دوست بدار!
شاید شکفتم!

▫️سیامک عشقعلی

مرا به سرو تشبیه نکن!
وقتی دهانم بوی گل های یاس می دهد در پاییز!
من رود نیستم!
آسمان هم نبود م!
من سرگردان ترین واژه ام؛
در کتابی که هیچ کس آن را نخوانده!

▫️سیامک عشقعلی

بعد از مرگم
خورشید
با طلوعی عاشقانه تر،
طعم لبخند یاس ها را برایت خواهد چید
آسمان در چشمانت
هزار دشت آفتابگردان خواهد کاشت
دست هایت،
معطر از ترنم سبز رود خواهد شد

آن روز
من از دورترین نقطه ی نامعلومِ ابدیت
در حال دوست داشتنِ تو خواهم بود
کنار...

موهایم را پشت گوش می اندازم
بی آنکه بدانم
دلت را میانشان جا گذاشتی
دنیا را لب خوانی کن
اینجا صدا ب صدا نمی رسد...

در دور دست ها
صدای خنده هایت
جهانی ازتو پر شد
دستانم درامتداد دستانت
شکوفه داد
وشب
ازمن گریخت

درچال گونه پنهانت می کنم
تا فروترین راز
درنهایت لبخندم باشی

مثل بوسه ی تبر بر تن درخت
عشق
همانقدر لطیف
همانقدر خشن

به ماه که می نگرم
قلبم چنگ می خورد
به راستی ای عشق
هم ماهی هم پلنگ...

(آرمان پرناک)

هر چه نوشتم
روی آن برف بارید
زندگی
دخترک تهیدست غمگینی بود
به مدرسه رفت
زیبا شد
دور شد
روی برف ها
فقط
به ردپاها
خیره ماندیم

کاشکی زندگی
چایی بود
می ریختی اش در دو فنجان کوچک
با دو حبّه قند
شیرین اش می کردی
و با کسی که دوستش داشتی
می نوشیدی اش

صبح ها
من و دنیا
بیدار می شویم

مجری خبر می گوید:
سلام

و جنگ ها آغاز می شوند ...

روزگار عجیب خُشکیده است ز بی مهری باران.
مَشک آویخته شده بر در خانه تهی از آب است.
ساقی تشنه لبان مست به مسجد به نماز است.
همه دلخسته ز بی مهری هم......
همه تن ها،چه دلگیر ز تنهایی هم.
در این همهمه و ظلم فراوان,هراسان
همه آزرده ز تنهایی...

منجی

ز جا برخیز آتش را به پا کن

در این محنت سرا غوغا به پا کن


اگر خواهی شوی منجی به دوران

از این ظلمت سرا دل را رها کن

شاعر: حسن سهرابی

چشمان تو
مانند سیاه چاله ایست
که مرا به درون خود می کشد

مگر از کنار خواب هایم عبور می کنی؟،
که با هر طلوع
عطر گل سرخ می گیرد،
پیراهنم!



🟩 سیامک عشقعلی

زیبایی ات
تنها شعری ست،
که عاشقانه می خوانمش!
و می بوسمش،
هربار
با هر نگاه!



🟩 سیامک عشقعلی

مادرم قالی بافت...
آنقدر تا که به درد ِسِل ، مُرد.

پدرم کارگرِ بنا بود...
آجری عاقبت زندگی بابا بود.

من در این خانه ی خلوت
پی تو می گشتم...
دل من تنها بود

این گل باغچه را آوردم
که کنم هدیه به تو

مرد رویاهایم محرم اسرارم
یا بیا...

سایه به سایه
با تو هستم
سایه ام بودی
و امروز
دلداری ات
چون بهانه های کودکی
خلوت خانه های قدیمی ست
ببخش
اگر گُل های یادت را
آب پاشی می کنم!

این همه ناز دو چشمان سیاهت
شده است ساز دلم...
من به مضراب دلم چنگ زنم
تار کنم ، زخمه زنم ، زلف تو را...
ساز کنم ، ناز کنم آن دوتا چشم تو را...

ای که آواز لبت مست کند جان دلم...
ای که گر خنده کنی قفل زنی...

بی تو
نه آسمان آبی ست
نه ماه نورانی ست
و نه حتی ستاره ای چشمک زدن را دوست دارد.
بی تو...
شاید درخت های کوچک
تصمیم به یک خزان زدگی
بی پایان بگیرند!

بی تو حتی هیچ بارانی
عاشقانه نخواهد بارید
نه!
نمی شود بی تو...
نمی شود بی...

برگهایت را
که از چشمانم
دهانم
و انگشتانم بیرون زده
می بوسم
قیچی کوچکم را برمی دارم
تمامش را هَرَس میکنم
شب اما
باران به زیر پوستم میزند
از استخوان هایم عبور میکند
به پاهایت می رسد
بیشتر قد میکشی
خوب میدانم
یکی از همین روزها
خواب که بمانم
تمامم...